Serdeczna rozmowa z samym sobą o przyszłości Polski

Po słynnym przemówieniu tego pierwszego w Sejmie na temat rządów szariatu w Szwecji i kościołów zamienianych przez muzułmanów w toalety we Włoszech oraz świeżutkim oskarżycielskim przemówieniu Prokuratora Generalnego Antoniego Macierewicza w USA, gotów byłem pójść do mego gabinetu, odgryźć kawał biurka, wypić wszystką wodę z kwiatów, objąć siebie samego serdecznie za szyję i dusić aż do zwycięskiego końca.

W ostatnich tygodniach wiele zmieniło się w Polsce. Pan Prezydent rozwiódł się z połową narodu, a już z całą pewnością ze mną. Kiedy ogłosił publicznie, że otrzymał mandat całego narodu na reprezentowanie go w sprawach emerytalnych, referendalnych, kontaktów z rządem, głoszenia prawd ludzkich i bożych z ambony i przed amboną, w kraju i za granicą, zaprotestowałem głośno.

- Omylił się pan, Panie Prezydencie. Ode mnie pan go nie otrzymał! - Krzyknąłem tak przeraźliwie, że wywołałem grozę w samym sobie oraz w żonie, która zszokowana moim szokiem wybaczyła mi wszystkie grzechy przeszłe i część przyszłych, licząc, że to uratuje mnie przed zawałem serca.

- Nie będę ukrywać dłużej moich uczuć! – Postanowiłem i zacząłem ryczeć, wyć, tupać w miejscu, wpadając w końcu w spokojny spazm jak pani Beata Szydło, której we śnie odmówiono premierostwa, ksiądz Charemsa publicznie tulący w Watykanie swego homoseksualnego współmałżonka, któremu odmówiono błogosławieństwa oraz ksiądz profesor Oko, któremu (mimo szybkiego opowiadania życiorysów wszystkich męczenników cierpliwości) odmówiono szacunku dla wiedzy o homoseksualizmie w rurze wydechowej.

- Przestałem kochać prezydenta, PiS, homoseksualizm i księży promujących w telewizji miłość czystą oraz karcących miłość nieczystą! – Krzyczałem i krzyczałem, choć mnie to strasznie bolało, bo jednak PiS i Pan Prezydent to przecież przewodnie siły narodu mające uczynić z Polski ósmy cud świata, a księża to apostołowie rozgrzeszenia siebie samych oraz wielkich polityków wobec Stwórcy, który patrzy i nie grzmi, choć powinien. Ostatnie dwa wyrazy proszę przyjąć z ostrożnością, gdyż nie jest w moim zwyczaju pouczanie Najwyższego o jego obowiązkach.

W sumie, nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie nasi siatkarze i Robert Lewandowski, których wyczynami żyję i żyć będę w nastroju podniosłego oczekiwania lepszego jutra przed wyborami parlamentarnymi i po wyborach. Cokolwiek się nie zdarzy, pamiętajcie, pozostanę optymistą.

Nie wiem, po co napisałem to wszystko, gdyż chciałem tylko podzielić się z Wami, Drodzy Rodacy, moim nieustraszonym optymizmem w obliczu aktów okrucieństwa polityków, partii oraz księży danych nam wszystkim przez Opatrzność.