"Opowiem Ci o mojej Warszawie"

Choć do obchodów pozostało kilka miesięcy, stowarzyszenie już dziś aktywnie pracuje nad projektem. Oczekiwaniem i pragnieniem stowarzyszenia jest zebranie dokumentacji historii Warszawy widzianej oczyma zwykłych jej obywateli, a niekiedy wręcz przypadkowych uczestników wydarzeń.

Zdaniem organizatorów obchody tak ważnych wydarzeń są jak najbardziej odpowiednią okazją, by przypomnieć wszystkim o „nieznanych bohaterach warszawskich ulic, walczących nie bagnetem, a postawą przyzwoitego człowieka”. Ów ciekawy pomysł skądinąd wymaga dużego wkładu pracy, dlatego już dziś przy udziale wolontariuszy, odbywają się spotkania ze świadkami ówczesnych wydarzeń. Zbierana jest również profesjonalna dokumentacja wspomnień.

Wydaje się, iż pomysł projektu to rzecz naturalna, bowiem stowarzyszenie „mali bracia Ubogich” od lat pomaga starszym ludziom. Znając zatem ich osobiste historie, postanowiło włączyć się w dzieło, którego rezultatem będzie zachowanie tychże wspomnień w pamięci kolejnych pokoleń.

W ramach projektu planowane jest otwarcie wystawy, jak również zorganizowanie cyklu spotkań pod tytułem „Opowiem Ci o mojej Warszawie”. Otwarcie wystawy, będącej dla organizatorów ukoronowaniem całego projektu, planowane jest na wrzesień 2009 roku.

Wystawa da sposobność zapoznania się z historią Warszawy widzianą z mało podręcznikowej perspektywy. Wykorzystanie nowoczesnych prezentacji multimedialnych, zapewne dodatkowo przyciągnie wielu zainteresowanych tą tematyką. Taka forma, która wykorzystuje już nie tylko obraz, ale w tym przypadku również i dźwięk, ma na celu, najwięcej jak to możliwe, zbliżenie zwiedzających do realiów życia okupowanej Warszawy.

Organizator pragnący swoją wystawą przyczynić się do podwyższenia wiedzy na ów temat, specjalną ofertę edukacyjną skieruje również do warszawskich szkół. Przewiduje się, że w ramach pomocy w organizacji godzin wychowawczych, specjalnie dla grup szkolnych do dyspozycji będzie przewodnik po wystawie, który w jasny i zajmujący sposób opowie o codziennym życiu wojennej Warszawy.

Niezwykle interesujące wydają się być również - mające odbywać się równolegle z wystawą – spotkania pod hasłem „Opowiem Ci o mojej Warszawie”. Otwarte dla wszystkich, co ciekawe, odbywać się będą w miejscach publicznych; w kawiarniach i innych instytucjach kulturalnych. Gośćmi specjalnymi będą przede wszystkim osoby starsze, które biorą udział w projekcie i zapragną podzielić się swoimi wspomnieniami publicznie. Ale nie zabraknie również przedstawicieli władz lokalnych oraz mediów.

Niemniej to, co w tej części projektu zasługuje na aprobatę to głównie bardzo szczytny cel. Stowarzyszenie bowiem za cel postawiło sobie nie tylko edukację czy popularyzację nieznanej historii Warszawy, ale przede wszystkim „przekonanie starszego pokolenia mieszkańców stolicy, że ich wspomnienia, osobiste relacje są bardzo cenne, że należy opowiadać, przekazywać, a tym samym ocalać historię swoją i swojego miasta”.

Ów dyskurs z udziałem przedstawicieli różnych pokoleń, wydaje się być wyjątkową okazją do rozmów na temat roli dziedzictwa kulturowego i pojęcia patriotyzmu ba przestrzeni dziejów. Po zapoznaniu się z projektem i z planami stowarzyszenia, zapytałam jedną z wolontariuszek, dlaczego chciała wziąć udział w tym projekcie. Jej odpowiedź może być ważną lekcją również dla innych przedstawicieli młodego pokolenia. Oto jej słowa: „wzięcie udziału w projekcie daje mi szansę rozmowy z ludźmi, którzy widzieli to, o czym ja uczyłam się na lekcjach historii, a potem na studiach. Niedługo ich już nie będzie. To dla mnie zaszczyt, że mogę zadać im moje pytania i usłyszeć ich osobiste historie, o których z pewnością nie przeczytam w książkach. Ale cieszę się także, bo dzięki temu projektowi spełniło się moje marzenie”.

Projekt stowarzyszenia, o którym napisałam, już dziś zasługuje na zainteresowanie. Zamierzone plany mają w sobie dużo głębokich treści i zapewne samo przedsięwzięcie nie przejdzie bez echa. Dziś w dobie nie oglądania się za siebie, takie działania mają podwójny cel; muszą nie tylko przypominać o tym, o czym zapomnieć nie wolno, ale zarazem podkreślać wartość patriotyzmu, walki o godność swoją, swojego miasta i ojczyzny w czasie, w którym te pojęcia przestały być modne. Na szczególną aprobatę zasługuje również publiczne unaocznienie faktu, że starsi ludzie ze swoimi przeżyciami, wspomnieniami, czy też skrytym bólem, są nam dziś tak samo potrzebni jak wówczas, gdy walczyli o naszą ojczyznę.
Zachęcam do śledzenia projektu stowarzyszenia.

malibracia.org.pl