Neapolitańskie Kapliczki wg Dario Assisi

Jako stały Klient Gazety " Wprost "

„Wprost” – polski tygodnik społeczno-polityczny wydawany od 1982, do 2000 w Poznaniu, następnie w Warszawie; od 2016 redaktorem naczelnym jest Jacek Pochłopień; ukazuje się w poniedziałek. Od 1990 tygodnik publikuje listę 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”, a od 1991 redakcja tygodnika przyznaje tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost”. Ukazuje się od 5 grudnia 1982 r. – najpierw jako tygodnik regionalny w Wielkopolsce, a od 1989 jako pismo ogólnopolskie. Redakcja początkowo mieściła się w Poznaniu, a w roku 2000 przeniosła się do Warszawy. Od 2010 r. wydawcą tygodnika „Wprost” jest PMPG Polskie Media (d. Platforma Mediowa Point Group). Od początku transformacji systemowej (1989) „Wprost” popierał Aleksandra Gawronika[3], poznańskiego przedsiębiorcę i polityka, w zamian Gawronik kupował w tygodniku powierzchnię reklamową dla swoich przedsiębiorstw[3]. W 2014 tygodnik opublikował stenogramy prywatnych rozmów osób pełniących ważne funkcje publiczne, których treść została pozyskana z nielegalnych podsłuchów; publikacja treści rozmów doprowadziła do wybuchu tzw. afery podsłuchowej.

podczas czytania artykułu Pt " Zobaczyć Neapol i zacząć żyć " autora - Michała Zaczyńskiego

To jest mój blog. Piszę w nim o modzie*, jej związkach z popkulturą, społeczeństwem i gospodarką. O tym, jak potrafi być ekscytująca i o tym, jak bywa bezmyślna. Znajdziecie tu Państwo publicystykę, recenzje i wywiady oraz moje artykuły i felietony opublikowane w prasie i portalach internetowych. Blog udostępniam także wybranym, cenionym autorom zewnętrznym. *Jak wiemy, kto ożeni się z modą, ten szybko zostanie wdowcem. Jeśli nie chcesz podzielić tego smutnego losu, czytaj felietony z cyklu Siedź Halina, to twoje święto. O modzie tam ani słowa. Michał Zaczyński – dziennikarz niezależny. Publikuje w „Gazecie Wyborczej”, „Forbesie”, „Wprost”, „Logo”, „Labelu”, „Viva! Moda” i „Grazii”. Poprzednio związany m.in. z „Newsweek Polska”. Wykładowca szkoły ViaModa Industrial oraz instytutu ViaModa przy Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie.

Odkryłem ciekawą kapliczkę PT " kapliczka Maradony "

Diego Armando Maradona (ur. 30 października 1960 w Lanús, Argentyna) – argentyński piłkarz i trener piłkarski. Nazywany także „El Diez” („Dziesiątka”) i „Pelusa” („Puszek”). Uważany za jednego z najlepszych graczy w historii tego sportu, został wybrany najlepszym zawodnikiem XX wieku, uzyskując 53% głosów w sondzie na oficjalnej stronie FIFA. Uzyskał trzecie miejsce w głosowaniu zrealizowanym przez członków Komisji Futbolowej FIFA i ludzi prenumerujących FIFA Magazine[1].
Przez większość swojego życia Maradona zdobywał wielkie trofea zarówno z reprezentacją Argentyny, jak również z niektórymi klubami, w których grał. Z reprezentacją zdobył mistrzostwo świata w 1986, wicemistrzostwo na mundialu w 1990 i mistrzostwo na mistrzostwach świata juniorów w 1979. Najważniejsze trofea na poziomie klubowym zdobył grając w Napoli, z którym zdobył Puchar UEFA oraz jedyne dwa tytuły mistrza Włoch w historii drużyny. Po zakończeniu kariery sportowej, związał się z telewizją, przez prowadzenie programu La Noche del 10, emitowanego przez Canal 13 pod koniec 2005 roku. Był także wiceprezesem Comisión de Fútbol Atlético Boca Juniors od czerwca 2005 do sierpnia 2006 roku. Od 2008 do 2010 był selekcjonerem seniorskiej reprezentacji Argentyny, z którą wywalczył awans do Mistrzostw Świata 2010 w RPA, a w turnieju finałowym awansował do ćwierćfinału. Diego Maradona w wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors. Dla Argentinos zagrał w 167 spotkaniach, strzelając 115 bramek. Lata 1981-1982 spędził w CA Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1979, 1980 i 1981 był królem strzelców Primera División, zdobywając kolejno 27, 25 i 40 bramek. W 1982 wyjechał z Argentyny i przeszedł do hiszpańskiego FC Barcelona, z którym wygrał Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej oraz Superpuchar Hiszpanii. Po konflikcie z prezesem Josepem Lluisem Núñezem i groźnej kontuzji w starciu z Andonim Goikoetxeą Maradona zdecydował się opuścić Hiszpanię. W 1984 przeszedł do włoskiego Napoli. W Neapolu przywitało go 75 tys. widzów, ten rekord został pobity dopiero w 2009 roku na prezentacji Cristiano Ronaldo w barwach Realu Madryt[2]. Trzy lata później zdobył pierwszy tytuł – Mistrzostwo Włoch. Kolejne trofea to: puchar Włoch, superpuchar Włoch, a także drugie scudetto. W 1989 Napoli z Maradoną w składzie sięgnęło po Puchar UEFA, w dwumeczu finałowym pokonując VfB Stuttgart 2:0 i 3:3. Maradona został ulubieńcem kibiców i jedną z legend klubu. Podczas 7 lat spędzonych w Neapolu rozegrał 258 meczów, strzelając 115 bramek. W 1992 podpisał kontrakt z zespołem Sevilla FC. Jedynym osiągnięciem Argentyńczyka było 7. miejsce w Primera División. Popadł w konflikt z władzami klubu, w szczególności z wiceprezesem Jose Marią del Nido, stąd też po sezonie powrócił do rodzinnej Argentyny. Trafił do Newell’s Old Boys, gdzie zaliczył jedynie epizod, osiągając zaledwie ostatnie, 20. miejsce w argentyńskiej Primera División. FIFA nałożyła na Maradonę 15-miesięczną dyskwalifikację, tym razem za stosowanie niedozwolonych środków. Argentyńczyk powrócił do sportu w 1995, podpisując ostatni w karierze kontrakt – z Boca Juniors. Mimo kolejnych problemów ze zdrowiem i narkotykami, Maradona zdążył zostać wicemistrzem Argentyny w 1998. Ostatnim meczem Diega Maradony w karierze było spotkanie z 25 października 1997 roku, River Plate–Boca Juniors 1:2, na Estadio Monumental. Piłkarz rozegrał 45 minut, po czym zszedł z boiska. 30 października 1997 oficjalnie zakończył karierę piłkarską. Reprezentacja Argentyny]
W reprezentacji Argentyny zadebiutował 27 lutego 1977 na La Bombonerze, w wygranym spotkaniu przeciwko Węgrom 5:1.
W 1979 Maradona sięgnął po Mistrzostwo Świata Juniorów w Japonii, po pokonaniu w finale reprezentacji ZSRR