Dusze w czyśćcu cierpiące

Jak w każdym innym muzeum, tak i tu znajdują się cenne eksponaty i dokumenty przybliżające zwiedzającym nieznane fakty. Można tu zobaczyć i przeczytać dokumenty opisujące historie, nad którymi zamyślamy się głęboko. Bowiem dzieją się tam, gdzie niektórzy z nas trafią po śmierci.

Czasem i do naszych uszu dochodzą opowieści o tym, że jakiś bliski zmarły odwiedził żyjące osoby. Zastanawiamy się wówczas jak wygląda tamten świat. Mnóstwo pytań o życie pozagrobowe miały też osoby nawiedzane, o których wspomina ks. Marcelli Stanzioni w książce ”Cierpiące dusze”, a która ukazała się nakładem Wydawnictwa Esprit.

Trudno im było uwierzyć w to co widziały i słyszały. Zadawały więc mnóstwo pytań duchom. Chciały również namacalnego świadectwa, by inni ludzie mogli im uwierzyć. Uwiarygodnieniem słów przybyszów były ślady jakie zostawiły. Były to przeważnie wypalone ślady palców, całej dłoni lub twarzy osoby zmarłej, tak jak w przypadku postaci , która ukazała się w kaplicy Madonny Różańcowej przy Lungotevere w stolicy Włoch.

Mistyczka Natuzza Evolo z Włoch mająca kontakt z duszami czyśćcowymi potwierdza istnienie czyśćca, raju i piekła, w których przebywają zmarli (zależnie od uczynków jakie czynili na ziemi). Opowiada, że po śmierci Anioły Stróże prowadzą dusze przed oblicze Pana, gdzie zostają osądzone „Stosownie do grzechów mają szczególną karę. Na przykład zarozumiali, próżni i dumni pozostają w błocie, ale nie jest to zwykłe błoto. To zgnilizna”.

Z kolei święta Faustyna Kowalska tak pisała w swoim Dzienniczku "W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą (…) I zapytałam się tych dusz, jakie jest ich największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem.”

Jednak nie mogą się tam znaleźć, dopóki nie zostaną oczyszczone. A jak wielkie są ich męki? „Gdyby Pan Bóg wyraził zgodę, by dusza przeszła z tamtego ognia do największego ognia na ziemi, byłoby to podobne do przejścia z gorącej wody do zimnej”- rzekł ojciec Pio, u którego dusze czyśćcowe były częstymi gośćmi. On też wkrótce po otrzymaniu święceń ofiarował siebie jako ofiarę za grzeszników i za dusze w czyśćcu cierpiące.

O Bogu, czyśćcu i bytach duchowych opowiada książka ks. Marcella Stanzionego. Przedstawione w niej relacje (te wspomniane powyżej jak i inne) uwiarygodniają istnienie zaświatów i tego, że dusze czyśćcowe objawiają się osobom żyjącym i proszą o modlitwę.

W aneksie autor daje wskazówki jak się modlić. Jest tam modlitwa za zmarłych rodziców, syna, córkę, męża, żonę, modlitwy za zmarłych nagłą śmiercią, modlitwy na każdy dzień tygodnia i te kierowane do św. Józefa. Warto również za dusze w czyśćcu cierpiące ofiarować Mszę Świętą, msze gregoriańskie (odprawiane codziennie przez trzydzieści dni w intencji danej duszy), odmawiać różaniec czy odprawić drogą krzyżową.

Kościół dopuszcza uzyskanie odpustu zupełnego dla zmarłych przez wiernych w dniach 1 do 8 listopada, którzy nawiedzą nekropolię i równocześnie zmówią choćby myślną modlitwę w intencji zmarłych. Dusze, za które się modlimy na ziemi, odwdzięczą się nam, kiedy my sami będziemy zmierzać do Boga. Wtedy to one wstawią się za nami u niego.

Marcello Stanzione
Laura Jurga (tłum.)
"Cierpiące dusze. Opowieść o nawiedzeniach dusz czyśćcowych."
Stron 208
Wydawnictwo Esprit