Pies przyjacielem wiernym jest, a człowiek?

Przy jednej z ulic w Rybniku stoi dom. Codziennie przechodzę obok niego przynajmniej kilka razy. Znam z widzenia ludzi którzy tam mieszkają, ale przede wszystkim znam psa, który zawsze żywo i wesoło biegał i poszczekiwał, merdając ogonem. Dzieci podchodziły do niego i przez ogrodzenie głaskały, a on lizał je po dłoniach. Sam często przez ogrodzenie głaskałem psa po głowie. Jego oczy były takie... rozpromienione, jasne i wyraźne.

Przyjaciel stał się ofiarą

Niestety od dłuższego czasu tego kundelka nie widziałem. Gdzieś... zniknął. Jakiś tydzień temu wracając do domu, spojrzałem w stronę bramy wjazdowej wspomnianej już posesji. I zobaczyłem go, choć niedokładnie. Szybko schował się za rosnącymi tam krzewami. Wydawało mi się jednak, że pies ten utyka na jedną nogę. Moje przypuszczenia potwierdziły się dzisiaj.

W drodze powrotnej ze szkoły do domu znów go zobaczyłem. Jednak to co ujrzały moje oczy sprawiło, że zaniemówiłem. Ten radosny, merdający ogonkiem, zawsze żywy piesek wręcz wlókł swoje ciało po ulicy. Jego prawa łapka była złamana. Zwisała sobie, a wręcz dyndała ona niczym liść na wietrze. A pies w drobnych podskokach chodził sobie z kąta w kąt, jakby nie wiedział czego szukać. Całe szczęście jeden z odcinków tej ulicy jest remontowany więc ruch samochodów na pozostałych jej częściach jest niewielki. Podszedłem do niego i zabrałem ze środka ulicy.

Położyłem go delikatnie na chodniku, przyklęknąłem przed nim i spojrzałem mu w oczy. Były takie smutne, pełne cierpienia i strachu. Z jasnych wyraźnych stały się ciemnobrązowe. Cały się trząsł. Kiedy zacząłem go głaskać, uspokoił się. Już miałem go wziąć z powrotem na ręce i zanieść do właścicieli, lecz zatrzymał mnie mój kolega. Oto dialog jaki z nim przeprowadziłem:

On: Cześć.

Ja: No cześć.

On: Co robisz?

Ja: Spójrz, ma złamaną łapkę. Idę go zanieść do właścicieli.

On: Wiem czyj to jest pies. On już ma ją złamaną od dwóch miesięcy...

To jest mój pies!

Kiedy to usłyszałem doznałem kolejnego szoku. Zamurowało mnie. W głębi serca zadawałem sobie pytanie: "Jak można być tak nieczułym na cierpienie tego bezbronnego stworzenia? Skąd się bierze to wręcz okrucieństwo?". Zawrzało we mnie. Po chwili namysłu postanowiłem nie oddawać psa właścicielom. W końcu znalazłem go na ulicy. Przez chwile nie wiedziałem co robić. Zadzwoniłem w końcu na policję. Zapytałem się, gdzie mogę zwrócić się o pomoc. Podano mi numer telefonu do schroniska. Bez dłuższego namysłu zadzwoniłem. Krótka wymiana zdań i końcowa wypowiedź rozmówcy: – Proszę go pilnować. Zaraz tam będziemy – nieco mnie uspokoiła.

Cóż mogłem począć. Czekałem dalej. W pewnym momencie przeszła obok mnie jakaś kobieta. I ponownie wywiązał się krótki dialog:

K: Dzień dobry. Co się temu pieskowi stało?

Ja: Ma złamaną łapkę.

K: A ja chyba wiem, czyj to jest pies. O ile się nie mylę mieszka on tutaj.

Po chwili namysłu, bez wyjaśniania szczegółów odpowiedziałem:

– Tak, też to wiem. Ale widzi pani, ja zawsze chciałem mieć psa. Dlatego na chwilę obecną jest to mój pies.

Po chwili podjechał samochód. Pracownik schroniska otworzył tylne drzwi, następnie klatkę i poprosił, abym pieska wsadził do niej. Następnie dodał: – Weterynarz go zbada i zdecyduje co robić. Pojawiła się tym samym szansa, że pies zostanie wyleczony. Czy dobrze zrobiłem? Nie wiem. Nie mnie to oceniać. Zrobiłem to, co mi kazało serce. Na koniec pozwolę sobie dodać. Kiedy pan woła, pies się zjawia i wiernie siada u jego boku. Niejednokrotnie jest tak, że kiedy pies potrzebuje pomocy, to człowiek odwdzięcza się mu robiąc, co tylko może, aby mu jej udzielić. Ja pytam: Gdzie w tym przypadku był człowiek?