Liryczna ofensywa hip-hopu

Dla niektórych jedynymi reprezentantami tego rodzaju muzyki są Mezo, Tede czy 1/8 L. Wymienieni artyści są znani bardziej z tego, że zdołali na rapie zrobić biznes i przez to są bliźsi kulturze rozrywkowej. Hip-hop jest muzyką, wokół której skupia się subkultura. Nie ma tam miejsca na komercję. Nieekonomiczną strefę produkcji rapu określa się jako podziemie. Oznacza to, że takie utwory nie są przeznaczone dla wszystkich. Ciężko przemycić hip-hop w tym wydaniu do telewizji czy radia, ponieważ jak stwierdził kiedyś Mrokas z poznańskiej kliki Aifam: „generalnie Polska lubi słuchać chłamowej muzyki. Powiedzmy sobie szczerze, że w radiach lubią ludzie puszczać muzykę, która jest lubiana”.

„Niepoprawny politycznie, za to poprawny lirycznie”

Te słowa Pei dobrze określają styl prawdziwych artystów hip-hopu. Rap płynie własnym nurtem omijając powierzchowność kultury popularnej. Jest to muzyka krytyczna wobec rzeczywistości. Taka poezja wymaga użycia drastycznych i bezpośrednich słów. Wulgaryzmy właśnie po to są w języku polskim, by ich używać do opisywania odczuć i doświadczeń.

Ta dzielnica kipi nędzą nienawiści
zapchane rynsztoki, krew płynie kanałami
wypierdalaj stąd Białasie i nie przychodź tu pijany
bo możesz dostać w ryj i zostać ojebany
czasami wpadają do nas jakieś wynalazki
naćpani narkomani i pijane laski
lecz to nas nie przeraża kurwa w dupie to mamy
znamy swoją siłę i kochamy przemoc
hasz, trawa, szybka dziewczyna
tania gorzała, jak nie ma to wina
w bramach stoją nieletnie prostytutki
(Peja/Slums Attack, "Bronx", album "Uliczne historie")

„Nasza rewolucja”

Ostrość wypowiedzi nie wynika z ich moralnego zepsucia. Są na tyle krytyczni w stosunku
do rzeczywistości, że nie pozwalają sobie na słodzenie i owijanie w bawełnę. Mimo to nie są
nastawieni do rzeczywistości negatywnie. Ich krytyka jest konstruktywna, poprzedzona
refleksją nad otaczającym światem. Podkreślają, co jest nie tak i co wymaga naprawy. Jest to
muzyka zaangażowana społecznie. Rap to poezja tyrtejska zachęcająca do walki o prawdę
w życiu społecznym. Obłudę i zakłamanie, tak powszechne w sferach ludzi znanych
i ważnych, należy obnażać na wszelki sposób.

Z zewnątrz odnowiona od środka nie zmieniona
To jest twarz miasta, która żyje w miejskich domach
Tworzymy ja razem
To jest moja, Twoja twarz
Ten wizerunek ulic - Kamienica – spadający tynk!
...
Mrok nad miastem Poznań
Już ciemno
Niosę z sobą moc doznań
Chodź ze mną, na dżoja
Pójdziemy na siódme piętro bloku
Zobaczysz, jaki tam jest niewiarygodny spokój
Tysiąc myśli w głowie za sprawą tego widoku
Weź macha....I popatrz na ten świat z boku
Wtopiona Twoja twarz w pejzaż miejski jak i ja
Ale ja chce być świadom istniejącego tła
Gonitwa za sukcesem tutaj nic nie da
Tempo życia to zaleta?
To raczej miejska wada
Obojętność się pojawia, materializm dopada
Tysiące Twarzy każdy z miastem życie kojarzy
Jeden za nie wciąż walczy
Drugi chce tu ciągle tańczyć
Miasto pozwala się cieszyć swoim ogromem
Daje wybór! - Pokazując każda stronę
Człowiek Masowo chłonie - widzi dużo szybciej dorasta
To powód szydery dla nie kumatych z poza miasta
(Aifam, "Twarze miasta", album "Nasza rewolucja")

„Radosny rap nie komercyjne gówno”

Oprócz muzyki w subkulturze hip-hopu ważna jest wspólnota. Wspólna degustacja "włoszczyzny z Holandii" dostarcza tylu pozytywnych wrażeń jedynie w gronie zaufanych znajomych.

Się jara od nocy do rana to trawa
Znów zawijam lolka z grama
Czacha ciężka ale jest gitara
Kocham ten stan kiedy się najaram
Wiesz jak ostry chaj pobudza do działania
Likwiduje szarość na boisku gała
Joint i sport to nie odłączna para
Nie zabroni nigdy tlić mi żadna pała
Reprezentuję radosny futbol
(Hemp Gru feat. Żary, Zjedz Skręta, album Klucz)

Poezja nie cieszy się popularnością wśród młodych ludzi. Każdy z nich i tak ma swój świat,
który nie warto dodatkowo komplikować. Rap - nazywana przekornie poezją śpiewaną - upraszcza nasze myślenie do kategorii czarno-białych. W szybko zmieniającym się świecie łatwo się bowiem pogubić.