Euro 2012. Pierwszy dzień mistrzostw za nami

Najgorętszym miejscem na mapie piłkarskiej stolicy była strefa kibica na pl. Defilad. Wszystko wskazuje na to, że nie zmieni się to aż do finału Euro w Kijowie. Od momentu gdy w południe otwarto jej bramy, frekwencja w fan zonie rosła z godziny na godzinę. 140 tysięcy - tyle w kulminacyjnym momencie kibiców miało śledzić mecz biało-czerwonych z Helladą, tuż pod Pałacem Kultury i Nauki.

To znacznie więcej niż planowali wstępnie organizatorzy, ale mimo to, żaden z ochroniarzy czy policjantów zbytnio się nie napracował. W morzu biało-czerwonych szalików, niewinnie próbowały zapewne się przebijać greccy kibice. Ale nie ma co ukrywać, że większość z nich przyjechała lub nadleciała z południa Europy prosto na Stadion Narodowy.

A tam patrzyły nie tylko kamery i dziennikarze z całego świata, ale przede wszystkim spragnieni sukcesów piłkarskich polscy kibice. Skończyło się na nieoczekiwanym remisie. Ale w słynnej już 17. minucie spotkania nic na to nie wskazywało - Lewandowski, główka i 1:0 dla nas. Cała trybuna prasowa wyskoczyła z euforii w górę, podobnie jak prawie wszystkie sektory Stadionu Narodowego (z wyłączeniem tych zajmowanych przez fanów Hellady). Jeszcze przed końcem pierwszej połowy, pewności siebie, kibicom przyodzianym w biało-czerwone szaliki, dodała czerwona kartka dla Sokratisa Papastathopoulosa.

Zdaniem wielu komentatorów, pierwsza połowa zbyt optymistycznie nastroiła podopiecznych Franciszka Smudy. Efekt? Strata bramki, jedna nieuznana przez spalonego i nieszczęsny rzut karny, w którym Przemysław Tytoń okazał się sprytniejszy od Karagounisa. Na pomeczowej konferencji prasowej jak na dłoni było widać emocje w polskiej kadrze - Franciszek Smuda z grymasem na twarzy opowiadał na pytania dziennikarzy a Robert Lewandowski wprost uciekał wzrokiem od obiektywów kamer.

Po inauguracyjnym meczu w zdecydowanie lepszych nastrojach byli fani greckiej reprezentacji - na dziedzińcu Stadionu Narodowego skakali, chętnie pozowali do zdjęć z nieco cichszymi kibicami polskiej drużyny. Ale wbrew pozorom na trasie rondo Waszyngtona - plac Defilad nie było słychać słów zawodu z powodu remisu, ale krzyki otuchy "Jesteśmy z wami!" czy "Biało-czerwone, to barwy nie zwyciężone!".

Ponad 10 tys. osób na całych al. Jerozolimskich spokojnie kursowało w kierunku Stadionu Narodowego i strefy kibica (powód - brak komunikacji miejskiej w centrum stolicy w godzinach około-meczowych). Nie mniejszym zainteresowaniem jak pierwszy mecz, cieszyła się na miejskich skwerach i przed wielkimi telebimami konfrontacja Czechów z Rosjanami. Ale ostateczny wynik tego meczu (4:1 na korzyść Sbornej), też nie poprawił humorów zmartwionej części polskich kibiców.

Nie można również zapomnieć o ceremonii otwarcia turnieju, która utonęła w informacjach o wyniku spotkania Polska-Grecja. Wielkim, epokowym wydarzeniem artystycznym ona nie była ale na pewno była niesamowitym przeżyciem nie tylko dla widzów na Stadionie Narodowym. Przepełnione kolorami oraz motywami mistrzostw sceny przeplatały się z muzycznymi aranżacjami utworów Fryderyka Chopina. Szkoda tylko, że jedna z makiet stadionu podczas ceremonii nie otworzyła się przez dłuższy czas, mimo wielkie zaangażowania artystów.

Od strony organizacyjnej, mecz otwarcia zakończył się sporym sukcesem, ale diabeł tkwi w szczegółach. Nie mogąc znaleźć wejścia dla mediów na Stadionie Narodowym, krążyłem od stewarda do stewarda, próbując się czegoś dowiedzieć. Z przykrością muszę stwierdzić, że większość z nich nie potrafiła mi pomóc, kierując mnie do kolejnych stref obiektu. Natomiast wrażenie robiły tłumy kibiców, okupujących bramki wejściowe do stadionu - również tłumnie zgromadzeni po drugiej stronie ochroniarze robili co mogli, by zachować bezpieczeństwo. I to się udało w stu procentach. Na taką samą ocenę zasługuje polska gościnność, dzięki której w piątek na ulicach stolicy obserwowaliśmy mały piłkarski karnawał. A to dopiero początek Euro - teraz będzie tylko lepiej!