26. rocznica śmierci błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki

Najważniejsze są korzenie

Przyszły duchowny, Jerzy Popiełuszko (a właściwie Alfons Popiełuszko, imię zmienił 13 maja 1971 roku) urodził się 14 września 1947 roku we wsi Okopy (województwo Podlaskie). Był to czas utrwalania się władzy komunistycznej i likwidacji legalnej opozycji. Poprzez rozbudowany aparat przemocy w pełni kontrolowane było życie polityczne, a także społeczno-gospodarcze kraju. Młodzieńcze życie przyszłego duchownego przebiegało w cieniu PRL.

Rodzicami przyszłęgo księdza byli Władysław i Marianna Popiełuszko (z domu Gniedziejków). Oboje prowadzili gospodarstwo rolne. Warunki materialne w domu były więc skromne - piec kaflowy nad którym wisi kołyska przyszłego kapelana "Solidarności", lampa naftowa, stół, jakaś ława.

Od 1961 roku przyszły błogosławiony uczęszcza do szkoły podstawowej w Suchowoli. W szkole był raczej przeciętnym ale ambitnym uczniem. Był typem samotnika. Po złożeniu matury w 1965 składa dokumenty do Wyższego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Służba wojskowa w Bartoszycach

Na początku drugiego roku studiów zostaje przymusowo wcielony do specjalnej jednostki kleryckiej (Bartoszyce). Takie działanie władz było nielegalne. Stanowiło ono narzędzie nacisku względem Kościoła i niepokornych biskupów. Co więcej, było ono także wbrew umowie państwa z Kościołem podpisanej w 1950 r. Klerycy byli szykanowani i nieustannie obserwowani przez swoich dowódców. Zabraniano im jawnej modlitwy. W jednostce prowadzona była indoktrynacja, która miała nakłonić alumnów do porzucenia przez nich drogi powołania. Świadczy o tym korespondencja prowadzona przez księdza Jerzego ze swoim ojcem Władysławem i księdzem prałatem Czesławem Miętką - ojcem duchowym warszawskiego seminarium. Trudne chwile spędzone w wojsku stanowią wielkie umocnienie w wierze dla młodego alumna. Młody kleryk Popiełuszko odkrywa niesamowitą moc różańca. Po wyjściu z wojska Jerzy zachorował. Od tego czasu już zawsze będzie borykał się z chorobami.

Duchowny Świętego Kościoła Rzymskiego

28 maja 1972 roku diakon Jerzy Popiełuszko zostaje wyświęcony na kapłana. Święcenia przyjmuje z rąk Prymasa Tysiąclecia - kardynała Stefana Wyszyńskiego. Od tej chwili ksiądz Popiełuszko rozpoczyna swoją posługę. Początkowo swoją misję rozpoczyna w parafii św Trójcy w Ząbkach i później w parafii pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski w Aninie oraz Dzieciątka Jezus (Żoliborz). W tamtym okresie szczególnie upodobał sobie posługę wśród dzieci i młodzieży. W roku akademickim 1979/1980 pracował w Duszpasterstwie Akademickim św. Anny . Prowadził również konwersatorium dla studentów medycyny.

Pod koniec 1978 roku zostaje skierowany do posługi wśród pielęgniarek. Był inicjatorem comiesięcznych mszy świętych dla średniego personelu medycznego. Te spotkania modlitewne stworzyły wspólnotę formacyjną.

Po zostaniu rezydentem parafii p.w. św. Stanisława Kostki (Żoliborz) nadal służy pielęgniarkom, angażuje się również w Duszpasterstwo Ludzi Pracy. W październiku 1981 roku zostaje diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia.

Przełom w posłudze

Przełom w posłudze kapłańskiej księdza Jerzego Popiełuszki następuje, gdy delegacja hutników prosi kardynała Wyszyńskiego o przysłanie do zakładu księdza. Był to 31 sierpnia 1980 roku. Co niedziela odprawiał dla robotników Mszę świętą. Dla nich także organizował katechezę i różnorodne wykłady (nie tylko religijne).

Niebo runęło nam na głowy

W dniu 13 grudnia 1981 roku wprowadzony został stan wojenny. Bilans tego okresu to cierpienie niewinnych ludzi, niesprawiedliwe wyroki i internowania. To również frustracja, rozkład społeczeństwa oraz masowa emigracja osób najaktywniejszych. Pomimo represji władz istniał drugi świat – podziemny. W nim funkcjonowały związki zawodowe, niezależna kultura. Wszystko działo się przy ogromnym wsparciu Kościoła. Dzięki niemu ludzie mieli poczucie niezależności oraz głębokiego wsparcia. Również ksiądz Jerzy pomaga przetrwać ludziom ten ciężki czas. Zajmuje się rozdziałem darów dla robotników, które przyjeżdżają do Polski z zewnątrz, a od 1982 roku organizuje msze święte za ojczyznę. W czasie ich trwania wygłasza żarliwe kazania patriotyczno - religijne, które władza uważa za zagrożenie. Nazywa je "seansami nienawiści".

