• 
• 
• 

Wczoraj w nocy nad Gdańskiem można było ujrzeć niecodzienny spektakl, w którym główną rolę odgrywały niezwykłe obłoki srebrzyste. Już od połowy maja można wyszukiwać na północnym niebie jednych z najpiękniejszych chmur na ziemskim niebie, czyli obłoków srebrzystych, które są zjawiskiem dość unikatowym w swoim rodzaju, a ich pochodzenie nie jest do końca zidentyfikowane. Obłoki srebrzyste to polarne chmury mezosferyczne. Najczęściej obserwowane są w pasie pomiędzy 50 i 70 stopniem północnej i południowej szerokości geograficznej. Są to najwyższe chmury obserwowane z Ziemi. Znajdują się w mezosferze około 75 –85 km ponad powierzchnią ziemi. O obłokach srebrzystych ciągle niestety niewiele wiemy. Ich powstawanie wiąże się najprawdopodobniej z parą wodną osadzająca się wokół spalających się meteorów w ziemskiej atmosferze i zmieniającą się następnie w kryształki lodu.

Chmury te zostały odkryte 13 czerwca 1885 roku, przez rosyjskiego astronoma polskiego pochodzenia Witolda Ceraskiego, dwa lata po wielkim wybuchu słynnego wulkanu Krakatau, z którym początkowo wiązano ich powstawanie. W późniejszych latach ta teoria została wykluczona, gdyż ich pojawianie nasiliło się. Bardzo łatwo odróżnić te obłoki od pozostałych chmur, gdyż jak sama nazwa mówi, mają kolor srebrno – biały i są o strukturze lekko pofalowanej, bądź gładkiej, zajmują stosunkowo bardzo dużą część nieba północnego. Zaobserwowanie ich może okazać się problemem, gdyż tak jak szybko i niespodziewanie się pojawiają, w tak dość szybki sposób też znikają.

Obserwować to niezwykłe zjawisko można do końca sierpnia, lecz największe prawdopodobieństwo ujrzenia go jest w czerwcu i na początku lipca. Dlatego warto, kiedy jest pogodnie spojrzeć w niebo ok. 40 - 60 minut przed wschodem lub po zachodzie słońca, kiedy znajduje się ono ok. 15 stopni poniżej linii horyzontu, ponieważ takie położenie Słońca oświetla wyżej położone kryształki lodów.