Małgorzata Gutowska-Adamczyk - Anińskie Kapliczki

Znana Pisarska Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Małgorzata Gutowska-Adamczyk – pisarka, historyk teatru, scenarzystka filmowa, dziennikarka. Przez krótki okres była nauczycielką języka polskiego i łaciny w Liceum Ogólnokształcącym w Mińsku Mazowieckim. Jest absolwentką Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej. Jest żoną reżysera filmowego, Wojciecha Adamczyka. Ma dwóch synów: Macieja i Piotra. Twórcą książek

2002 110 ulic
2005 Niebieskie nitki (Książka Tygodnia od 12 do 18 września 2005 roku przyznana przez Portal Rynku Wydawniczego)
2006 220 linii
2007 110 ulic
2007 Serenada, czyli moje życie niecodzienne
2008 13. Poprzeczna (Książka Roku 2008 polskiej sekcji IBBY)
2009 Wystarczy, że jesteś
2010 Cukiernia Pod Amorem cz.1 Zajezierscy
2010 Jak zabić nastolatkę (w sobie)?
2010 Cukiernia Pod Amorem cz.2 Cieślakowie
2011 Mariola, moje krople
2011 Cukiernia Pod Amorem cz.3 Hryciowie
2012 Serenada, czyli moje życie niecodzienne 2 wydanie
2012 Małgorzata Gutowska-Adamczyk rozmawia z czytelniczkami Cukierni Pod Amorem
2012 Opowieści Pana Rożka
2012 Paryż, miasto sztuki i miłości w czasach belle epoque
2012 Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich
2013 Podróż do miasta świateł. Rose de Vallenord
2015 Fortuna i namiętności. Klątwa
2015 Kalendarze

Scenariusze filmowe
1994 Tata, a Marcin powiedział
1997 – 1998 Rodziców nie ma w domu (odcinek 44.)
2001 Pokój na czarno
2003 – 2008 Na Wspólnej (dialogi)

Jako członek towarzystwo Przyjaciół Warszawy

Towarzystwo Przyjaciół Warszawy – organizacja pożytku publicznego, której sensem istnienia i najwyższym celem działalności jest według statutu dobro Warszawy i jej mieszkańców.Towarzystwo powstało 18 marca 1963 roku, uważa się jednak za kontynuatora tradycji towarzystw powstałych w latach wcześniejszych. Założył je prof. Stanisław Lorentz razem z Stanisławem Herbstem, Antonim Słonimskim, Elżbietą Barszczewską, Kazimierzem Rudzkim i Julianem Kulskim.

