Być sobą, to tak łatwo powiedzieć

Na tak zadane pytanie niektórzy powiedzą, że być sobą, to znaczy nie udawać kogoś innego. Inni mówią, że jeśli żyją według własnego uznania, to są sobą. Jeszcze inni podkreślą, że są sobą, bo rozumieją i akceptują siebie. Często też słyszy się, że najpierw trzeba odnaleźć siebie i wtedy będziemy sobą.

Wszystko pięknie. Ale w którym momencie naszego życia zdajemy sobie sprawę z tego, czy jesteśmy, czy nie jesteśmy sobą? Nie ma wątpliwości, że każdy z nas będzie starał się sięgać pamięcią w najodleglejsze zakamarki swojego życia i z pewnością dojdzie do różnych konkluzji. Ale czy znajdzie właściwą odpowiedź?

Czy każdego ranka, patrząc na swoje odbicie w lustrze, widzimy siebie? Siwiejące włosy, zmarszczki na czole, pazurki w rogach oczu, głębokie bruzdy biegnące od nosa do ust, dwie brody...

Wcale nam się nie podoba ta osoba, która na nas spoziera. Staramy się więc poprawić to, czym natura nas obdarzyła i po chwili dochodzimy do wniosku, że teraz możemy się pokazać światu. Z naturalnego siebie zrobiliśmy siebie, które ma się podobać innym. Nie jesteśmy sobą.

Szukając pracy, idziesz na rozmowę kwalifikacyjną i powtarzasz sobie w myśli radę daną nam przez mamusię, tatusia i wszystkich ci przychylnych: ”Najważniejsze, to być sobą, a wszystko pójdzie dobrze. Zobaczysz.” Twoje wejście robi wrażenie na komisji. Po pierwszym pytaniu o doświadczenie w dziedzinie, w której szukasz zatrudnienia, czujesz się nieswojo. Powiesz im dużo – powiedzą, że jesteś przekwalifikowany. Powiesz im mało – powiedzą, że jesteś niewykwalifikowany. Zadajesz więc sobie w duchu pytanie: czy jesteś sobą, jeśli zaskoczysz ich swoimi umiejętnościami, albo czy jesteś sobą, jeśli udasz głupią kozę. I w jednym i w drugim przypadku nie jesteś sobą.

Jeśli cię stać na to, wyjeżdżasz do Tybetu i wśród mnichów postanawiasz odnaleźć siebie. Starasz się naśladować ich ruchy, sposób chodzenia i siedzenia, medytowania. Jesteś święcie przekonany, że to jest właściwa droga do osiągnięcia celu. Jeśli cię nie stać na Tybet, jedziesz na Mazury i tam zaszywasz się w jakimś cichym zakamarku. Z daleka od ludzi, gwaru, motoryzacji, nowoczesności. Słuchasz śpiewu ptaków, szumu drzew, patrzysz w rozgwieżdżone niebo, wdychasz świeże powietrze. Wydaje ci się, że jak jesteś sam, to nikt ci nie będzie dyktował co i jak masz robić. Ale jak długo masz zamiar siedzieć tam? Jeśli nie wrócisz do codzienności życia z innymi, czy będziesz sobą? Przecież musisz coś jeść, musisz pracować, musisz się ubrać, musisz zarabiać. Czyli musisz wrócić do ludzi. A jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać, tak jak one. Nie jesteś więc sobą.

Można by przytaczać wiele przykładów na temat bycia sobą, ale w końcu doszlibyśmy do wniosku, że sobą, to my chyba jesteśmy od momentu przyjścia na świat do chwili, w której zdajemy sobie sprawę z tego, co robimy. Jako niemowlę, ciekawymi oczyma badamy otaczający nas świat i bez najmniejszego zażenowania komentujemy, to co widzimy... kupą w pieluchę. Uśmiech rozjaśnia naszą twarz, kiedy widzimy wykrzywione miny mamy i taty. Jesteśmy sobą, bo nie mieliśmy żadnego wpływu na to, co się stało. Kiedy podrastamy i zdajemy sobie sprawę z tego, że nie należy robić w portki, wtedy już nie jesteśmy sobą. Kontrola nad tym, co robimy nie pozwala nam być sobą.

Tak więc radzenie komuś, by być sobą nie ma sensu, ponieważ mimo najlepszych chęci, zawsze będziemy się kontrolować, zawsze będziemy słuchali innych, zawsze będziemy postępować tak, jak tego inni wymagają. Chyba, że...

No właśnie, chyba.