Ciekawa historia Teresy Kłębkowskiej Reńskiej Cioci Marka Kraussa

Teresa Kłębkowska Reńska pomimo swych 95 lat cały czas jest bardzo aktywna jako członek

FUNDACJA IMIENIA ŚW. JÓZEFA, WARSZAWA

Fundacja świętego Józefa ma za sobą 14 lat działalności. Naszym celem jest wybudowanie i prowadzenie Domu Opieki Seniora.
Fundacja jest właścicielem terenu we wsi Sokóle k/Mińska Mazowieckiego i właśnie tam pragniemy wybudować katolicki dom dla osób starszych, samotnych i chorych. Chcemy urzeczywistnić marzenia o domu przyjaznym, gdzie panuje ciepły, rodzinny klimat.
Wspólnie z parafią Świętej Rodziny prowadzimy integrujące działania w środowisku seniorów. Organizowaliśmy wyjazdy pielgrzymkowe, wystawy, Klub Seniora, odczyty a obecnie cykl spotkań/wykładów przybliżające postacie i wydarzenia ważne dla Ojczyzny i Kościoła. W pracach Fundacji biorą udział parafianie (i nie tylko) w różnym wieku, ale z jednakową pasją.

Który jej ojciec obecnie nieżyjący tez był Architektem

Członek SARP O. Warszawa.
Absolwent Wydziału Architektonicznego Politechniki Lwowskiej (1924).

Autor m.in.:
- Szkoła Główna Służby Pożarniczej, ul. Siemiradzkiego 2 w Warszawie;
- Budynek Urzędów Niezespolonych - (Wydział Filologiczny Uniwersytetu Śląskiego), Plac Sejmu Śląskiego 1 w Katowicach (1935-39) - współautor Lucjan Sikorski;
- odbudowa Hotelu Polskiego, ul. Długa 29 w Warszawie (1949-51) - współautor Jan Nowakowski.

Członek Związku Architektów Na Śląsku (od 1925). Skarbnik ZO SARP w Warszawie (1949-50). Odznaczenia m.in.: Brązowa Odznaka SARP (1958).

Teresa była również żoną Antoniego Reńskiego

REŃSKI Antoni Leonard - urodzony 13 czerwca 1924 r. w Warszawie, syn Bolesława i Alicji Herbaczyńskiej. W czasie okupacji mieszkał w Warszawie, ul. Wiktorska 21 m.1a. Harcerz 21 WDH - Gniazdo “Żwawy Burek” - Drużyna “Niedźwiadek”, pseudonim “Krysa”; w Oddziale “Żbik” pseudonim “Ryski”. W 1939 r. w oddziałach Pomocniczej Służby Harcerskiej brał udział w walkach obrony Warszawy na Woli. Od lutego 1940 roku żołnierz Szarych Szeregów w Oddziale “Żbik” miał pseudonim “Krysa”, “Ryski”, “Levi”. Odkomenderowany do ściśle zakonspirowanej siatki “Żet” najpierw pracował na rzecz pomocy ludności Warszawskiego Getta, a po tzw. wielkiej deportacji w 1942 roku został instruktorem walki dywersyjnej i broni strzeleckiej na potrzeby “ŻOB” (Żydowska Organizacja Bojowa). Żołnierz AK pseudonim “Student”. W kwietniu 1943 r. był powstańcem warszawskiego getta, walczył na Nalewkach, pl. Muranowskim, Nowowiniarskiej, Świętojerskiej, Wałowej, Wołyńskiej, Zamenhofa, Gęsiej i Stawkach. Po nieudanej ewakuacji kanałem pod ulicą Smoczą, 20 maja 1943 roku przebił się z 8 osobowa grupą przez ulicę Pokorną i Stawki na południowy Żoliborz, gdzie uzyskał dalszą pomoc od placówki Gwardii Ludowej. Następnie w maju 1943 r. zgłosił się do oddziału macierzystego “Żbik”, i skierowano go do pracy w fabryce broni “Steyer-Werke” w Warszawie. Po nierównej walce w okolicach Warszawy aresztowany 24-25 maja 1944 r. w Rembertowie wraz z Piotrem Altmanem, przewieziono ich do Komendy Miasta - do Gestapo w Alei Szucha w Warszawie. Przez 6 tygodni przebywa tam w izolatce, 27 lub 28 maja 1944 r. przewieziony na Pawiak. 4 lipca 1944 r. wywieziony do Gross Rosen. Jest tutaj więźniem numer 3217. Pracował w Kamieniołomach. Po pewnym czasie włączono go do transportu więźniów na Komando Landeshut. Więźniowie pracowali w fabryce łożysk kulkowych. Tu doczekał wyzwolenia w dniu 9 maja 1945 r. oswobodzony przez wojska radzieckie. Ukończył Akademię Handlową oraz Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Krakowie uzyskując tytuł magistra. Debiutował jako prozaik w 1949 r. na łamach Polskiego Radia. W 1979 roku trzymał nagroda III stopnia za tom wspomnień Tramwaj z Alei Szucha, a 1983 nagroda II stopnia Ministra Obrony Narodowej za powieść Czytanie z dłoni. Zmarł 18 marca 2003 r

