Trembling Bells mieli wymarzoną okazję, żeby porwać serca kilkuset wybrednych fanów mrocznej alternatywy. Śmiem twierdzić, że nie wyszło - jeszcze pierwszy utwór był dość obiecujący, syntezatorowy, odsyłający gdzieś do lat 70-tych i psychodelicznego rocka. Długi, gęsty, z perfekcyjnym, wysokim wokalem blondwłosej Lavinii. Ale w chwilę potem nie wystarczyło im już dobrych pomysłów, więc próbowali nas zaciągnąć w jakieś folkowe ustronia, rozbawić szantową manierą, kombinować tysiąc razy w ciągu utworu - zmieniając tempa, konwencje, śpiewając we czwórkę, acapella, w duetach - i tak bez końca. Jak na zespół, w którym właściwie każdy muzyk dobrze śpiewa, i który sprawia wrażenie zorientowanego w wielu gatunkach, wybitnie brak im koncepcji na stworzenie czegoś porywającego.
Ale przecież wszyscy i tak czekali na to, co wydarzy się później.
Około 20.33 na scenie zapada ciemność. Kilka białych kresek pełznie po ekranie zawieszonym nad seną, a z głośników bucha "Rivers of Babilon". Utwór skacze po kanałach i zaczyna ginąć w hałaśliwej kakofonii dźwięków, a z niej dopiero - "Invocation of Almost", fenomenalny początek, tonący w mrokach, ponad 12-minutowy pokaz umiejętności opowiadania historii. Wstrząsająca jest skuteczność minimializmu w wydaniu Tibeta i spółki - ich pierwszy utwór był porządkowany przez harmonię pianina z gitarą, które bezustannie wygrywały ten sam, wywołujący dreszcze motyw, a na tym tle dopiero wybuchały perkusja i elektroniczne szmery, głosy i hałasy.
Ciemne wizje snute przez Tibeta - brawurowego artystę, aktora i opowiadacza - przepływały w przestrzeni, idealnie wkomponowane w nieustannie prosty i genialny przez to akompaniament. Dużo było smutku i goryczy - między psalmem a pieśnią żałobną oscylował "I Looked to the South Side of the Door" (z pięknym doprawdy pianinem i intrygującymi efektami), nie zabrakło wizji i przepowiedni w " The Nudes Lift Shields for War", a nawet specyficznie tanecznego elementu w postaci przedziwnie chaotycznego, nieokrzesanego "Locust", którym zakończyła się półtoragodzinna część pierwsza.
Tibet wyszedł jednak z powrotem lada moment i rozpoczął od seksistowskich przytyków i karą dla fenomenalnej pianistki (za przyćmiewanie jego blasku). "Masz zagrać Shirley Temple"! Shirley Temple owszem, zabrzmiała, i to w mocnym, sakrastycznym wydaniu, zakończona frazą: "badź optymistyczny, ty mały gotycki pedale!", skierowaną rzecz jasna do Tibeta. Nie tracąc animuszu, wokalista sięgnął po ostrą amunicję i zaprezentował "Niemandswasser" i "Lucifer over London", a później, pozostając sam na sam z gitarzystą, wytargował jeszcze dwie minuty na miniaturkę "Whilst The Night Rejoices Profound And Still ".
To były dwie godziny perfekcyjnego, pięknego i niesamowicie smutnego, dramatycznego grania. Sowicie nagrodzone oklaskami na stojąco, za każdym razem, kiedy zespół schodził ze sceny.
I był to zarazem początek trzydniowego maratonu, który zaczynamy razem już dzisiaj w Katowicach. Już dziś między innymi Junior Boys, Mogwai, Low, Messugah i Oneohtrix Point Never. Do zobaczenia w Dolinie Trzech Stawów!
PS. Current z wąsem wziął się z postawy Tibeta podczas koncertu, który wymachiwał statywem aż do momentu, kiedy podzielił go na dwie części. Z jedną z nich chciał występować dalej, bo przypominał wówczas Freddy'ego Mercury'ego. Wówczas też obiecał, że zapuści wąs na następną taką okazję.
Wiadomości24 to serwis tworzony przez ludzi takich ja Ty. Wiesz więcej? Zarejestruj się i napisz swój materiał, dodaj zdjęcia, link, lub po prostu skomentuj. Tylko tu masz szansę, że przeczyta Cię milion!
Zofia Zborowska i Andrzej Wrona znów zostali rodzicami
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
