Na zimę futro z orszoła?

4 sierpnia wyruszyłem na kolejną wyprawę do kaszubskich lasów celem fotografowania motyli. Co prawda wykonałem wiele zdjęć, z których jestem zadowolony, ale spotkanie z orszołem prążkowanym (Trichius fasciatus) przerosło moje najśmielsze oczekiwania.

Dlaczego? Otóż dlatego, że jest to owad zamieszkujący głównie pogórza oraz partie górskie do wysokości około 1300 m n.p.m. Na pozostałym obszarze kraju spotykany jest sporadycznie, a w niektórych regionach Polski wcale nie notowany.

Owad ten należy do rodziny żukowatych i jest bodajże jednym z najpiękniej ubarwionych naszych krajowych chrząszczy. Jego ubarwienie oraz rysunek na pokrywach ma znaczenie praktycznie. Stanowi on formę ochronną przed drapieżnikami. Jego wygląd sprawia wrażenie groźnego owada, który w rzeczywistości odżywia się nektarem a niekiedy innymi częściami roślin. Jego larwy natomiast żerują w spróchniałym drewnie drzew liściastych.

To, że możemy spotkać tego owada zawdzięczamy pozostawionym w lesie leżącym drzewom, aż do całkowitego ich rozkładu. Larwy do swojego rozwoju potrzebują dwóch lat żerowania w takim właśnie próchniejącym drewnie.

Oprócz pięknego pastelowego ubarwienia, owada tego wyróżnia gęste „futerko”, które pokrywa zarówno przedplecze jak i odwłok. Wydawać by się mogło, że wiecznie mu zimno. W rzeczywistości aktywny jest zwłaszcza w dni słoneczne podobnie jak wcześniej opisywana przeze mnie kruszyca złotawka.

Zdążyłem orszołowi wykonać zaledwie trzy zdjęcia, które tutaj prezentuję, po czym głośno brzęcząc odleciał w spokojniejsze miejsce.

Owad ten nie jest objęty ochroną, nie znajduje się również na liście gatunków zagrożonych. Jak dla mnie, to prawdziwy klejnot nadbałtyckich lasów, którego z całą pewnością powinniśmy chronić przynajmniej w tym regionie.

Zarejestruj się i napisz artykuł
Znajdź nas na Google+