Ksiądz Jerzy jest pod stałą „opieką” Służb Bezpieczeństwa, Podrzucano do mieszkania duchownego materiały wybuchowe, granaty łzawiące i inne przedmioty. Starano się pozorować wypadki, atakowano i szykanowano Popiełuszkę w sposób brutalny. W związku z coraz większym zagrożeniem dla życia ks. Jerzego kardynał Glemp proponuje mu wyjazd do Rzymu. Ten jednak odmawia, mówiąc, że byłaby to zdrada najsłabszych, czyli robotników. Tym samym młody duchowny świadomie podejmuje decyzję o swoim losie. Nie wie co go czeka, jakie przeciwności i cierpienia będą jego udziałem. W pełni zawierza swój los Opatrzności Bożej.

Golgota

19 października 1984 roku zaproszono księdza Jerzego do Bydgoszczy na spotkanie modlitewne
w Duszpasterstwie Ludzi Pracy. Mimo nalegań gospodarzy ksiądz podejmuje decyzję o powrocie do Warszawy jeszcze tego samego dnia. W miejscowości Górsk duchowny zostaje uprowadzony. Był torturowany. Miał zakneblowane usta, związane ręce i nogi. Na szyi miał pętlę ze sznura, a jego końce przywiązano do przykurczonych nóg. Gdy ksiądz próbował prostować nogi sznur wokół jego szyi dusił go. Dodatkowo do nóg duchownego funkcjonariusze SB przywiązali worek z kamieniami, który ważył 11 kilogramów. Zwłoki duchownego SB wrzucili do Wisły (Włocławek).
30 października podano informację o odnalezieniu w Zalewie Wiślanym ciała ks. Popiełuszki. 2 listopada w białostockim Zakładzie Medycyny Sądowej odbyła się identyfikacja zwłok duchownego. Pogrzeb odbył się 3 listopada.

Proces zabójców księdza miał charakter wyłącznie pokazowy. Był starannie wyreżyserowany. Za pozwoleniem sędziów zmieniał się on bardzo często w "sąd nad księdzem". W procesie skazano tylko wykonawców zbrodni - Grzegorza Piotrowskiego, Adama Pietruszkę, Leszka Pękalę i Waldemara Chmielewskiego. Dzisiaj wszyscy oskarżeni są już wolni. Mimo to nadal nie wiadomo kto wydał rozkaz zamordowania księdza Jerzego.

"Nie daj się zwyciężyć złu ale zło dobrem zwyciężaj"

Takie słowa świętego Pawła przyjął za swoje motto kapłańskiej posługi ksiądz Jerzy Popiełuszko. Miały one pokazać, że zło nie może w ludzkim życiu nie może mieć ostatecznego słowa. Dzieje się tak dlatego ponieważ człowiek jest przeznaczony do dobra, do robienia rzeczy dobrych, a nie złych. Błogosławiony ksiądz Jerzy był niezłomnym świadkiem tej prawdy za którą oddał życie.

Nauczanie błogosławionego

W swoim nauczaniu błogosławiony Jerzy Popiełuszko podejmował wiele ważnych kwestii. Oto główne jego wątki:

Godność ludzka i dziecka Bożego - oznacza godne życie pod względem materialnym ale i duchowym, powiększanie obszarów dobra i pozostanie sobą niezależnie od tego w jakiej sytuacji wewnętrznej obecnie się znajdujemy.

Wolność - dar Boga i zadanie dla każdego człowieka.

Sprawiedliwość - musi iść w parze z miłością. Źródłem sprawiedliwości jest Bóg.

Miłość - pozostaje w ścisłym związku z dobrem i sprawiedliwością. Miłość kosztuje wtedy kiedy jest prawdziwa.

Prawda - dążenie do niej jest naturalne, jest ona nieśmiertelna, w przeciwieństwie do kłamstwa na, które zawsze istnieje zapotrzebowanie w świecie. Nie jest łatwo jej bronić. Chrześcijanin ma być rzecznikiem prawdy.

Męstwo - daje siłę do tego by nie być niewolnikiem.

Władza - nie może zastraszać obywateli. Jeśli tak się dzieje oznacza to, że zubaża społeczeństwo.

Przemoc - niszczy wszystko. Nie daje niczego dobrego, ani człowiekowi, ani państwu. Jest to tłamszenie dobra. Nie można ulegać żądzy odwetu ponieważ ma to katastrofalne skutki