Czemu nie zamienić tęczy na przedszkole?

Wydane kolejne kilkadziesiąt tysięcy złotych, możliwy zarzut o niegospodarność, naruszenie ustawy o ochronie zabytkowego założenia urbanistycznego, którego plac Zbawiciela jest częścią... Wszystko w imię zasad, które mają także przeciwnicy instalacji. Zamiast licytować, które z nich są ważniejsze, podzielane przez większość i zasługujące na realizację lepiej zakasać rękawy i wspólnie stworzyć pomnik wartości, pod którym wszyscy by się podpisali. Może to być przedszkole dla niepełnosprawnych, o które upominali się niedawno bezradni i zmęczeni rodzice. Pani Wójcik mogłaby w nim pomalować ściany, chłopcy rzucający butelkami z benzyną w instalację pani Wójcik wykonać jakieś prace adaptacyjne a Ratusz dorzucić tę część forsy, którą wymaga Unia Europejska przy dotowaniu tego typu projektów, tzw. wkład własny.

Czytaj więcej: Na paryskiej manifestacji było jednak milion ludzi

Pani Wójcik jest jednak zbyt ambitna, żeby zrezygnować: raz: z okazji reedukowania społeczeństwa, dwa: zrobienia sobie nazwiska (kto nie pamięta Nieznalskiej?), trzy: przekonującego odegrania roli ofiary narodowców.

Hanna Gronkiewicz-Waltz też jest zasadnicza i nie pozwoli się zastraszać wyrostkom, ale mediom spokojnie da się zastraszać, bo przy nich ma więcej do stracenia, niż przy wyrostkach.

Dzieło performerki ulokowane w murach jakiegoś sierocińca albo DPS nie byłoby tak konfrontacyjne, straciłoby funkcję emancypacyjną i pewnie definiowano by je zbyt prospołecznie, jako miłosierdzie, lub coś podobnego, a to dla artystki i dla Ratusza jest mało wyraziste. Zresztą nie miałoby sensu. - Tęczę na placu Zbawiciela odbudujmy jako symbol walki z homofobią – apelowała przecież do warszawiaków pani Julita. Wcześniej podkreślała, że budując tęczę z 22 tys. kolorowych sztucznych kwiatów, nie kierowała się żadną ideologią. - To symbol nie tylko równouprawnienia mniejszości seksualnych, ale też spółdzielców czy biblijny znak przymierza człowieka z Bogiem – sama tłumaczyła.

Czytaj więcej: Różnice płciowe nie są źródłem przemocy

W bagno polityki weszła, bo chce zmieniać znaczenia, które w zbiorowej narracji tkwią od setek lat i forsować projekt społeczny wbrew niej. Ponieważ jej zamiar twórczy montuje nie projekt uniwersalny, ale projekt transgresyjny i brutalny, eksperymentujący z społeczną i indywidualnymi tożsamościami naturalne jest, że tożsamość i miejsce w uzgadnianej przez setki lat narracji, a w konsekwencji miejsce dla wzorców kształtujących tę tożsamość są chronione tak samo sztywno.

Ratusz nie może dłużej udawać, że nic nie wie o ideologii, którą symbolizuje tęcza. Z którą większość Polaków się nie zgadza, która wzbudza równie żywiołowe protesty w różnych częściach Europy, nawet tak cywilizacyjnie wysublimowanych jak Paryż, gdzie przeciw tej ideologii wyszło na ulice miliony ludzi.

Na takich ulicach, jak paryska ta ideologia została doszczętnie skompromitowana, gdyż okazało się, że jej jedynym gwarantem są uzbrojone po zęby zastępy policji. Na wyszkolone w pacyfikowaniu niepokornych tłumów oddziały szturmowe liczą Julita Wójcik i Hanna Gronkiewicz-Waltz, bo nie na zrozumienie i afirmację pomysłów, które Polakom kojarzą się z komunizmem – przecież i homoseksualiści, i komuniści powołują się na równość i podobnie ją interpretują.