Ciemne rozkosze - IRA "These are the arms". Recenzja płyty

Płyta może zrazić na pierwszy rzut oka - wydaje się smętna i wtórna, taka międzygatunkowa, uśredniona pod każdym względem, bez pazura, bez mocnych przypraw.

Ale później zaczyna przekonywać, przynajmniej momentami. Posępne "Katapult" rozpędza się z tempem samochodu pancernego, tratując powoli ciężkim, trochę post-hardcorowym, trochę post-rockowym, a trochę psychodelicznym ciągiem nut. Jest tak smutna i przejmująca, że aż urocza - szczególnie, kiedy w "refrenie" nabiera nieco energii i rumieńców w postaci rzężących przesterów.

Poza tym, nie dość często słucham piosenek o zwrotkach anglojęzycznych i niemieckojęzycznych - i to na przemian. Całkiem ciekawe zestawienie dźwięków.

W porównaniach do "A Perfect Circle" z pierwszej płyty faktycznie jest coś trafionego - słuchając "A New Profile", dostrzegam, że IRA w swojej ciężkiej liryczności, w poprawnych wokalach, w dramatycznych konstrukcjach, zawiera cząstkę kompletnie dołującego i pięknego "Mer de Noms". Niemcy pogodzą fanów wielu różnych gatunków swoją trzecią płytą - pod warunkiem, że znajdują oni przyjemność w mocnym brzmieniu gitar, i emocjach. Dwie miniaturki włożone pomiędzy dwie pierwsze kompozycje, rozrzedzają i urozmaicają atmosferę - "EPK" to ambientowe strojenie gitar, a "Score" to - zaryzykuję - drone na akordeonie.

Pozostały jeszcze tylko dwa utwory na tej półgodzinnej płycie: "The Gift" i "Hydrophobia". Pierwszy z nich przypomina mi najlepsze lata emo, hardcorowe naleciałości, smutne, z klasycznie głośną kulminacją, w drugim odczytuję trochę więcej post-metalu i post-rockowego rozmachu. I tak po dziesiątym przesłuchaniu i kolejnej godzinie z IRĄ stwierdzam, że to całkiem dobra płyta. Taka na smutny wieczór. Taka na emo-wspominki. Muzyczna słodycz na jesienną melancholię.

Świeżo ukazał się także teledysk promujący płytę: The Gift

Do Wiadomości24 możesz dodać własny tekst, wideo lub zdjęcia. Tylko tu przeczyta Cię milion.