Słowo na nadchodzące Święta...

Święta to specyficzny czas. Wówczas budzi się ludzka życzliwość, serdeczność, dobroć, chęć niesienia pomocy. I wspaniale, owszem, ja jednak wolałabym, by ludzie ludźmi dla siebie byli każdego dnia, a nie jedynie od święta. Bywa też, że zbyt wiele i głośno mówimy, a czyny - liche, mizerne, ciche...

Czasem wydaje mi się, że powołanam przez Słowo Boże. Ale do takiego bardzo ludzkiego wypełniania Jego miłości. Poprzez działanie na ulicy. Poprzez świadczenie o Jego mocy glanami, prostotą i ufnością w upadłego Człowieka. Poprzez wiarę w to, że w "człowieczym wraku" też dostrzec można oblicze Chrystusa, jakkolwiek kontrowersyjnie by to nie zabrzmiało.

Nie jest moim celem obraza niczyich wartości i wierzeń, a wręcz przeciwnie: ukazanie potęgi Miłości! Łatwo kochać dobrego, czystego, pachnącego, miłego, mądrego bliźniego. Trudniej, gdy wybaczyć trzeba i zrozumieć narkomana, złodzieja, prostytutkę. Nauczmy się kochać Człowieka, jakimkolwiek by nie był, a wtedy wiara w Boga taka prosta stanie się. Nie trzeba jej wtenczas nawet nazywać po imieniu; ona po prostu będzie, jak była i jest...

Żeby odnaleźć Boga w sobie, pierwej Człowieka trzeba tam dostrzec. A gdy zabliźnisz się z bliźnim (sobą i Sąsiednią Egzystencją) - Słowo Boże samo przepływać będzie przez takiego Przewodnika. Możesz nawet o tym nie wiedzieć, nie uświadamiać sobie tego. Wystarczy, że pokora w Tobie i poszanowanie dla Drugiego Istnienia, odrębności Jego przekonań. Nic nadzwyczajnego, bo miłość, nadzieja i wiara to takie proste cnoty; choć wcale nie jest łatwo Drogą ich zmierzać...