Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Historia i opis motocykla MW-750

Redakcja
Przed II wojną światową opracowano w Niemczech serię bardzo dobrych motocykli z silnikami typu boxer. Z pośród nich wybrano na potrzeby armii model R-71. Jak na owe czasy był to motocykl bardzo nowoczesny, prosty i trwały.

Wraz z wcześniejszym modelem R-12 stanowiły podstawowy sprzęt oddziałów frontowych. W 1939r w ramach paktu Ribentropp-Mołotow za pomoc Rosjan w zajęciu Polski - Niemcy udostępnili m.in. dokumentację techniczną R-71. W ZSRR rozpoczęto produkcję tego motocykla w Irbickiej Fabryce Motocykli pod nazwą M-72. Między innymi Niemcy liczyli na zaplecze z częściami motocyklowymi po agresji na Rosję.

Tak więc motocykle "bliźniaki" R-71 i M-72 walczyły w czasie wojny przeciwko sobie. W ZSRR produkowane były jeszcze po wojnie w IMZ jak również KMZ (zobacz też historię KMZ ), która w połowie lat 50-tych przestarzałą M-kę zmodernizowała opracowując model K-750. W porównaniu do M-72 uzyskał on przednie zawieszenie wahaczowe, tylne na teleskopach zamiast suwaków, nieznacznie unowocześniony silnik i skrzynię biegów, teleskopowe zawieszenie koła wózka zamiast drążka skrętnego, głębokie błotniki, nowocześniejsze lampy, pełnopiastowe bębny hamulcowe, siedzenia motocykla amortyzowane poduszkami gumowymi zamiast sprężyn, zmienioną ramę wózka bocznego i przekonstruowaną gondolę głównie w zakresie dostępu do bagażnika itp.

Większość zmian wpłynęła z uwagi na upraszczanie konstrukcji. Wiele elementów było zunifikowanych z M-72 w celu ułatwienia dostępu do części zamiennych dla obu tych maszyn. Dzięki tej modyfikacji motocykl uzyskał lepszy prześwit i amortyzację stając się jeszcze lepszą maszyną terenową. Stopniowo modernizowano model K-750 montując nowszy osprzęt kierownicy, nowsze tłumiki wydechowe, bezrozdzielaczowy aparat zapłonowy z podwójną cewką zapłonową, jeszcze nowsze (plastikowe) lampy tylne itp. Podstawowym odbiorcą motocykli K-750 było wojsko prawie całego Układu Warszawskiego. Na jego potrzeby opracowano model K-750W (wojskowy).

Został on wyposażony w specjalne uchwyty do karabinu i jego osprzętu, skrzynki na osprzęt specjalny, także łopatę i siekierę (niektóre egzemplarze oprócz tego miały uchwyty na dwie małe łopatki i piłę),kanister na dodatkowe paliwo oraz malowanie maskujące i wsteczny bieg. Najważniejszą modyfikację przeprowadzono na początku lat 60-tych. Na specjalne życzenie Armii Czerwonej przystosowano K-750 do napędu koła wózka bocznego zwiększające jego właściwości terenowe, co osiągnięto montując mechanizm różnicowy do przekładni napędzającej koło tylne, zwolnicę przy kole wózka i dodatkowy wał napędowy.

Niektóre egzemplarze dodatkowo wyposażono w blokadę mechanizmu różnicowego. W ten sposób powstał specjalny motocykl wojskowy (MW-750). Późniejsze egzemplarze wyposażane były także w kasetę na magazynki zapasowe montowaną w bagażniku (po wprowadzeniu nowocześniejszego karabinu) oraz specjalne osłony lamp tylnych i przednich do ukrytej jazdy w nocy. Niektóre egzemplarze miały hamulec postojowy ręczny lub nożny i/lub hamowane koło wózka bocznego. MW-750 w okresie swej produkcji był stale modernizowany w miarę opracowywania nowych części do powstającego "Dniepra" i modernizowanej "Kaśki" a ponadto w zależności od wymagań wojska np.zmieniono zbiornik paliwa na większy - kanciasty, wałek napędu kosza na cienki, jeszcze nowsze lampy tylne i wózka itp. Z powodu tych licznych zmian na początku lat 70-tych motocykl otrzymał nazwę MW-750M (modernizowany). Na początku lat 70-tych opracowano nowy model o symbolu K-650. Był to motocykl z karoserią K-750 i górnozaworowym silnikiem 650ccm. Nazwa eksportowa tego motocykla brzmiała "Dniepr".

Jednocześnie zaczęto przygotowywać jego wojskowy odpowiednik tj. MW-650, który posiadał wszystkie najnowsze osiągnięcia MW-750M ale dysponował większą mocą i mniejszym zużyciem paliwa i oleju. Trudno określić kiedy zaczęła się produkcja każdego modelu i kiedy kończyła. Motocykle wojskowe nie posiadały numerowanych ram ani roku produkcji na tabliczkach znamionowych. Numerowane były tylko silniki, które jako części zamienne były oddawane do warsztatów naprawczych czy wymieniane na zapasowe z magazynów.

Warsztaty wojskowe wymieniały też samodzielnie wiele zużytych elementów karoserii, oświetlenia czy wyposażenia na nowsze typy, które były wzajemnie wymienne - powodując przy tym liczne różnice w poprzednio takich samych motocyklach. Mimo wprowadzenia modelu MW-650 jego dolnozaworowy odpowiednik był produkowany jeszcze w połowie lat 80-tych. Prawdopodobnie było to spowodowane małą wybrednością silnika na paliwa gorsze gatunkowo. Armie Federacji Rosyjskiej wykorzystują motocykle MW-650 do chwili obecnej, natomiast kraje Układu Warszawskiego po wyeksploatowaniu motocykli K-750 przestawiły się na samochody terenowe jako bardziej uniwersalne środki transportu. Ostatnim produkowanym dolnozaworowym zaprzęgiem jest jednak nieśmiertelna M-72 która obecnie wytwarzana jest w Chinach jako "Chang-Jiang" .

