"Genua" - o godzeniu się ze śmiercią ukochanej osoby

Kiedy w wypadku samochodowym ginie Marianne – żona Joe i matka dwójki dzieci, cała rodzina nie może poradzić sobie ze stratą bliskiej osoby. Ojciec, profesor literatury na uniwersytecie, podejmuje decyzję o przeprowadzce do słonecznej Genui. Liczy na to, że zmiana otoczenia i uroda włoskiego miasta będą lekiem na doskwierający smutek.

Okazuje się jednak, że wraz z przyjazdem do Genui problemy nie znikają. Dojrzewająca 16-letnia Kelly pozbawiona matczynej opieki szybko wchodzi na złą drogę – spotyka się z nowopoznanymi Włochami, jeździ nocą motorem i eksperymentuje z używkami. Z kolei młodsza Marie rozpaczliwie tęskni za mamą – ciągle budzi się w nocy z krzykiem, a w końcu zaczyna widzieć ducha Marianne.

Michael Winterbottom, twórca takich obrazów, jak „Cena odwagi” czy „Droga do Guantanamo” znany jest z kręcenia filmów przypominających dokumenty. W „Genui” kamera podąża za bohaterami, często pokazuje ich twarze z bardzo bliska, koncentruje się na szczegółach. Obraz został do tego stopnia nakręcony „kamerą z ręki”, że w pomieszczeniach niedoświetlonych niewiele widać, a zdjęcia sprawiają wrażenie amatorskich. Reżyser za pomocą obrazów i skąpych dialogów stara się ukazać, jak wielką tragedią jest utrata żony i matki oraz jak trudno otrząsnąć się z tak ciężkich przeżyć.

Pozornie w filmie niewiele się dzieje. Fabuła rozwija się powoli, nie prowadzi do żadnego punktu kulminacyjnego. Jednak Winterbottomowi udaje się zbudować stałe napięcie, które pod koniec rośnie i sprawia, że widz śledzi rozgrywające się wydarzenia z zapartym tchem. Być może za thrillerowy klimat odpowiadają wąskie uliczki Genui, w których łatwo zabłądzić, być może ciągłe pojawianie się ducha matki nadaje filmowi mroczny charakter. Niezależnie od przyczyny muszę przyznać, że nie nudziłam się ani przez moment w czasie seansu.

Słabszym punktem filmu jest obsada aktorska. Colin Firth pasuje chyba bardziej do roli porzuconego amanta, jaką odegrał w „Dzienniku Bridget Jones” niż mężczyzny opłakującego śmierć ukochanej. Odniosłam wrażenie, iż jego mimika twarzy pozostała niezmienna przez cały czas trwania filmu. Być może celem Firtha było zagranie postaci człowieka cierpiącego w milczeniu, jednak mnie nie przekonał. Dużo lepiej poradziła sobie Perla Haney-Jardine w roli Marie, mająca już na koncie epizod w „Kill Bill 2”. W sposób niezwykle sugestywny i przekonujący wcieliła się w postać dziecka zagubionego po śmierci matki, uciekającego w świat wyobraźni. Z aktorskim wyzwaniem poradziła sobie także Willa Holland jako nastoletnia Kelly.

Dużym atutem obrazu, szczególnie dla amatora Włoch, są piękne zdjęcia Genui. Widz ma możliwość podziwiać miasto labiryntów z lotu ptaka, poczuć klimat klaustrofobicznych uliczek oraz wraz z bohaterami filmu zwiedzać kościoły powstałe przed wiekami.

„Genua” to film trudny, poruszający emocje, skłaniający do refleksji. Ma niewielkie szanse na stanie się hitem sezonu, zwłaszcza w rywalizacji z letnimi komediami, które przyciągają masy. Jednak tych, którzy idą do kina po coś więcej niż tylko rozrywkę, na pewno nie rozczaruje.