Prapremiera tomiku dokonała się na falach Polskiego Radia w Katowicach, w audycji Macieja Szczawińskiego.
Tłoczno było w rudzkim Saloniku Artystycznym, gdyż Danusia jest postacią znaną i lubianą. Bibliotekarką, animatorką kultury, współprezesująca Klubowi Literackiemu „Barwy”, szefującą Dyskusyjnemu Klubowi Książki „Dialog”.
Pierwsza dama rudzkiej poezji wystąpiła w uroczym niebieskim kostiumiku, czytając poezję z tomiku z niebieskim akcentem na okładce, wydanego znakomicie pod względem edytorskim przez krakowską Miniaturę.
Klimat publicznych „narodzin” zbiorku był wielorako malarski. Malarski tytuł książeczki, malarska inscenizacja, malarska galeria Jerzego Obrodzkiego, prowadzącego wieczór męża poetki. Nastrojowy akompaniament gitarowy Aleksandra Orszulika.
Wiersze też były kolorowe, ale niekolorowane. Dużo w nich było barw i światła, ale bez cukierkowatości, bez rozigrania, zbytniej radości, dokazywania. Niebanalnie, impresjonistycznie chwytające okruchy codzienności. Przezywające głęboko mijające chwile. Refleksyjne. Doskonale współistniały z nimi zdobiące tomik reprodukcje obrazów Jerzego.
Danuta Dąbrowska–Obrodzka, jest poetka dojrzałą życiowo i emocjonalnie. Jak wyznała, nie doznaje już namiętności pierwszych zauroczeń poezją, nie chce wykrzyczeć ani egzaltowanych uniesień, ani gorzkich zwątpień. Oddaje życie, takim jakim ono jest, raz smutnym, raz weselszym, zawsze pociągającym, nieznanym.
- Oddaję wam moje wiersze – powiedziała przyjaciołom. A oni przyjęli z wdzięcznością i zasłuchaniem utwory z ostatnich trzech lat. Wachlarz emocji, myśli, ekspresji, wynikających z artystycznego credo poetki: „Trzeba mocno stąpać po ziemi, aby moc na moment się od niej oderwać”
- To pierwszy tomik, którego nie układałam z odgórnym zamysłem – twierdzi autorka. - Sam się ułożył. Każdy z tekstów jest różny, autonomiczny, więc nie chciałam narzucać ich kolejności ani sobie, a co dopiero czytelnikowi. W tomikach poprzednich starałam się wiersze ułożyć po kolei, nie sensie kolejności zapisu, ale opowieści. Były zatem rozdziały i poszczególne sekwencje tematyczne. Filozofia, egzystencja, miłość. W tym tomiku dominuje kolor. Maluję pojutrze, to znaczy nie jutro, nie dziś, bowiem z perspektywy przedwczoraj, to pojutrze jest dziś.
- Poezja, dobra poezja, wcale nie powstaje w momencie uniesienia – powiedział Krystian Gałuszka, literat, dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej, prywatnie przyjaciel Obrodzkich. – Poeta dobiera słowa, cyzeluje je z potem na czole. Po to, by wiersz kiedy wybrzmi, unosił czytelnika albo słuchacza dwa centymetry nad ziemią. Gratuluje Ci tego i zazdroszczę.
O bohaterce wieczoru ciepło mówił małżonek, przedstawiając ją perDanka-Wierszy-Pisarka, i Danka-Na-Jedwabiu-Malarka. Ukończyła bibliotekoznawstwo i informację naukową na Uniwersytecie Warszawskim oraz zarządzanie w kulturze, sztuce i turystyce kulturowej na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach
Dotychczas popełniła pięć tomików poezji: Maluje pojutrze, Chodzić boso po ogrodach, Ogrody, ścieżki, szepty, Szerokość światła, I stajesz się częścią mojego imienia. Przygotowuje szósty zbiorek pt. Bez słońca kolory to spłoszone sarny. Twórczość poetycka Danuty Dąbrowskiej-Obrodzkiej była zamieszczona w almanachach poetyckich. Liczne publikacje utworów poetyckich, esejów i felietonów ukazały się w prasie lokalnej oraz regionalnej. Jak na „barwowiczkę” przystało, jest wielokrotną laureatką konkursów poetyckich i turniejów jednego wiersza.
Bardzo ciepło i z wielkim uznaniem wypowiadała się o poetce Cecylia Gładysz, przewodnicząca Komisji Kultury Rady Miasta Ruda Śląska.
Instahistorie z VIKI GABOR
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
