Nieznane fotografie Kapliczki Grzegorza Biernata

Wybitny działacz Solidarnościowy , animator kultury z Wieliszewa dostarczył nowe Kapliczki z Pratulina

Pratulin – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Rokitno. Miejscowość położona w malowniczym falistym terenie w zakolu Bugu, przy granicy z Białorusią, naprzeciwko Czyżewicz (Чыжэвічы). Prawa miejskie do 11 stycznia 1820 , Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego Wieś pierwotnie zamieszkana prawdopodobnie przez ludność pochodzenia rusińskiego[potrzebny przypis]. Wzmiankowana od 1478 r. pod nazwą Hornów, Hornowo, Ornowo. Znajdował się tu zamek obronny „Paleniowszczyzna”.

W XV w. miejscowość leżała na terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego; od 1566 r. w powiecie brzeskim województwa brzeskolitewskiego. Początkowo była własnością Hornowskich, następnie, Ostrowskich (2 poł. XVII w.). W XVII w. właścicielem miejscowych dóbr został Józef Franciszek Sapieha, który w 1732 r. zmienił nazwę miejscowości na Pratulin (łac. pratum, prata – łąka, łąki) i wystarał się dla niej o prawa miejskie. Od 1754 r. stanowił własność rodu Potockich. Dzięki staraniom Joachima Karola Potockiego Pratulin otrzymał od króla Augusta III przywilej na jarmark dwutygodniowy. Jednakże osada zachowała charakter wsi. Od 1820 r. był Pratulin własnością Wieruszów–Kowalskich, następnie ponownie Potockich. W 2 poł. XIX w. wieś znajdowała się w gminie Bohukały (pierwotnie powiat bialski, następnie powiat konstantynowski) w guberni siedleckiej (od 1867 r.). W 1861 r. w obrębie parafii pratulińskiej mieszkało 1850 katolików obrządku greckiego, 251 katolików obrządku łacińskiego, 62 żydów, 32 chrześcijan niekatolików i 14 muzułmanów. Podczas Akcja przymusowego przyłączenia unitów do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, 26 stycznia 1874 r., trzynastu unitów z Pratulina zostało zastrzelonych przez wojsko rosyjskie, gdy nie chcieli dopuścić nowego kapłana do parafialnej cerkwi. Dopiero po ukazie tolerancyjnym z 1905 r. oporni unici mogli wrócić do katolicyzmu, ale wyłącznie w obrządku łacińskim, gdyż unia brzeska w Imperium Rosyjskim nie została restytuowana. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w miejscowości toczyły się walki z atakującymi oddziałami Armii Czerwonej. Na miejscowym cmentarzu złożono zwłoki obrońców świeżo zdobytej niepodległości. W okresie międzywojennym Pratulin należał do gminy Bohukały w województwie lubelskim. Spis powszechny z 1921 r. wymienia wieś i folwark Pratulin. We wsi było 6 domów, na folwarku 3 (zapewne czworaki). We wsi mieszkało 37 osób: 20 mężczyzn, 17 kobiet. Wszyscy mieszkańcy deklarowali wyznanie rzymskokatolickie i narodowość polską. Większe zróżnicowanie było na folwarku Pratulin, gdzie mieszkały 92 osoby: 44 mężczyzn, 48 kobiet. Pod względem wyznaniowym 81 było rzymskimi katolikami, 9 prawosławnymi, a 2 żydami. Do narodowości polskiej przyznawało się 81 osób, 9 deklarowało się jako Rusini miał pseudonimy: „Harcerz" i „ Pesa". Pomagał parafianom i leczył ich. Przygotował się do budowy kościoła. Zrealizował to dopiero po zakończeniu działań wojennych. Wybudował