Luźna krytyka rozumu

Choćby takie fundamentalne pytanie - po co żyję ? Cała fauna i flora wie ! Pojawiam się, żeby rozmnożyć gatunek zgodnie z właściwą przyrodzie regułą przetrwania. Jak się rozmnożę - won ! I to jest logiczne. Stworzenie ludzkie, chociaż wyda potomka, upiera się, że jest jeszcze do czegoś Naturze / powiedzmy - Bogu / potrzebne. To przez ten większy mózg... I uwija się jak w ukropie, żeby czymś wytłumaczyć ten brak logicznego "zejścia". A to, że przynajmniej przez 80 lat musi być grzeczne i wierzące, bo podpada pod "sąd ostateczny" / zwierzę ma jednak lepiej /, a to, że ten długi okres bytowania trzeba koniecznie czymś wypełnić, no bo jak tak bez celu... I tak to powstały liczne cywilizacje ku wzajemnemu utrapieniu; nie tyle z potrzeby prokreacji, ile z mnożenia niepotrzebnych potrzeb.

Nie byłoby tego bałaganu, gdyby nie przyrost mózgu, a z nim i rozumu / chociaż nie u każdego dostatecznie /. Wychowałeś dziecko do matury - teraz won ! A wtedy - jak pięknie ! Nie trzeba ZUS-u i Radia Maryja, bo nie ma emerytów. Nie ma sędziwych autorytetów, bo nie ma kombatantów. Nie ma rozbudowanej służby zdrowia, pomników i tłoku... Nie ma nawet PIS-u, bo kto by to wymyślił przy mniejszym mózgu... Patrzę oto na moją suńkę, rozłożoną wygodnie na rudym dywanie i myślę sobie, że to może i lepiej, iż jej rozumek nie taki w końcu mały, ale jednak... Czy jest przez to bardziej szczęśliwa, niż emeryt co w krzakach popija z gwinta ? I jak właściwie jest z tym jego rozumem ? Chyba dałem czadu... Wygaście stos. Ja tak tylko gdybam... Bam, bam !