"Ostatni Krzyk" Barbary Stanisławczyk - recenzja książki

Książka Barbary Stanisławczyk „Ostatni Krzyk. Od Katynia do Smoleńska – historie dramatów i miłości” ukazuje ostatnie chwile dziesięciu z dziewięćdziesięciu sześciu ofiar katastrofy rządowego Tupolewa. Można ją czytać na dwa sposoby. Pierwszy to jednoczesne poznanie tych rodzin i wspólne przejście przez ich historie lub drugi, czyli poznanie każdej rodziny osobno.

Autorka w bardzo ciekawy sposób podzieliła książkę na trzy działy: Wyjazd, 70 lat wcześniej i 70 lat później. Niesamowite jest to, że podczas czytania tej książki dowiadujemy się tylu faktów odnośnie Katynia, Kozielska, wojskowych, którzy tam zginęli oraz w jaki sposób zostali zamordowani. Niejednokrotnie podczas czytanie przeżywamy ich ból, cierpienie, radość oraz miłość, jaka łączyła tych ludzi.

To nie jest książka o katastrofie w Smoleńsku. Nie poznamy tam jej przyczyn czy przebiegu lotu. Tam są żywi ludzie, którzy pozostali po tych, co zginęli w Katyniu oraz po tych, którzy zginęli katastrofie smoleńskiej.

Poznajemy losy rodziny prezydentowej Marii Kaczyńskiej, Bożeny Łojek, Katarzyny Piskorskiej, Gabrieli Zych, Leszka Solskiego, Bronisławy Orawiec-Löffler, Anny Borowskiej i Bartosza Borowskiego oraz Ewy Bakowskiej. To właśnie Oni dołączyli w siedemdziesiątą rocznicę do swoich bliskich zamordowanych w Katyniu.

Książka ukazuje nie tylko dramat drugiej wojny światowej, lecz to, co działo się później. Jakie były losy niektórych oddziałów Federacji Rodzin Katyńskich. Ukazuje ich spory i wewnętrzne przepychanki, wspólne oskarżania i nienawiść.
Przeczytamy również o przeczuciu, które towarzyszy nam kiedy wiemy, iż coś może się stać naszym bliskim lecz nie zawsze możemy temu zapobiec.

Barbara Stanisławczyk w sposób bardzo prosty i przystępny przeprowadza nas przez życie tych kilku rodzin. Myślę, że warto przeczytać „Ostatni krzyk”, bo jest to niesamowite przeżycie, niejednokrotnie uwieńczone łzami w trakcie czytania. Książka zdecydowanie pełna emocji oraz nadziei, tutaj bowiem sny i przeczucia są tak samo ważne jak twarde fakty - pisze autorka.