Z natłoku londyńskich zespołów wynurza się czasem zespół o urokach i talentach ponadprzeciętnych. I choć debiutancki "Strange House" do najbardziej uroczych płyt 2007 roku nie należał, nie można mu odmówić wielu innych zalet - mrocznej teatralności, spójności, klimatu podrasowanego Misfits i wybornej oprawy muzycznej. To była dobrze przemyślana całość - fascynujący image muzyków jak z taniego horroru i groteskowa, znakomita płyta.
A później fani The Horrors osłupieli przy drugim wydawnictwie - "Primary Colours", gdzie zamiast rodziny Adamsów, mamy odrodzone Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride i jeszcze kilka innych kultowych, shoegaze'owych gwiazd. Płyta kompletnie inna od "Dziwnego domu", z którego została już tylko pasja, agresja i technika, składa się już nie na historię, lecz na krajobraz dźwięków, na morze hałaśliwych przesterów i hipnotyzujących klawiszy. Ba, jest to płyta wstrząsająco dobra!
The Horrors zatrzęsą okolicą, cokolwiek wydarzy się na scenie, do którejkolwiek płyty sięgną. Warto się przygotować!
Teledysk do singla z drugiej płyty na dobry początek:
No tak, nie wystarczy jeden hałaśliwy koncert na offowej imprezie, poza tym czym byłby festiwal bez jakiegoś hałasu z Nowego Jorku? No więc mamy A Place To Bury Strangers. Przypomina mi się ubiegłoroczne Health, które zagrało bardzo dobry koncert i wyskoczyło ponad poprzeczkę swoich wtórnych płyt. Nabieram optymistycznego przeświadczenia, że tym razem powodów do obaw nie ma. Najgłośniejszy zespół Nowego Jorku balansuje na krawędziach gatunków, sięgając i po zimnofalowe gitary rodem z The Cure (a czasem także wokale naśladujące ewidentnie Roberta Smitha), i po rzężące zagrywki w stylu Kevina Shieldsa, przemycając w to niepokój Sonic Youth i trochę psychodelii.
Dla oswojenia z dźwiękiem proponuję:
"I know I'll see you"
Archie Bronson Outfit
Z tym zespołem nigdy nic nie wiadomo. Przy okazji debiutu, dobrych pięć lat temu, wydali się być zakochani w latach 70-tych, w The Doors i The Who zarazem, a jednocześnie w tym vintage'u pojawiały się elementy charakterystyczne dla całej rzeszy XXI-wiecznych zespołów gitarowych, z Jackiem White'em na czele.
Rok później było "Derdang, Derdang", które niby wpisywało się w estetykę "Fur", ale było już trochę inne, dziwaczne, psychodeliczne, trudne do rozgryzienia. Pełno w nim było rozpaczliwych jęków, ironii i klimatu rodem z westernu albo wyścigu. To pewnie przez tą porywającą sekcję rytmiczną - rytm to drugie imię tej płyty. No i nieśmiertelne "Dead Funny", singiel trudny, straszny i urzekający.
A później "Coconut", płyta z tego roku, na której królują psychodeliczne vocodery, filmowe, kowbojskie gitary, delikatne chórki i cała masa grzmiących, przesterowanych basów. Chyba udało im się znaleźć balans pomiędzy Robertem Plantem, Jimem Morrisonem i Thurstonem Moore'm. A może to wcale nie to?
Teledysk z nowej płyty "Coconut"
Cherry Lips
No Age
Ktoś z Sub Pop musi zagrać na ważnej scenie Offa. Nie może nie być ani jednego zespołu wypromowanego przez największą prasę muzyczną, z najbardziej legendarnej wytwórni, na najbardziej alternatywnej imprezie w nad Wisłą. I znów korki w uszach będą wskazane, bo głośniki ustawione na Scenie Leśnej wygenerują szaloną ilość dźwięków o wysokiej częstotliwości. No Age lubią i anarchistyczną, pijacką niepokorność, i dosyć popowe melodie, lubią subtelne mieszać z agresywnym, mocne z rozcieńczonym a harmonie z dysharmoniami. Mają do tego głowy - więc koncertu spodziewajmy się dobrego, a może nawet bardzo?
Oto jak się gra noise w Los Angeles:
Losing Feeling
Off Festival 2010 już w najbliższym tygodniu. Po informacje o biletach zapraszam na stronę http://2010.off-festival.pl/?. Dobra wiadomość - jest więcej wejściówek na Matmos i Ecstatic Sunshine, warto więc zaplanować sobie dłuższy weekend.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
