Rzeź hugenotów, czyli "Królowa Margot" w Teatrze Narodowym

Spektakl "Królowa Margot" w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego to dramat oparty na powieści Alexandre'a Dumasa. Reżyser zamienił powieść spod znaku płaszcza i szpady w pełną emocji opowieść, pozbawioną scen batalistycznych i pojedynków. Zachował jednak polityczne i historyczne tło.

Akcja sztuki rozgrywa się w 1572 roku. W katolickiej Francji rozprzestrzeniają się hugenoci, co prowadzi do wojen na tle religijnym. Aby powstrzymać rozlew krwi, księżniczka Małgorzata (Milena Suszyńska) bierze ślub z Henrykiem Nawarskim (Karol Pocheć), który jest protestantem. Obie strony liczą na zawieszenie broni.

Niestety z powodu spisków, fanatyzmu królowej matki (Danuta Stenka) oraz nieudolności jej syna Karola IX (Marcin Hycnar), dochodzi do rzezi hugenotów w noc św. Bartłomieja oraz innych tragicznych wydarzeń...

Jeśli chodzi o grę aktorską, to największe brawa należą się Danucie Stence, która wcieliła się w roli królowej - matki. Była bardzo sugestywna jako nieznosząca sprzeciwu Katarzyna Medycejska, która kieruje się w życiu emocjami. Z jednej strony kocha swoje dzieci, z drugiej - nienawidzi wszystkiego, co zagraża jej planom dyna stycznym. Raz jest czuła i troskliwa, raz władcza i okrutna. Stenka świetnie odegrała tę rolę, nie tylko za pomocą modulacji głosu, lecz także gestów i mimiki.

Bardzo podobała mi się także Milena Suszyńska jako tytułowa Margot, młoda kobieta, która pozostaje z boku głównej intrygi, wymyślonej przez jej matkę i dwóch braci. Ma wiedzę, która jest niezbędna do zdobycia władzy, ale jest od niej odgrodzona przez rodzinę. Jest traktowana przedmiotowo. Nie ma także dobrych relacji z mężem. Aby wypełnić pustkę, znajduje sobie kochanka.
Nie można przejść obojętnie wobec Marcina Hycnara, który wcielił się w króla Karola IX, dziecinnego władcę, uzależnionego od matki, choć próbującego wyrwać się spod jej silnego wpływu; a także Jadwigi Jankowskiej-Cieślak, która zagrała René, powiernika królowej i alchemika. Choć była to niewielka rola, zapadła mi w pamięć.

Na scenie można zobaczyć także dwa psy rasy rhodesian ridgeback, które były bardzo posłuszne i spisały się znakomicie w swoich rolach. Wszystko to zasługa ich trenerki - Agnieszki Penkali.

Warto wspomnieć o monumentalnej scenografii Barbary Hanickiej - konstrukcji przypominającej królewską komnatę, z dużym stołem i kilkorgiem drzwi. A także o świetnie dobranych kostiumach - pięknych sukniach i futrach.

Sztuka ta porusza trudną tematykę i wymaga skupienia. Niemniej jednak polecam ją nie tylko miłośnikom Alexandre'a Dumasa. Sama chętnie przeczytałabym teraz powieść, by mieć porównanie.