AUN "Phantom Ghost" - przedpremierowa recenzja płyty

AUN to muzyczna prowokacja, kilka ścieżek nakładających się na siebie: jest w tym mnóstwo erotycznego shoegaze'u, który nie promieniuje aż tak silnie jak z muzyki My Bloody Valentine, do których są porównywani, ale dodaje charakteru ambientowym, rozpływającym się pejzażom dźwiękowym, które stanowią rdzeń "Phantom Ghost". Fenomenalnie oddali atmosferę niepokojącego tytułu albumu, ciemność przepleciona przez dronowe gitary: AUN dokonał kompletnej masakry dźwięku, który zredukował do najbardziej pierwotnej formy, odarł z rytmu i przemienił w hipnotyczne kontinuum. Przypominają się najmroczniejsze pomysły Boards of Canada i Aix Em Klemm.

Jeśli uda ci się podążyć tropem Dumaisa i dać porwać niepokojącej ciemności, później będzie już tylko lepiej. Z każdym odtworzeniem AUN rozwija swoją narrację i odkrywa kolejne karty. Kiedy więc za którymś razem trafisz znów na początek - "Phantom" - ambientową lekkość z efemerycznym wokalem, zbudowaną z cienkich jak gaza warstw syntezatorowo-gitarowych dronów. To kurtyna, za którą rozpościera się highlight albumu, efektowny, niepokojący i narkotycznie piękny "Out of Mind" - przypomina o świetnościach shoegaze'u, bazuje na intrygującej repetycji, jest fenomenalnie silny. Później siła ekspresji zostaje zredukowana, opiera się na minimalistycznych konstrukcjach przeplatających się dźwięków, drobnym rytmie, elektronicznym szumie, klawiszach i gitarach, i sporadycznie wsamplowanych kobiecych wokalach.

Przez 43 minuty "Phantom Ghost" bawi się bezkształtnością i widmowością muzyki, przez co tytułowy widmowy duch faktycznie jawi się w głośnikach jak ciemna fatamorgana, jak zapowiedź czegoś, co musi pozostać nieukończone. AUN stawia przed odbiorcą wyzwanie, trudne i warte podjęcia.

Płytę można zamawiać na stronie zespołu.