pierwszą plebanię, a potem w latach 60- tych drugą – bardziej funkcjonalną. Po wojnie był prześladowany przez UB za działalność konspiracyjną w AK. W roku 1963 otrzymał godność Szambelana Papieskiego. Dnia 4 grudnia 1967 r. został mianowany proboszczem parafii Gorzków w dekanacie Kazimierza Wielka. Tam ks. Przyłęcki zaczął chorować. Postanowił starać się o przeniesienie, ale w 1970 r. władze państwowe uniemożliwiły mu objecie funkcji proboszcza w Białogonie. W dniu 17 lipca 1978r. przeszedł w stan spoczynku, opuścił Gorzków i zamieszkał w domu Księży Emerytów Diecezji Kieleckiej w Kielcach. Dnia 24 czerwca 1982 r. obchodził jubileusz 50- lecia kapłaństwa. Zmarł po długiej chorobie 19 października 1984 r. 22 października 1984 r. o godz. 10.00 w kaplicy Domu Księży Emerytów ks. Stanisław Włudyga odprawił Mszę św. żałobną i wygłosił homilię, a godz. 15.00 biskup Stanisław Szymecnki z udziałem około 50 księży koncelebrował Mszę św. pogrzebową w intencji zmarłego. Ks. Janusz Przyłęcki spoczął na cmentarzu parafialnym w Kostomłotach. Trudne były losy Kaplicy Przemienienia Pańskiego. Często zaniedbana i dewastowana, dźwigała się ponownie dzięki wparciu takich ludzi jak ówczesny sołtys (1937 r.) Szczepan Syska, który powołał Rade Parafialną, a opiekę nad kaplicą od 9 listopada 1937 r. powierzył Michałowi Bentkowskiemu i Józefowi Toporkowi. Tam co drugi dzień odprawiano Mszę świętą od 16 grudnia 1939 r. Kaplica kilkakrotnie zdewastowana została w końcu poddana opiece OSP w Kostomłotach i Państwu Małgorzacie i Stanisławowi Sysce, Wojciechowi i Józefowi Bętkowskim oraz Stanisławie Politowskiej. W ostatnich latach dzięki Elżbiecie Wójcik została uratowana od całkowitego zniszczenia. Dziś Kaplica jest ślicznym zabytkiem architektury sakralnej, a to dzięki powołanemu Komitetowi Odbudowy pod przewodnictwem Pana Mariana Korczyńskiego w składzie: Anna Bętkowska, Ignacy Bętkowski, Andrzej Borowiec, Gabriel Borowiec, Bożena Durlik, Helena Figura, Małgorzata Jarząbek, Bożena Łośniak, Ryszard Pięta, Zygmunt Radek, Karol Wałek, Anna Rozemberg, Stefan Siedlarz, Barbara Salacha, Stefan Toporek, Anna Wójcik, Elżbieta Wójcik i Krystyna Zapała. Drugą częścią „kościoła" ks. Janusza Przyłęckiego była kaplica pod wezwaniem Św. Barbary w Miedzianej Górze, której istnienia dowodzi dokument już z 1841 r. Od 1939 r. kuratelę nad nią przejął ks. Janusz Przyłęcki i w niej, jako integralnej części parafii, odprawiał Mszę świętą. W Miedzianej Górze również podjęto starania, aby odbudować Kaplicę Św. Barbary i w listopadzie 2004 r. powstał społeczny Komitet Odbudowy. Marzeniem ks. Janusza Przyłęckiego była budowa choćby skromnego, ale własnego kościoła. Materiał na budowę gromadził już w czasie wojny by 18 listopada 1945 r. biskup Czesław Kaczmarek mógł poświęcić pierwszy drewniany kościół w Kostomłotach. A potem powstałą malutka plebania w własnoręcznie wykonanych przez parafian pustaków, jako mieszkanie dla niego, następnie druga nieco większa wybudowana w 1960 r. Te skromne obiekty to bohaterski wyczyn bardzo biednych po wojnie parafian jak i ich pasterza. Parafia została powierzona opiece św. Andrzejowi Boboli.