"Diabli mnie biorą" na Ostrowieckich Prezentacjach Teatralnych

Bohaterem komedii Marka Rębacza jest nieudolny, fajtłapowaty Józef Papuga, który cierpi na uwiąd twórczy, nie jest w stanie skomponować żadnej piosenki, mogącej stać się hitem, a jemu zapewnić trwale miejsce w historii muzyki rockowej. Krótko mówiąc - Józio chce być celebrytą, gwiazdą muzyki. Tymczasem musi znosić szykany swego ojca, czołgisty w stanie spoczynku, który za wszelką cenę chce zrobić ze swego potomka prawdziwego mężczyznę. Henryk Papuga, zwany rambo od momentu, gdy próbował dezynfekować ranę powstałą podczas golenia prochem strzelniczym, musztruje więc biednego Józia i przynosi mu ze sklepu hantle, by ćwiczył tężyznę fizyczną. Józio, który nie zna swojej matki, zakochany jest w niejakiej Krystynie, która z opisywanej postury przypomina raczej Schwarzeneggera. Nic zatem dziwnego, iż tatuś szuka dla niego bardziej subtelnej narzeczonej. Znajduje ją w osobie sympatycznej Annabeli, która okazuje się wysłanniczką samego Lucyfera. Ma ona zdobyć podpis Józia na cyrografie (później okaże się, iż taki "dokument" podpisał jego ojciec), a tym samym zaliczy egzamin maturalny, co umożliwi jej studia. W swoim dziele zyskuje sojusznika - Henia Papugę właśnie. Sprawa nie jest łatwa, ale w końcu Annabel, jak wytrawny akwizytor, w zamian za karierę muzyczną Józia uzyskuje jego podpis. Pod jego nieobecność spowodowaną wojażami zagranicznymi urocza diablica zatrudnia się w jego mieszkaniu jako pomoc domowa. Młody Papuga, oczywiście, knoci załatwioną mu przez dziewczynę karierę i wraca na stare śmieci.

W drugiej części sztuki z odsieczą Annabel przybywa sam Lucyfer. Spotyka ojca Józia, który za sprawą "Władcy Ciemności" staje się pijakiem. Obydwaj panowie toczą ze sobą rozmowy o dobru i złu. To pierwsze reprezentowane jest na świecie przez Siwego czyli Boga. W sposób niezwykle przewrotny i zabawny główny diabeł opowiada, jak wspólnie ze Stwórcą zafundowali ludzkości między innymi gigantyczny aquapark, czyli potop. Takich zabawnych dykteryjek, pełnych dość czytelnych skojarzeń jest w sztuce Marka Rębacza dużo, dużo więcej i po jednorazowym obejrzeniu trudno je wszystkie spamiętać. Poza tym przytaczanie ich byłoby psuciem przyjemności oglądania tej niezwykle zabawnej opowieści. Są w niej także skojarzenia z polityczną rzeczywistością naszego kraju (Józio przez okno widzi na przykład "panie ze sPISu ludności").

Między zabawnymi i błyskotliwymi dialogami przewija się refleksja o człowieku, który za wszelką cenę dąży do konsumpcji i cały świat jest ogarnięty jest tą manią. Oprócz tego ludzie zajmują się oglądaniem bezsensownych seriali i talk showów. Może nie jest to zbyt odkrywcze, ale mam wrażenie, że nie o to chodziło autorowi przede wszystkim. Komedia jest bowiem po to głównie, by bawiła. A "Diabli mnie biorą" bawią i śmieszą do łez. Zwłaszcza, że Marek Rębacz, będący także reżyserem i autorem opracowania muzycznego spektaklu zaangażował świetnych aktorów z Krzysztofem Kiersznowskim na czele. Jego Henryk Papuga, zwłaszcza w drugiej części spektaklu, to mistrzowski pokaz sztuki aktorskiej. Jako Lucyfer występuje Olaf Lubaszenko, demoniczny, złowrogi, ale i śmieszny w scenach swoich potyczek z Wszechwładnym. Monika Buchowiec jako Annabel zdecydowanie ciekawiej gra w pierwszej części, gdy nie jest jeszcze udomowioną diablicą. Pewnie to dlatego, że autor w części końcowej położył nacisk raczej na dialogi między starym Papugą a Lucyferem.
Rolę Józefa Papugi, życiowego nieudacznika kreuje Bartosz Turzyński, interesujący aktor młodego pokolenia. Jest w swojej kreacji niezwykle przekonujący i jestem przekonany, iż jeszcze wiele dobrego dane mi będzie o tym aktorze napisać w przyszłości. Oby tylko otrzymał szansę na pokazanie pełni swych umiejętności. Bo warsztat ma bardzo dobry.

Na marginesie przedstawienia "Diabli mnie biorą" Marka Rębacza: zastanawia mnie, dlaczego głównym elementem scenografii sztuk współczesnych jest łóżko? Tak było w "Kobiecie pierwotnej", która otwierała tegoroczne Ostrowieckie Prezentacje Teatralne, tak jest też w tym przypadku (scenografia do "Diabłów..." została zaprojektowana przez Zuzannę Żwirko).