Poza nielicznymi zmianami takimi jak aparat zapłonowy czy lampy tylne nie różni się prawie wcale od swych prawzorów R-71 i M-72. W związku z tym, że w Polsce motocykle MW nie były używane są rzadko spotykane. Pierwsze egzemplarze trafiały do nas z Białorusi na początku lat 90-tych w opłakanym stanie. Były to wycofywane z wojska wyeksploatowane motocykle sprzedawane byłym wojskowym w ramach rozliczeń za pensje. Motocykle te w rękach cywilnych były jeszcze bardziej zajeżdżane. Po sprowadzeniu do naszego kraju odremontowywano je i trafiały w ręce osób, które chciały mieć tanią namiastkę BMW Sahary. W późniejszym okresie wyspecjalizowane firmy sprowadzające radzieckie motocykle trafiały na przetargi maszyn w lepszym stanie bezpośrednio z jednostek wojskowych, gdzie zdarzały się nawet zakonserwowane i nie jeżdżone "nówki" z pełnym wyposażeniem. Z uwagi na swój charakter i rasową sylwetkę są poszukiwanymi motocyklami kolekcjonerskimi a ich wartość przekracza podwójną cenę nowego "Dniepra" czy K-750.

Opis motocykla MW-750

SILNIK - dolnozaworowy boxer 750ccm, prosty w konstrukcji, dysponujący dużym momentem obrotowym przy niskich obrotach. Mało wymagający jeżeli chodzi o paliwo (od 66 oktanów) i warunki atmosferyczne (np.mróz). Lubi gęsty olej mineralny, który potrafi zużywać w zastraszających ilościach. Słaba pompa olejowa nie radzi sobie z rzadkimi olejami syntetycznymi. Konstrukcja prawie identyczna jak w K-750 i zbliżona do M-72 i "Dniepr" powoduje, że wiele części jest wzajemnie wymiennych jak też ułatwia ich zdobycie i powoduje obniżenie kosztów ich wytwarzania. SKRZYNIA BIEGÓW - pierwsze modele miały typową skrzynię biegów z K-750.

Później wprowadzono unowocześnione skrzynki z wstecznym i innym mechanizmem zmiany biegów, a następnie montowano skrzynie stosowane w "Dnieprach" ale różniące się od cywilnych wersji innymi przełożeniami (mniejsza zębatka jedynki dająca większą moc w trudnym terenie i mniejsza zębatka czwórki umożliwiająca powolną jazdę na najwyższym biegu) i większą trwałością kół zębatych. Napęd z silnika na skrzynię biegów przenoszony był dwutarczowym sprzęgłem suchym tak jak w samochodzie. PRZENIESIENIE NAPĘDU NA KOŁA - odbywa się za pośrednictwem dwóch wałków napędowych, mechanizmu różnicowego i zwolnicy.

Niektóre egzemplarze miały blokadę mechanizmu różnicowego. Dzięki napędzanemu kołu wózka bocznego motocykl lepiej się prowadził na prostych drogach a dzięki blokadzie łatwiej spisywał się w ciężkim terenie. Trzeba jednak pamiętać (o tym przypomina tabliczka ostrzegawcza na zbiorniku paliwa lub skrzynce narzędziowej), że użycie blokady jest możliwe tylko przy wolnej jeździe na wprost. Użycie blokady przy większej prędkości powoduje brak możliwości skręcania - lekko skręcone koło pchane jest na wprost, a mocny skręt może spowodować pęknięcie obudowy mechanizmu różnicowego.

WÓZEK BOCZNY - jest to typowy wózek od K-750 ze zmienioną tylną częścią ramy dopasowaną do napędu koła oraz wieloma specjalnymi uchwytami do sprzętu saperskiego (łopata,siekiera), specjalnymi pojemnikami (skrzynka narzędziowa i amunicyjna) oraz mocowaniami karabinu (przedni i tylny wspornik, uchwyty zapasowej lufy i uchwyt kolby przy jeździe bez obsługi karabinu).
EKSPLOATACJA - motocykl nadaje się do jazdy w trudnym terenie, świetnie prowadzi się na równych nawierzchniach. Ekonomiczna prędkość jazdy to 50 km/godz. Przyjemnie się go prowadzi z prędkością 60-70 km/godz a prędkość maksymalna to ok.100 km/godz. Zużycie paliwa waha się od 5 (sam kierowca z prędkością ekonomiczną) do 10 l/100 km (3 osoby z bagażem i dużą prędkością na szosie lub niską prędkością w terenie). Duże jest także zużycie oleju silnikowego dochodzące do 0,3 l /100 km.
CZĘŚCI - w porównaniu do radzieckich maszyn cywilnych - MW wyróżniał się większą trałością. Każda część silnika, skrzyni biegów czy innych podzespołów była wykonana solidnie i zgodnie z wszystkimi założonymi normami i oznakowana specjalnymi znakami jakości (głównie w formie gwiazdki). Wytwarzanie wybrakowanych części z tym znakiem było traktowane jako sabotaż i surowo karane. Dzięki temu motocykle miały dłuższą żywotność i wprawdzie trudno jest zdobyć nowe części zamienne ze znakiem jakości, jednakże identyczne części do maszyn cywilnych są łatwo dostępne i niezbyt drogie.

od 12 lat
Wideo

Stop agresji drogowej. Film policji ze Starogardu Gdańskiego

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na naszemiasto.pl Nasze Miasto