W Centrum Sztuki Współczesnej SOLVAY można zobaczyć wystawę prac młodego artysty Patryka Hadasa. Na ekspozycję "Pomyślę o tym jutro" składają się obrazy, które są niejako migawkami ze współczesnego środowiska . Nie jest to jednak dosłowna interpretacja, ale wariacja - i jak to w sztuce bywa - metafora realnych zjawisk.
Hadas przedstawia kolorowy świat, krzykliwy i pretensjonalny, taki jaki tworzony jest tam, gdzie postmodernistyczne realia zostały przyjęte za obowiązujący trend. Motywem przewodnim jest tu rodzaj współfunkcjonowania i rywalizacji pomiędzy gender a sex, tym, czym jest płeć kulturowa a biologiczna. Oczywiście artysta nie stara się odpowiadać na to pytanie, ale zanalizować, to, czym jest ten współczesny konflikt mentalny.
Obrazy te są dla mnie wycinkami z tabloidow, pism kobiecych, sesji modowych, ulicznych graffiti czy całego outdooru mijanego na ulicach. Ta kultura pokazuje nam nie do końca zrozumiałe, choć wydawałoby się, że oczywiste schematy. Tak samo u Hadasa - wszystko jest kolorowe, estetyczne w formie, ale w treści zaczyna burzyć, wprowadzać niepokój. Widz zadaje sobie wiec pytanie: dlaczego tak?
I tu zaczyna się prawdziwy przekaz sztuki Hadasa. Dlaczego tak? Nie wiadomo! Być może, dlatego, że role tradycyjnie męskie i kobiece mieszają się już nie tylko w mediach, ale także w głowach. Sami nie wiemy czy jest tak jak w "Wygnaniu", gdzie Adam jest słabym, ulęgłym samcem a Ewa silną, niezależną samicą, która jak wszystkie niegrzeczne dziewczynki "chodzi tam, gdzie chce"?
Zresztą motyw "supergirl" jest jednym z poważniejszych zagadnień wystawy. Kobiety na niej przedstawione są wielowarstwowe, składające się nie tyle z przeciwieństw, co ze stereotypów, które choć obalane przez feministki nadal są obecne. Można więc zobaczyć tu wariacje na tematy rubensowskich piękności ("Hybryda"), radzieckich kobiet z pomników ("Supergirl"), kontrowersyjnych sesji do snobistycznych magazynów mody ("Wanna Marata") czy ociekających seksem kipów muzycznych ("Wiek").
Nie brak także nawiązań do różnego rodzaju "perfekcyjnych pań domu", które gotują, uprawiają fitness, pracują i wygadają jak z żurnala ("Juka", " Codzienne dylematy").
I tu właśnie dochodzimy do tej ironii, która choć początkowo przebija się dyskretnie, w miarę zanurzania się w prace Patryka Hadasa staje się coraz mocniej widoczna. Sarkazm, mówiący o tym, że kobiety tak naprawdę same narzucają sobie ten często zbędny perfekcjonizm i w rezultacie ich idealne życie wygląda jak "Kobieta w Kuchni ", która dwoi się i troi, by sprostać samej sobie. Koło się zatacza i znów jest tą romantyczną, zagubioną istotą. Jak pisze kurator wystawy Robert Kardzis: "Żart sięga absurdu, jak w „Nosorożcu”, gdzie nie wiemy, czy dziewczyna jest na tyle naiwna, by widzieć w jeleniu nosorożca, czy też tak bardzo zapatrzona w „swojego jelenia”, że wydaje jej się kimś zupełnie innym, niż naprawdę jest".
Patryk Hadas, jako artysta eksperymentuje i szuka drogi do pokazania tego, co jest dla niego ważne. Jego doświadczenia z formą i kolorem są synkretyzmem z różnymi rodzajami sztuki: od dawnej po współczesne formy, takie jak street Art. Obrazy te, nie interpretują rzeczywistości, ale ją opowiadają, są swego rodzaju narracją, z której każdy czerpie dla siebie tyle, ile chce lub potrafi zrozumieć.
Wystawa potrwa do 2 grudnia
Więcej na
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
