Znane kiedyś w całym świecie słowiańskim, dziś niemal zapomniane święto św. Katarzyny, warte jest przypomnienia, choćby ze względu na jego ciekawy charakter i długą tradycję. Dziś jego echa pobrzmiewają już tylko na Ukrainie i Białorusi. A szkoda. W wigilię św. Katarzyny, 24 listopada, mężczyźni ścinali wiśniowe gałązki i wkładali je do wazonu. Gdy gałązki zakwitły do Bożego Narodzenia oznaczało to dobrą nowinę - mężczyzna miał szansę na ożenek z kobietą, której nie opuści do końca życia. W nocy z 24 na 25 listopada dużą rolę odgrywały sny. Wg ludowej tradycji jeśli mężczyźnie przyśniła się biała kura - miał spotkać pannę; czarna kura oznaczała wdowę, a kura z kurczętami wdowę z potomstwem. Za dobry znak uważano sen o sowie, za zły omen sen o czarnym lub siwym koniu - oznaczało to bowiem starokawalerstwo.

Mężczyźni podkładali też elementy kobiecej garderoby pod poduszkę lub w trakcie toalety wycierali twarz spódnicą. Często też wyciągali spod poduszki kartki z imionami kobiet, co potwierdza jedno z ludowych przysłów: "Na świętej Katarzyny są pod poduszką dziewczyny".

W tradycji kościoła katolickiego św. Katarzyna zajmuje jednak dość ważne miejsce. Święta Katarzyna Aleksandryjska żyła pod koniec III w n.e. za czasów panowania pogromcy chrześcijan, cesarza Dioklecjana. Została ścięta w wieku 18 lat za obronę chrześcijan. Z jej imieniem wiąże się wiele legend, czci się ją w prawie całej Europie. Zaliczono ją w poczet czternastu świętych wspomożycieli i jest patronką filozofów, kolejarzy i adwokatów.

W 1571 roku w Braniewie założono zgromadzenie zakonne jej imienia przez bł. Reginę Protmann, w 1999 roku została beatyfikowana przez polskiego papieża Jana Pawła II.

W tradycji ludowej katarzynki wyparte zostały przez dobrze wszystkim znane tradycje andrzejkowe. Pozostały jednak liczne zapisy etnograficzne, potwierdzające ważność tego święta w historii całej Słowiańszczyzny.

A fakt, że Katarzyna należy dziś do najczęściej wybieranych imion w Polsce, jest pocieszający.