O Prawdzie nigdy za wiele

Prawdy do życia nam potrzeba
Jak kromki powszedniego chleba.
Już słyszę głosy:
Bez prawdy się obędziemy.
Bez chleba, niechybnie pomrzemy.

Zapytam - skąd więc prawdy, pilna potrzeba?
Nie wiecie? – Bez prawdy wyschnie społeczna gleba!
Nie rozwinie się roślinność uczuciowa
I atmosfera międzyludzka będzie niezdrowa.
Stosunki międzyludzkie skarłowacieją
A uczucia, najzwyczajniej pomdleją.
Takie jest moje – Prawdy – postrzeganie!
– Czy jednak zyska ono powszechne uznanie?
Słyszałem, że bez prawdy obyć się możemy.
A jedynie, bez chleba, rychło pomrzemy.
Znowu, zza pleców, niektórych podszepty dolatują
Że żadnych prawd, do życia nie potrzebują.
Wygląda jakby niewielu murem za prawdą stało.
- Czyżby nam kłamstwo życie ułatwiało?

Prawdo! Gdzie jesteś? W te słowa odezwij się:
„Jeśli chcecie żyć godnie, musicie uznać mnie
Za niezbędną – czy to się komu podoba, czy nie!”

Znowu te podszepty! – Choć za Tobą murem stoję.
– Czy się im oprę? Czy wytrwam i do końca ustoję?
One zwątpienia, do mej głowy podrzucają
I „Gdzie twoja Prawda?” – głośno już wołają.
A no! – Gdzie jesteś? Wszyscy Cię szukamy.
– Czasem się zdaje, ze Cię w swych progach witamy.
W ukłonie, każdy przyjąć Cię, godnie się stara
A tymczasem Ty pierzchasz niczym wietrzna mara.

Co ja robię? – O jednej prawdzie mówię?
Czuję, że błądzę i Prawdę o Prawdzie gubię.
Słyszy się, że prawd jest tyle ile ludzi
I każdy udowodnić swoją się trudzi.
Słyszę też – Prawd jest tyle ile pojęć, ile rzeczy
Każda woła: Jam jedyna! – Czy ktoś zaprzeczy?

Mimo, że o Prawdzie, od wieków ludzie dywagują.
Nadal ich, nowe Prawdy zewsząd obskakują.
Nie jednemu, Prawdy sen z powiek spędzają.
Bywa, że niektórzy życie, za Prawdę oddają.
Powiem jedno – by godnie i zgodnie nam się żyło
Pokochać bliźniego jak siebie samego – by wystarczyło.
Głęboka wiedza, o życiu, w tym by nam pomagała
Bo ona duszę – jako pokarm ciało – by zasilała.
Więc zadbajmy o to, by nigdy, tak dusza jak i ciało
Bez posiłku, w drogę życia nie wyruszało.