Polskie zabytki sypią się na naszych oczach

Ustawia o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w Polsce z 23 lipca 2003 r. mówi o zapewnieniu warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych umożliwiających trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospodarowanie i utrzymanie, a także zapobieganiu zjawiskom niepożądanym: niszczeniu i niewłaściwemu korzystaniu z zabytków itd. Ustawa nakazuje ochronę zabytków, która ma być sprawowana przez organy państwowe i opiekę nad zabytkami, sprawowaną przez właścicieli i użytkowników zabytków.

"...Z Tykocina, Sochaczewa, Rudnej, Śląska przychodzą sygnały z prośbą o pomoc i poradę od ludzi, którym leży na sercu los narodowego dziedzictwa, a którzy czują się bezradni wobec głupoty gminnych urzędników i bierności konserwatorów. Porażka(?) wiceministra Merty w sprawie zamku ciechanowskiego przed WSA w Warszawie pokazuje aż nadto dobitnie, że jest pilna potrzeba całkowitej zmiany obowiązującej ustawy o ochronie zabytków. Upolitycznienie struktur konserwatorskich od stanowiska Generalnego Konserwatora Zabytków poczynając, na konserwatorach miejskich i wojewódzkich kończąc oraz ustawowe otwarcie drogi do stanowisk konserwatorów właściwie dla wszystkich, przynosi katastrofalne rezultaty.

Na Śląsku niszczy się polskie umocnienia obronne z okresu międzywojennego pod komercyjne budownictwo. Konserwator, który próbował się temu sprzeciwić, został po prostu zwolniony przez wojewodę, mianowany na jego miejsce już nie stawiał żadnego oporu.

Na palcach jednej ręki można policzyć gminy, gdzie samorząd rozumie wagę narodowego dziedzictwa i próbuje coś w tej sprawie zrobić (Sochaczew, Siewierz, Olkusz). Generalnie mamy w tej kwestii chaos i anarchię, a Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego nad niczym nie panuje. Jedynym ratunkiem jest ustawowe stworzenie apolitycznych struktur konserwatorskich, niezależnych od centralnych czy lokalnych układów politycznych i kolegialność decyzji z udziałem czynnika społecznego w miejsce
jednoosobowego jej podejmowania, co jest z natury korupcjogenne i zbytnio uzależnione od poglądów jednej tylko osoby. Ale, kto ma ten projekt nowej ustawy napisać?

To fragment obszernego listu, który otrzymałem od pana Waldemara Rekścia z Gdańska, członka Oddziału TOnZ w Gdańsku.
Od lat jestem działaczem TOnZ-u a także aktywnym uczestnikiem ogólnopolskiego.forum

gdzie przeważają posty mówiące o zatrważającym tempie niszczenia polskich zabytków i bezsilności administracji. Podane, są tam przykłady, gdzie za niewielkie pieniądze sprzedaje się zabytki ludziom z wizją , ale bez środki na remonty i są to nie odosobnione przypadki. Ostatnim takim przypadkiem jest wieża ciśnień w Chojnicach. Osobiście stoję na stanowisku, że zagrożone obiekty należy sprzedawać za symboliczną cenę. Błąd tkwi w wadliwie sporządzonej umowie, Przede wszystkim należy sprawdzać kupującego czy ma możliwości przeznaczenia środków na remont. Oto nauczka. Należało by przygotować wzór umowy przez rządową Kancelarię Prawną a wzór dostarczyć w formie okólnika, do wszystkich instytucji samorządowych i organów administracji państwowej, takie jest moje zdanie ".Cytowana powyżej Ustawa posiada wiele braków które przyczyniają się do opisanych nieprawidłowości. Kto ma projekt nowej ustawy napisać?", że zapytam za nadawcą powyższego listu? Parlamentarzyści zajęci wzajemnym się wyniszczaniem, nie takie rzeczy są w głowie. "...Może Zarząd Główny TOnZ, a może Polski Narodowy Komitet
OCOMOS?
...sytuacja zaczyna być bardzo zła i Polsce grożą dalsze rosnące straty w zakresie narodowego dziedzictwa."... - pisze pan Waldemar Rekść.forum