A poza tym Teresa jako Radna Gminy Targówek Warszawa

załatwiła mi wystawę w Domu Kultury Zacisze w 1997 , dzięki temu otworzyła mi się błyskawiczna kariera Artystyczna jako Malarzowi PS " Warszawski Nikifor "

„Zacisze”
Osiedla domków jednorodzinnych, budowane od połowy lat siedemdziesiątych na zachodnim skraju Zacisza, projektowane przez Architektów: Tadeusza Szurgota, Zbigniewa Panka i Teresę Kłębkowską- Reńską, Osiedla należą do Śródmiejskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, Społecznego Międzyzakładowego Komitetu Budownictwa Mieszkaniowego i Socjalnego przy FSO i KBM-Wschód.
Zacisze jeszcze dziś zasługuje na swą nazwę. Choć miasto rozrosło się i dochodzi do jego granic wysokimi blokami nowego Targówka, tu nadal jest spokojnie i właśnie zacisznie. Gdy w latach dwudziestych ubiegłego wieku pobudowali tu swój dwór Gumińscy, było nie tylko cicho, ale i dookoła pusto. Tylko drogą na Białystok, Wilno, a dalej na Petersburg gnały co pewien czas dyliżanse pocztowe, a w późniejszych latach i kibitki. Mniej więcej sto lat temu staje się Zacisze dość modną wsią letniskową dla spragnionych powietrza warszawiaków. Tu wyjeżdżały całe rodziny, a pracujący panowie dojeżdżali raz w tygodniu. Częściej nie można było. Taki świat drogi... Komunikacja uległa zdecydowanej poprawie, gdy w 1899 r. uruchomiono linię kolejki wąskotorowej do Marek. Śpiewano wówczas: „Od Warszawy aż do Marek/ Zaiwania samowarek".W okresie międzywojennym w tej typowej do tej pory wsi powstała sieć ulic, rozwijało się budownictwo. W 1951 r. Zacisze przyłączono do Warszawy. Sam ten fakt niewiele wpłynął na wygląd osiedla. Wprawdzie powstał tu dom kultury, szkoła, przychodnia, nadal jednak było zacisznie w Zaciszu. I tak w zasadzie pozostało do tej pory, co z pewnością chwalą sobie mieszkańcy. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych pojawiły się na tym terenie ekipy budowlane. Kolonie domków jednorodzinnych powstają na nie zabudowanych do tej pory kawałkach ziemi, należących dawniej do sąsiedniego PGR Bródno. Na północy pobudowała dwa osiedla domków Śródmiejska Spółdzielnia Mieszkaniowa (okolice ul.Penelopy). Spółdzielnia ta, zgodnie ze swą nazwą, jest właścicielem kilku osiedli w centrum Warszawy, ale domki jedno