Polska po Tusku...

Są tacy, którzy już odtrąbili niebotyczny sukces Polski. Owszem, miło jest. Ale sukces jest tam, gdzie mamy konkretny pozytywny rezultat. Na razie "rezultatem" nominacji premiera na "prezydenta Europy" jest totalne zamieszanie w politycznym maglu. Donald Tusk ma prawo czuć się dowartościowany i dofinansowany. Gdyby nie "rozkochana" w nim Angela Merkel / ach, jak ona na niego patrzy ! / i brak poważnych konkurentów do wysokiego stanowiska, pewnie by się na to nie załapał. Poza tym, jest przystojny, obiecał, że nauczy się angielskiego, pochodzi z "egzotycznej" Europy Wschodniej i dość długo jest premierem nie do obalenia. Będzie reprezentował UE "prowadzony na smyczy". Karty rozdają Niemcy, Francja i może Anglia. Ci, którzy liczą na to, że postawi całą Unię przeciwko Rosji, srogo się zawiodą. Niemcy i Francja nie pozwolą. Wielka Brytania, która naciska na reformy w Unii i dała głos za Tuskiem, raczej tych reform się nie doczeka. Czy premier coś załatwi dla Polski ? Jak pozwolą ci, co naprawdę rządzą, a nie tylko reprezentują.

W Polsce, szczególnie w Platformie, wyraźnie widać, że prowadzona przez lata przez Tuska skuteczna polityka eliminowania poważnych kandydatów "do tronu", wytworzyła kadrową pustkę. Luki wypełniają starzy wyjadacze i wasale, przesiadając się z jednego stołka na następny. I tak: hołubiony przez premiera marszałek Sejmu zajmie jego miejsce, a miejsce marszałka dostanie wice-marszałek... Opozycja także spróbuje coś ugrać. Tyle, co nic. Krajobraz przed bitwą warszawską. Mile połechtano naszą dumę narodową i... jakbyśmy wszyscy naraz zasiedli w tej Brukseli... Eh ! A ja wróżę z fusów, że będzie, jak było. Że to, co nie ma znaczenia, nie będzie go miało. Że Bruksela daleko, a brukselka w pobliskiej "Biedronce". Że warto się uczyć - choćby angielskiego...