"To zwierzę mnie bierze", czyli niezwykły zbiór felietonów

To zwierzę mnie bierze jest zbiorem felietonów o florze i faunie. Warto wspomnieć, że felietony te początkowo ukazały się na stronach naukowych "Gazety Wyborczej" w ramach cyklów "Poczta Teremiski" i "To Zwierzę Mnie Bierze" oraz w "Dużym Formacie". Następnie książka wzbogacona została pięknymi fotografiami zwierząt i roślin, wykonanymi przez Adama Wajraka. I w tym aspekcie książka ta przypomina atlas zwierząt i roślin.

Felietony podzielone zostały na miesiące od maja do kwietnia. Jak tłumaczy autor Niebieskie żaby widuję w kwietniu, małe liski wychodzą przed nory w czerwcu, kozice najbardziej są zestresowane w środku lata, a wielkie drzewa najlepiej wyszukać w listopadzie, gdy już nie ma liści i widać, jak są potężne. Tak powstał swoisty kalendarz moich spotkań ze zwierzętami i nie tylko.

Bohaterami felietonów są płazy (np. żaba), gady (np. żmija, wąż), ptaki (np. kowalik, dzięcioł), ssaki (np. zając, lis), a nawet drzewa olbrzymy i śluzowiec. Można się dowiedzieć wiele ciekawostek ze świata fauny i flory - w tym m.im. z jakiego powodu zięby pukają w okno czy co stresuje świstaka. Już same tytuły wzbudzają niemałe zainteresowanie czytelnika – oto kilka przykładów: Kosmiczne "robale", Wkurzony jak mazurek, Inżynier z ryjem!, Atak krwiożerczych sikorek, 100 mln od bobra. Trzeba przyznać, że autor nie dość, że ma ogromną wiedzę przyrodniczą, to jeszcze umie o tym ciekawie opowiadać. Widać, że kocha to, co robi. Bardzo lubię ludzi z pasją, którzy potrafią dzielić się swoimi zainteresowaniami z innymi.

Za sprawą jego felietonu trochę zrobiło mi się żal ślimaka bursztynki, którego atakuje przywra metacerkarii, a dokładnie jej larwy. Bursztynka jest tylko żywicielem pośrednim. Pasożyt, by dalej się rozwijać, musi dostać się do organizmu ptaka. Tam zmienia się w postać dorosłą. Czułki ślimaka przypominające ptakom smaczne gąsienice - mają je zachęcać do dziobnięcia. A co za tym idzie, zjedzenia zarażonego ślimaka. Następnie dorosłe przywry złożą jaja, które wraz z odchodami zakażonego ptaka dostaną się na jakąś roślinę i tam będą czekać na pechową bursztynkę, która je zje. Następnie pasożyt tak pokieruje życiem ślimaka, aby ten został zjedzony i cykl się znów zamknie.

Książka bardzo przypadła mi do gustu. Dzięki niej znalazłam się bliżej natury i na chwilę zapomniałam o szarej codzienności. Była to miła odmiana od kryminałów, po które ostatnio sięgam bardzo często. Czyta się ją jednym tchem, gdyż jest napisana lekkim, miejscami zabawnym językiem. Poza tym historie są bardzo krótkie. Dużym plusem książki jest jej niewielki format, który umożliwia zabranie jej wszędzie ze sobą, nawet na eskapadę śladami opisywanych zwierząt i roślin. Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak zobaczyć na żywo zwierzęta, o których czytałam i porównać je z opowieściami Wajraka. Książkę tę polecam każdemu, a w szczególności miłośnikom przyrody.

Adam Wajrak jest przyrodnikiem i dziennikarzem Gazety Wyborczej. Mieszka w Puszczy Białowieskiej, dzięki czemu na co dzień może spotkać dzikie zwierzęta. Od ponad 20 lat podgląda zwierzęta. Wielu ludzi mu zazdrości tego, że jego praca to nieustanne wakacje.