ze Anina

Anin jest osiedlem południowo-wschodniej (prawobrzeżnej) Warszawy w dzielnicy Wawer. Powstałe wśród starych, ogromnych drzew na początku XX w. W tym samym czasie powstawały osiedla sąsiednie takie jak: Wawer, Glinki, Nowy Wawer, Marysin Wawerski.Anin powstał na dawnych terenach dóbr wilanowskich hrabiego Ksawerego Branickiego, rozparcelowanych częściowo jeszcze przed I wojną światową. Nazwa osiedla pochodzi od imienia żony Branickiego - Anny[1]. Dobra wilanowskie położone po prawej stronie Wisły obejmowały między innymi ogromny lesisty teren stanowiący resztkę pierwotnych borów mazowieckich. Był to las wysokopienny, z przewagą dębów i sosny, obok których rosły również lipy i czarne brzozy. Las obfitował w grzyby i jagody oraz zwierzynę: lisy, sarny i dziki. Ponad 300 hektarów tego lasu jest dziś rezerwatem przyrody im. Króla Jana Sobieskiego. Największą zaletą lasów była czysta, kryniczna woda, cisza i balsamiczne powietrze, które uzdrawiało ludzi chorych, zmęczonych, a szczególnie dodatnio wpływało na zdrowie dzieci. Zachodnim skrajem lasu biegła linia kolejowa z Warszawy do Lublina, a szosa brzeska przecinała go na dwie części na wysokości Wawra. W klinie powstałym z przecięcia szosy i torów w latach 1909-1910 wytyczono pierwsze parcele budowlane. Ich nabywcami byli pracownicy kolei i urzędnicy: Borowski, Jezierski, Orłowski, Pawlikowski, Szafrański, Wojciechowski, Zdanowicz i inni. Pierwsze domy zaczęły powstawać przy uliczkach wytyczonych prostopadle do torów i stacji kolejowej w Wawrze, zamkniętych od północy szosą brzeską, a na wschodzie ul. Królewską (dzisiaj Kajki). Osiedle korzystało ze stacji kolejowej Wawer oraz kolejki dojazdowej mającej swój przystanek tuż koło dworca. Anin wchodził w skład gminy Wawer, obsługiwała go poczta w Starej Miłośnie, parafia w Zerzniu i sąd pokoju w Wawrze. Osiedle początkowo spełniało rolę letniska. Życie pulsowało tu latem, ale zimą prawie zupełnie zamierało. Zabudowa tej najstarszej części Anina była ograniczona sąsiedztwem fortu wawerskiego, należącego do całego systemu fortecznego okalającego Warszawę. Pas umocnień fortecznych rozciągał się 5-6 km od miasta i ograniczał zarówno rozwój przedmieść, jak i osad podmiejskich, gdyż w pasie tym nie wolno było wznosić budynków murowanych, a jedynie parterowe, drewniane, na niskich podmurówkach. Zezwoleń na budowę domów udzielały władze wojskowe. Nic więc dziwnego, że zabudowa była chaotyczna, a wąskie uliczki nie spełniały należycie funkcji komunikacyjnej. Do wybuchu I wojny światowej w Aninie wydzielono 200 działek budowlanych, z których 8 przeznaczono na park osiedlowy, gdyż sąsiedni las był niedostępny dla mieszkańców i oddzielono go wysokim płotem. I wojna światowej W czasie I wojny światowej rozwój Anina został na pewien czas zahamowany. Przez osiedle przeciągały wojska rosyjskie, następnie niemieckie, a wszystkie dotkliwie dają się we znaki mieszkańcom Anina. Okoliczne lasy zostały bezlitośnie przetrzebione. Jednocześnie do Anina przeprowadziła się spora grupa mieszkańców Warszawy, w której zaczęło brakować żywności i opału. Wśród ludzi tych było sporo młodzieży. Młodzież ta musiała gdzieś się uczyć. Dojazd do Warszawy był męczący i kosztowny, powstał więc pomysł uruchomienia szkoły na miejscu. Akcję w tym kierunku podejmuje Polska Macierz Szkolna i tworzy pierwsze ogniska oświatowe, m.in. Czteroletnią Szkołę Średnią typu gimnazjalnego czyli Progimnazjum. Uczęszczało do niej ok. 150 uczniów - mieszkańców Anina, Wawra i kilku sąsiednich osiedli. Pierwszym kierownikiem szkoły był Andrzej Lipka, potem Bolesław Sierzputowski, a potem Stanisława de Courriere, która wprowadziła program nauki państwowej szkoły ogólnokształcącej. Pomimo wielu trudności finansowych, szkoła doczekała odzyskania przez Polskę niepodległości i dopiero w 1923 r. została zlikwidowana. Młodsze dzieci mieszkańców Anina uczęszczały do szkół powszechnych w Wawrze lub w Międzylesiu. W 1916 roku przyłączono do Warszawy Grochów i Gocławek - osady dotąd należące do Wawra. W osadach tych, a także w innych przyległych do Warszawy (Kawęczyn, Zastów, Miłosna, Zerzeń), przeprowadzono akcję odwadniania podmokłych gruntów. Podniosło to znacznie walory klimatu w Aninie. Po I wojnie światowej Anin zaczyna się szybko rozwijać. Złożyło się na to wiele czynników. Warszawa - stolica dużego państwa, zaczęła przyciągać rzesze ludzi z całej Polski. Powstające liczne urzędy, instytucje, szkoły, sądy, teatry i inne ściągają do stolicy polityków, artystów i specjalistów z różnych dziedzin. W ciasnej Warszawie zaczęło brakować mieszkań. Ludzie ci często zatrzymywali się w osadach podmiejskich. Z czasem nabywali niewielkie parcele budowlane i osiedlali się na stałe. Zagęszczenie ludności w Warszawie zmusiło wielu jej mieszkańców do poszukiwania przestrzeni, lepszych warunków do życia i wypoczynku po pracy. Nastąpił duży rozwój letnisk wzdłuż linii dojazdowych do stolicy. Wiele rodzin postanowiło wybudować własny domek w takim osiedlu. Pozwalało to na korzystanie z dobrodziejstw klimatu o wiele dłużej niż trwał sezon letni. Byli i tacy, którzy ze względu na stan zdrowia lub charakter pracy wymagający ciszy i spokoju, porzucali mury stolicy i osiedlali się na stałe w okolicach podwarszawskich. Po prawej stronie Wisły czołowe miejsce zajął Anin. Powstało wtedy wiele letniskowych domków dostosowanych do całorocznych potrzeb stałych lokatorów. Wybudowano też wiele nowych domów i willi, zwłaszcza, że cena działek była niska i można było je nabywać na dogodnych warunkach. Poprawiła się również komunikacja ze stolicą. Obok kolei i kolejki dojazdowej docierać zaczynają autobusy, a wreszcie zbliża się do osiedla tramwaj, przedłużenie linii do pętli na Gocławku. W Aninie szuka wytchnienia, bądź na stałe osiedla się przeważnie inteligencja pracująca w stolicy. Mieszkali tu w okresie międzywojennym sławni artyści, m.in. Mieczysława Ćwiklińska, Felicja z Krywultów Tomaszewska, Maria Malicka, Zbigniew Sawan, Zdzisław Karczewski. Przebywało tu także wielu artystów plastyków, takich jak: Jerzy Zaruba, Henryk Zientarski, Zofia Jaworska, Edward Deręgowski, Wacław Piotrowski, Ostankiewicz i inni. Mieszkali tu również poeci i literaci - Konstanty Ildefons Gałczyński, Julian Tuwim, Ferdynand Ossendowski, Juliusz German, Zygmunt Kawecki, i wreszcie muzycy i kompozytorzy: Zdzisław Górzyński, Stanisław Kazuro, Wiktoria Kawecka, Feliks Rybicki, Władysław Walentynowicz, Roman Chojnacki, Eugeniusz Morawski-Dąbrowa, Walerian Bierdiajew, dyrygent Nowiński i inni. Anin od roku 1924 jest częścią letniskowej gminy Falenica, lecz faktycznie należy zdecydowanie do stolicy, a na co dzień, w sprawach zaopatrzenia w żywność i artykuły przemysłowe, związany jest z Wawrem - osadą starszą, większą i gospodarczo ruchliwą, od której dzieli go tylko wąska linia torów kolejowych ,

Fotografowała kilka Kapliczek na terenie Warszawskiego Anina i zostało wysoko ocenione przez Legionowską Poetkę i Animatora Kultury przez Annę Czachorowską