Urodził się 8 czerwca 1917 r. w Petersburgu. Był synem Wandy i Józefa Poznańskich, znanych działaczy Polonijnych. W 1920 r. rodzina Poznańskich zamieszkała w Wejherowie, gdyż tu seniorowi rodu powierzono ważne stanowisko w rodzącym się przemyśle morskim. Organizował Urząd Marynarki Handlowej, pierwowzór Urzędu Morskiego.
Młody Karol rozpoczął naukę w Szkole Ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim w Wejherowie. Tu wstąpił do gromady wilcząt (zuchów) i tym sposobem rozpoczęła się jego przygoda z harcerstwem. Mimo młodego wieku był bardzo zaangażowany w harcerską pracę i został dopuszczony do udziału w Zlocie Pomorskiej Chorągwi Harcerzy.
W 1932 r. Poznańscy przenieśli się do Sopotu i zamieszkali przy dzisiejszej ul. Armii Krajowej, a następnie w „belwederku" przy ul. Mickiewicza. Przeprowadzka była związana z faktem przeniesienia Urzędu Morskiego do Gdyni. Rodzice Karola od razu włączyli się do pracy w polonijnych organizacjach. Natomiast sam Karol podjął naukę w polskiego gimnazjum w Gdańsku. W nowej szkole zgłosił się do II Drużyny Harcerzy im. Stefana Batorego, gdzie został zastępowym. Podobnie w harcerstwie działała jego siostra.
W 1933 r., gdy Karol zdobył stopień ćwika i miał zdobytych ponad 20 sprawności, zaproponowano mu, by poprowadził sopocką VII Drużynę Harcerzy im. płk. Leopolda Lisa-Kuli. Propozycje przyjął, wciągną do pracy w drużynie także swoich kolegów. Organizowali wyjazdy na Kaszuby, wycieczki piesze, brali udział w uroczystościach miejscowej Polonii. Drużyna zorganizowała nawet wyścig kolarski „Tur de Sopot”.
Do najciekawszych zdarzeń drużyny należy zaliczyć spotkanie z twórca skautingu, generałem lordem Robertem Baden-Powellem na Polance Redłowskiej. Należy dodać, że Karol, jako jeden z nielicznych miał okazje powitać Naczelnego Skauta już w porcie gdyńskim, gdyż jego ojciec był w oficjalnej delegacji rządowej witającej angielskich skautów.
Po zdaniu matury w 1937 r. Karol zamustrował się na s/s „Pułaski” i wypłynął w rejs do Ameryki. Po powrocie z rejsu podjął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu.
Na kilka dni przed wybuchem II wojny światowej Karol Poznański trafił do stolicy. W okupowanej Warszawie szybko przystąpił do konspiracji. Był w batalionie „Ruczaj”. Jako kapral podchorąży walczył w Powstaniu Warszawskim w Śródmieściu. Po klęsce trafił do niewoli, do Stalagu XI w Sandbostel. Do kraju powrócił dopiero w 1946 r. dokończył studia, pracował w budownictwie wodno-inżynieryjnym. Początkowo w gdańskiej Hydrobudowie, a następnie we Włocławku.
W miarę możliwości brał udział w zbiórkach Kręgu Byłych Harcerzy Wolnego Miasta Gdańska i spotkaniach koleżeńskich uczniów gdańskiego gimnazjum Macierzy Szkolnej. Działał też w organizacjach kombatanckich, był inwalidą wojennym II grupy. Zmarł 29 kwietnia 1998 r. i zgodnie z ostatnią wolą został pochowany na Cmentarzu Katolickim, w ukochanym Sopocie.
Strefa Biznesu: Uwaga na chińskie platformy zakupowe
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
