"Gdyby jutra nie było" - nowy tomik poezji Izabeli Kwiek

Zbiorek dedykowany jest 5-letniemu wnukowi Izoldy - Denisowi, na jego urodziny. Poetka ma ośmiu wnuków i jedną wnuczkę, a ponieważ wszelkie wnuczęta mocno kocha, możemy się spodziewać całej serii adresowanych imienne wierszy.

Żarty, żartami, choć Izolda naprawdę szykuje już tomik „Dotyk słońca” dla drugiego wnuka. Poezja jednak to przecież sprawa śmiertelnie poważna, choć wielu ludziom wydaje się błaha i ulotna.

Wiersze Izoldy odzwierciedlają wprawdzie ulotne chwile, refleksje są nieomal impresjonistyczne, jak błysk światła, jak fajerwerk, jak sierpniowy meteor, ale wcale nie przemijają. I mimo wielu żartobliwych tonów, niosą prawdę. Prawdę indywidualną, osobistą, o skomplikowanym i trudnym życiu, o wielu obliczach miłości, o tęsknocie za utraconymi chwilami, za ludźmi. Są także pragnieniem kształtowania rzeczywistości.

Izolda wprawdzie godzi się z determinizmem, kiedy pisze:
Codziennie świat zwiastuje
nam plan
plan życia i śmierci
plan miłości i tęsknoty,
(…)
przyjąć go musimy

To jednak w innym utworze, sprzeciwiając się chorobie, oznajmia „Nie chcę”:
Boże umieram
a chciałabym jeszcze troszeczkę
po świecie
pobiegać.

Wiersze Izoldy są jak ona sama. Pełne wylewności, niekiedy zbytnio egzaltowane i nieco przesadnie roześmiane, rozszczebiotane. Zawsze jednak szczere, bezpośrednie, impulsywne wręcz, choć nie przegadane. Zresztą, jak ona sama. Kobieta otwarta, ciekawa ludzi i spraw tego świata, doznająca radości, ale także doznająca trosk, bólu, śmierci najbliższych.

Nie tylko z racji osobistych kontaktów, nie tylko z powodów przyjacielskiej sympatii, zawsze z wielka ciekawością wertujemy kolejne tomiki Izoldy i czekamy na następne.

Bo, ta poezja, to cała Izolda.

Tomik wydało Stowarzyszenie Romów w Gliwicach, dzięki wsparciu finansowemu Urzędu Miasta Kędzierzyna–Koźla. Znakomite fotografie poetki wykonał ceniony fotografik Arkadiusz Gola.

Znajdź nas na Google+

Współautor artykułu:

• Barbara Podgórska