Drzewo Roku 2017. Oddaj swój głos w konkursie /I/

- To już siódma edycja tego konkursu w naszym kraju. Co roku poznajemy nowe, niezwykłe historie drzew i ludzi z nimi związanych, które po raz kolejny potwierdzają że Polacy kochają drzewa, starają się je chronić i otaczać opieką.– mówi Jolanta Migdał, koordynatorka konkursu Drzewo Roku.

Do Klubu Gaja napłynęło blisko sto zgłoszeń z całej Polski, jury konkursu wybrało szesnaście.

Prezentujemy pierwszą czwórkę finalistów:

Dąb Cesarz w Obornikiach Śląskich (woj. dolnośląskie) – dąb szypułkowy, wiek ok. 500 lat, obwód 6,5 m, wysokość 25 m, pomnik przyrody, zgłoszony przez Przedszkole nr 121 we Wrocławiu.

Dąb Cesarz zwany dawniej dębem cesarza Wilhelma rośnie przy głównej ulicy kard. Stefana Wyszyńskiego, biegnącej niemal przez centrum miasteczka i zajmuje prawie połowę jezdni. Jego wygląd robi niesamowite wrażenie na osobie, która na niego patrzy. Drzewo jest największym i najstarszym drzewem w okolicy, nic więc dziwnego, że mieszkańcy wypowiadają się o nim z wielką dumą.

Z dębem „Cesarz” wiąże się niejedna tajemnicza historia...Dawniej wierzono, że w koronie dębu gniazdował wielki, ognisty ptak, który był posłańcem bogów oraz pełnił rolę pośrednika pomiędzy światem boskim i ludzkim. Według starych przekazów drzewo traktowane było jako miejsce praktyk rytualnych i modlitw, składano pod nim ofiary, a nawet zawierano związki małżeńskie. Suszone liście dębu wtykano w dom gospodarzom, którym nie najlepiej życzono. Z kolei zdrowe, okazałe liście przynosiły mieszkańcom szczęście, dlatego gospodarze szczególnie dbali, by zanieść je na swoje pole, co zapewniało dostatek i dobry urodzaj. Współcześnie mieszkańcy również pamiętają o dawnych historiach, które kryje w sobie potężny dąb i budzi to w nich ogromny szacunek dla drzewa i miejsca, w którym rośnie.

Dąb i Sosna w Sosnowicy (woj. lubelskie) – dąb szypułkowy, sosna zwyczajna, wiek ponad 200 lat. Zgłoszone przez Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 1 im. Bohaterów Westerplatte w Garwolinie.

Mało kto wie, że 200 lat temu w Sosnowicy rozegrała się wielka przygoda miłosna, która mogłaby być kanwą niejednego filmu. Jej bohaterami był Tadeusz Kościuszko i Ludwika Sosnowska. Ojciec panny Ludwiki, Józef Sosnowski – wojewoda smoleński i płocki, hetman litewski, zatrudnił Tadeusza aby uczył jego córkę rysunku, malarstwa, matematyki i historii. Młodzi szybko wyznali sobie miłość, a na znak tego uczucia zasadzili dwa drzewa – dąb i sosnę, które rosnąc splotły się ze sobą. Któregoś dnia usychająca sosna runęła. Tak samo runęła niegdyś miłość Tadeusza i Ludwiki.

Na dworze Sosnowskich doszło do incydentu. Tadeusz stanął w obronie chłopa, który miał być wychłostany, co nie spodobało się ojcu Ludwiki i wymówił mu posadę. Młodzi nie zamierzali się jednak rozstawać. Kościuszko postanowił porwać wybrankę. Daleko jednak nie odjechali i zostali pojmani przez ludzi ojca Ludwiki. Panna została wydana za mąż wbrew jej woli za księcia Lubomirskiego. Tadeusza nie przestała kochać nigdy. W jednym z listów napisała „Jestem sercem niezmiennie i dozgonnie Twoją”.

