NASI POWSTAŃCY: Sierżant Antoni Szczepankiewicz z Bydgoszczy

Antoni Szczepankiewicz urodził się 23 maja 1900 r. w Schiffbeck w Niemczech, jako syn Marcina (1871 – ?) i Franciszki z d. Dylewskiej (1876 – ?). W latach 1906-1914 uczęszczał do szkoły powszechnej w Ratajach w powiecie wolsztyńskim. Jak pisał w swoich wspomnieniach w szkole uczono jedynie języka niemieckiego, a języka polskiego nauczyli go rodzice oraz miejscowy ksiądz. Po szkole pracował w rodzinnym gospodarstwie w Ratajach, lecz w 1918 r. został powołany do armii niemieckiej do 7 Pułku Grenadierów w Legnicy. To tam przeszedł jedno przeszkolenie, a po wysłaniu na front zachodni – kolejne. Po zakończeniu I wojny światowej został w listopadzie 1918 r. zwolniony jako niepoborowy i udał się w rodzinne strony, gdzie przebywał do końca 1918 r. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego, 3 stycznia 1919 r. zaciągnął się do drużyny powstającej w Grodzisku i walczył pod Rakoniewicami, Wolsztynem, Kopanicą i Kamionną. Jego oddział wszedł w skład 5 kompanii 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich (56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej). 4 września 1919 r. został wysłany na Front Litewsko-Białoruski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym służył zawodowo w 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy, a w kampanii wrześniowej – w 83 Pułku Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta w Modlinie. Został wzięty do niewoli w Mławie. Od 30 stycznia 1969 r. należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Był odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi (II RP), Medalem za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1974). W Bydgoszczy mieszkał przy ul. Orla 24. 11 listopada 1924 r. wziął ślub z Stanisławą Boroń (1904 – 1981) z Krotoszyna – siostrą Władysława Boroń, również Powstańca Wielkopolskiego. Miał z nią trzy córki. Antoni Szczepankiewicz zmarł 20 marca 1975 r. i spoczął na cmentarzu parafialnym przy ul. Kossaka w Bydgoszczy.