Dlaczego o mnie nie pamiętasz?

Jedną z norm zachodniego społeczeństwa bez wątpienia jest ochrona tych, którzy sami nie potrafią zadbać o własne bezpieczeństwo. Naszym niepisanym obowiązkiem jest pomoc dzieciom porzuconym przez rodziców, czy tym nieuleczalnie chorym. Nikomu z nas zapewne sumienie nie pozwala przejść obojętnie wobec szlochu kilkuletniego malucha. Media starają się na bieżąco przedstawiać nowe przypadki ludzkiej bezduszności wobec tych najmniejszych, nagłaśniając choćby brutalne gwałty na noworodkach.

Podobnie sytuacja wygląda w przypadku znęcania się nad zwierzętami, mówiąc słowami św. Franciszka "naszymi mniejszymi braćmi". Kolokwialnie mówiąc, serce nam pęka, jak widzimy na ulicy rozjechanego przez samochód psa. Ruch wegetarianów i weganów jest coraz bardziej popularny, bo jest uznawany za oznakę cywilizowanego życia i odrzucenie pozbawiania życia zwierząt dla własnej korzyści. Na społeczny margines są stawiani ci, którzy m.in. wytwarzają smalec z psów, czy noszą drogie futra z norek.

A co z resztą? Bądźmy szczerzy - nikt się nie wzrusza na widok brudnego żebraka proszącego o kilka gorszy. Nikt nie przejmuje się więźniami, którzy zrozumieli swoje błędy i chcą je naprawić, ale społeczeństwo nie chcę dać im szansy. Ofiary klęsk żywiołowych przez wiele długich lat muszą żyć z pustymi obietnicami o pomocy finansowej od państwa. Starsze osoby z niską emerytują są pozostawiane samym sobie lub wysyłane do "poczekalni śmierci", jakimi bez wątpienia są domy spokojnej starości. Niepełnosprawni intelektualnie, niczym przybysze z innego świata nie są traktowani nawet jak ludzie drugiej kategorii. Nie wolno też zapominać o chorych na AIDS, cierpiących z powodu prześladowań...

Lista tych dorosłych, którzy cierpią z własnej bądź z niezależnej od siebie przyczyny jest naprawdę bardzo długa. Nie podważam poglądu spieszenia z pomocą najpierw tym bezbronnym, takim jak dzieciom czy zwierzętom. Niestety, bardzo często nie potrafimy lub zwyczajnie nie mamy ochoty podać ręki komuś, kto sam sprowadził na siebie ból i zapomnienie. Zamiast zapytać: "W czym mogę ci pomóc?" wypowiadamy: "A co będę z tego miał?". Ludzie sumienia istnieją, ale i oni nieraz gubią się we współczesnym świecie.

Zdarza się, ze gdy już zaangażujemy się w pomoc finansową bądź niematerialną konkretnej osobie okazuje się, że zostaliśmy wykorzystani. Biedni i potrzebujący w rzeczywistości są oszustami, którzy wyłudzili od nas pieniądze. Niewątpliwie takie sytuacje uzmysławiają nam, jak podły potrafi być człowiek. Nie każdy niestety jest tym, za kogo się podaje. Ale jestem przekonany, że wszyscy bez wyjątku mamy uczucia. Kochajmy bliźnich jak siebie samych.