Grusza w Kamionce, gmina Reńska Wieś (woj. opolskie) - grusza, wiek ok. 160 lat, obwód 2,75 m, wysokość ok. 12 m. Zgłoszona przez Henryka Niewiem z Kamionki

Przydomowa grusza w Kamionce, według oględzin Konserwatora Przyrody, jest piątą . gruszą pod względem wielkości w Polsce. Jej pień kształtem przypomina wazon. We wnętrzu niektórych konarów ptaki maja swoje gniazda. Co roku grusza kwitnie na początku maja, a jej owoce – małe, żółte gruszki, stanowią doskonały pokarm dla owadów, ptaków i ludzi. Matka obecnego właściciela, która dożyła 92 lat, często powtarzała dzieciom zbierającym gruszki – „Jedzcie te gruszki, a będziecie żyć tak długo jak ja”.

Grusza jest symbolem miejscowości. Jej podobizna widnieje w herbie wioski. Także nazwa Kamionka pochodzi od gruszy. Kiedy w XIV wieku przybyli tu pierwsi osadnicy, okolicę porastały grusze, których owoce były twarde jak kamień. Grusza stanowi ciekawostkę dla osób pielgrzymujących na Górę św. Anny, którzy często zatrzymują się tutaj, podziwiają jej rozmiary i fotografują.

Platan w Zarzeczu (woj. podkarpackie) - platan klonolistny, wiek ok. 300 lat obwód 5,60 m, wysokość ok. 26 m. Zgłoszony przez Gminę Zarzecze.

Drzewo rośnie w centralnej części zespołu pałacowo-parkowego w Zarzeczu, przy wejściu do zabytkowego pałacu Dzieduszyckich. Od początku platan otaczany był szczególną opieką. Podobno wszystkie konie, które padały w majątku były zakopywane pod platanem. Miała to być pożywka dla tego pięknego, niespotykanego drzewa. Rodzina Dzieduszyckich urządzała pod platanem biesiady i dożynki dworskie, na które zapraszano ludzi ze wsi aby mogli skosztować smakołyków. Pod platanem wiejskie kobiety uczyły się czytać, szyć i tańczyć.

Również współczesna historia miejscowości silnie związana jest z platanem. W 1946 roku na terenie zespołu pałacowo-parkowego powołano do życia technikum rolnicze, gdzie młodzież wystawiała sztuki „pod platanem”. Platan był także głównym elementem scenografii wystawionego w 2010 roku spektaklu „Drzewo”, w którym występowali artyści scen warszawskich. W kalendarzu corocznych imprez pod platanem wpisane są m.in. regionalne przeglądy grup śpiewaczych, dożynki, pokazy rękodzieła ludowego.

Które drzewo zwycięży? Wszystko zależy od internautów. Głosować można przez cały czerwiec na www.drzeworoku.pl

Zwycięzca plebiscytu będzie reprezentował nasz kraj w Europejskim Konkursie Drzewo Roku 2018!

W tegorocznej edycji tego międzynarodowego konkursu, przypomnijmy, po raz pierwszy zwyciężyło polskie drzewo – Dąb Józef z Wiśniowej w woj. podkarpackim, który zdobył ponad 17 tysięcy głosów internautów.

Drzewa dają tlen, przeciwdziałają zmianom klimatu, są ważne dla ochrony różnorodności biologicznej oraz życia miliardów ludzi i zwierząt na Ziemi. Drzewa są częścią naszego dziedzictwa narodowego, dlatego powinniśmy je chronić dla przyszłych pokoleń.

Przekaż darowiznę Klubowi Gaja nr konta: 90 2030 0045 1110 0000 0067 3120

Możesz też przekazać 1% swojego podatku Klubowi Gaja - KRS 0000120069

Jeśli nie jest Ci obojętny los drzew, pomóż nam je sadzić, chronić i opiekować się nimi.

W artykule wykorzystałem informacje nadesłane przez Klub Gaja.