Jerzy Boniecki w paryskiej „Kulturze” z czerwca 1992 roku (Nr 6/537) pisze o cechach Polaków. Wymienia, po konsultacjach z wieloma przedstawicielami ówczesnej polskiej emigracji, katalog polskich zalet i wad. Jak on wygląda z perspektywy kraju i minionych już dwóch dekad od ukazania się tamtego pamiętnego, ze względu na publikację w nim nieznanego fragmentu Dziennika Witolda Gombrowicza, numeru „Kultury”? Co się zmieniło? Na lepsze, czy na gorsze? Moim zdaniem zmieniło się. Co najmniej kilka cech polskich zmieniło swoją biegunowość.
Wśród zalet Jerzy Boniecki wymienia, między innymi: gościnność i wielkoduszność; patriotyzm; przywiązanie do historii i tradycji; brak mściwości i okrucieństwa; brak małostkowości i nadmiernego zmaterializowania; kurtuazję wobec kobiet; szacunek dla kultury i wykształcenia. Wszystkie wymienione przymioty pozostają prawdziwe, ale już jednak mocno nadwątlone przez realia wyścigu szczurów i wszechobecną aurę nihilistycznego konsumeryzmu.
Również nie wszystkie wymienione na początku ostatniego dziesięciolecia XX wieku wady Polaków zachowały swoją wyrazistość i aktualność. Przez blisko ćwierćwiecze transformacji ustrojowej Polacy stali się bardziej pragmatyczni, przyziemni, mniej bałaganiarscy i lepiej zorganizowani.
Najwięcej kłopotów mam z oceną, ze zdefiniowaniem „trzeźwości ocen (rzeczywistości)” dzisiejszych Polaków. Całe szerokie spektrum – od z jednej strony środowiska spod symbolu moherowego beretu do postępowej w intencjach inteligencji na przeciwnym krańcu – ma z tym jednak - i to w zasadniczych sprawach - ogromne kłopoty.
Sławomir Jankowski
Reklamy "na celebrytę" - Pismak przeciwko oszustom
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
