Dzień Kobiet! Kat przyniesie kwiaty

Rozmiary przemocy stosowanej przez mężczyzn wobec kobiet i dzieci są zatrważające, a prawdziwa skala zjawiska zupełnie nierozpoznana. Mimo funkcjonującej od lat, a niedawno znowelizowanej, ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Od roku jestem członkiem Zespołu Interdyscyplinarnego ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, powołanego przez prezydent Rudy Śląskiej. Od nieomal dziesięciu lat zajmuję się, w ramach utworzonego przeze mnie Rudzkiego Stowarzyszenia Pomocy Ofiarom Przestępstw, udzielaniem porad i pomocy prawnej oraz psychologicznej ofiarom przemocy.

Wydawałoby sie, że nic mnie już nie jest w stanie zdziwić. A jednak! Pewnych sytuacji nie potrafię zrozumieć. Wspomnę zaledwie niektóre z tych, którymi zajmowaliśmy się dzisiaj.

Oto kobieta mądra i wykształcona, pani psycholog, która, jak mniemam, pomaga innym, wiąże się z konkubentem, prostakiem, który porzucił własną rodzinę. Na dodatek karanym za przestępstwo znęcania się. Rodzi mu dziecko, obecnie kilkumiesięczne, nad którym ten – zapewne czuły kochanek - się znęca. Pani psycholog nie radzi sobie z problemem. Sprawa trafia do IZPPR.

Obrazek drugi: Wzorowe na pozór małżeństwo, dom, samochody, dobre posady. Oboje eleganccy. On pod krawatem, stale w garniturze. Mają dziecko dwuletnie i drugie, niemowlę. Pewnego dnia maleństwo wymiotuje w łóżeczku. Kochający „tatuś” przemocą zabrania matce zbliżenia się do wrzeszczącego niemowlaka. Nieświadome swojej „winy: dzieciak ma leżeć w wymiocinach. „Niech się
nauczy, że nie wolno rzygać!”.

Scenka trzecia. Ona lat 32. Od pewnego czasu wspólnie z dotychczasowym konkubentem, z którym ma troje dzieci oraz z obecnym partnerem, z którym (pewności żadnej nie ma) jest w ciąży, mieszkają pod wspólnym dachem, w dwupokojowym mieszkaniu. W jednym pokoju były partner z trojgiem ich nieletnich dzieci, w drugim ona, z aktualnym wybrankiem serca. Wybranek znęca się nad tymi dziećmi i prawdopodobnie nad odegnanym od łoża konkurentem.

Sytuacja czwarta. Mąż, wychodząc codziennie do pracy, zmusza żonę po przebytej terapii alkoholowej, aby wypiła co najmniej ćwierć flaszki alkoholu. Po czym zamyka ją w domu, zabierając klucze. Jakie są motywy takiego postępowania? Nikt, poza sadystą, nie wie!

Kilka zdarzeń, z kilkuset, z jakimi się spotkałem.

Ilekroć rozmawiam z tymi udręczonymi kobietami, zadaję im pytanie, dlaczego się na to godzą? Dlaczego znoszą poniżanie, bicie, przymus ekonomiczny i seksualny? Dlaczego się boją, zamiast uczynić wszystko, żeby to ich prześladowcy zaczęli się bać?

Często napotykam na ucieczkę w milczenie i odwracanie oczu. I wtedy wiem już, że niestety, niewiele im pomogę. Bo to one same muszą przede wszystkim chcieć, aby im ktoś pomógł.

Stąd moja pewność, że jutro tysiące katów przyniosą swym ofiarom przysłowiowy „kwiatek dla Ewy”. Podkreślą własną władczość, samczość i prawo do ofiary! A one go przyjmą ze strachu, z pokory, z bezsilności. I wybaczą i będą kłamały przed dzielnicowym, że Niebieska Karta wcale nie jest potrzebna, a prokuratora zmuszą do wycofania wniosku o ściganie.

Bo kat potrafi zjednać milczenie, strach i uleglość ofiary nawet marnym tulipanem.

Rozpoczął się konkurs Dziennikarz obywatelski 2011 Roku. Zgłoś swój materiał! Zostań najlepszym dziennikarzem 2011 roku. Wygraj jedną z ośmiu zagranicznych wycieczek.

Współautor artykułu:

• Barbara Podgórska