Karnawał w Santa Cruz na Teneryfie

Hucznie celebruje się go od lat osiemdziesiątych (za czasów dyktatora gen. Franco świętowanie karnawału było zabronione), obecnie rozwinął się tak bardzo, że przypomina najsłynniejszy na świecie karnawał południowo-amerykański.

Zaraz po jego zakończeniu jednego, natychmiast zaczynają się przygotowania do następnego. Aby przygotować te przebogate kostiumy i zapierające dech w piersiach pojazdy (carrozas), potrzeba wielu miesięcy wytężonej pracy. Te karnawałowe akcesoria, przestają być już strojami i karetami, przypominają raczej wielokilogramowe konstrukcje, prawdziwe monumentalne dzieła sztuki. Ich twórcami są przeważnie zwykli, prości ludzie, którzy na ten cel wydają nieraz całe oszczędności.

Inauguracja karnawału rozpoczyna się hucznie w Santa Cruz i jak każdy karnawał powinien on trwać do środy popielcowej, lecz ten karnawał ma swoje prawa. Świętowanie rozszerza się na inne gminy i miasteczka, sprawiając wrażenie wędrującego karnawału, który przez szalone tygodnie cieszy uczestników. W tym roku rozpoczął się 27 stycznia i będzie trwał do 20 lutego.

Tak długi karnawał wprawdzie paraliżuje życie codzienne, ale miejscowym ludziom to nie przeszkadza, ponieważ żyje się po to, aby "fiestować". Zamknięte są biura, szkoły, wszystkie urzędy, a zakupy można robić tylko w godzinach dopołudniowych. Lepiej w tym czasie nie chorować, bo może być kłopot z uzyskaniem pomocy... "Przecież mamy karnawał" słyszy się dookoła.

Karnawałowe uroczystości, tańce, korowody, czy konkursy wyborów Królowych Karnawału są
dzień i noc, godzinami, tygodniami transmitowane na żywo w telewizji hiszpańskiej. Wszędzie na placach i ulicach poustawiane są kioski z napojami i szybkim jedzeniem (pinchitos, bocadillos, churros). Odbywają się konkursy na karnawałowe stroje, maski, pojazdy. Kulminacyjnym momentem jest wybór Królowej i jej przybocznych Dam, który jest źródłem tak niesamowitych przeżyć, że trzeba choć raz doświadczyć tego na żywo. A jest co podziwiać! Stroje wykonane są ze strusich piór, sztucznych pereł, kilogramów kryształów i różnych połyskujących materiałów.

Trudno nazwać kostiumami te ważące niekiedy do trzydzieści kilogramów monstrualne kreacje. Pewną namiastkę daje telewizja hiszpańska, która transmituje co bardziej spektakularne wydarzenia. Jednak żadne media nie potrafią uchwycić tej specyficznej atmosfery, tego szału, zabaw i niekończących się tańców.

Dzień i noc w gorącym rytmie samby, rumby i salsy tańczy tłum popijając colę z rumem (cubata) i inne mocne alkohole. Kandydatki prezentują się na sto czterdzieści metrowym wybiegu przed licznie zgromadzoną publicznością, jury i zaproszonymi gośćmi.

W sobotnią noc odbywa się wielki korowód, który swoim charakterem przypomina bardzo słynną paradę karnawałową w Rio. Gorące południowoamerykańskie rytmy poruszające kołyszący się tłum, tańczące grupy (Murgas) przybyłe z różnych stron wyspy, i wolno poruszające się "carroze", a na nich majestatyczne Królowe Karnawału. Oczywiście nie brakuje w paradzie przeróżnych przebierańców, ucharakteryzowanych w fantastyczny sposób, prześcigających się w ekstrawagancji i pomysłowości.

Największy i jednocześnie ostatni taki korowód odbywa się we wtorek na Avenida de Anaga w pobliżu portu. Tej nocy nie cichnie muzyka, karnawałowe szaleństwa trwają do rana, wśród licznych pokazów sztucznych ogni, kolorowych wodnych świateł, w dźwięku werbli i perkusji.

W Środę Popielcową celebruje się zakończenie karnawału "pochówku sardyny". Sardynka wykonana jest z dykty i kartonu długości około ośmiu metrów. Płaczący żałobnicy to mężczyźni przebrani w czarne kobiece stroje. Ciągną ulicami Sardynę w kierunku portu, rozpaczliwie przy tym płacząc i zawodząc. Cała ceremonia spalenia Sardyny odbywa się wysadzeniem jej w powietrze i spaleniem na stosie, przy akompaniamencie świszczących rakiet i petard. W ten spektakularny sposób kończy się szaleństwo karnawału i natychmiast rozpoczynają się przygotowania do następnego, który przyjdzie za rok.