Interesująco wypadł w tytułowej roli wywodzący się z Trójmiasta m.bunio.s - członek formacji Dick4Dick/D4D. Miki spotyka się z dziewczynkami i to coraz młodszymi. Występuje w obronie pedofilii, usiłuje pokazać ludzką twarz pedofilów, a swoją wypowiedź kończy zdaniem: "Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie". Cytat z Pisma Świętego w ustach pedofila brzmi co najmniej niestosownie! Po licznych przejściach dochodzi do wniosku, że najlepsze jest onanizowanie się przed ekranem komputera i wspominając wyśpiewuje, że jego pierwszy orgazm był w kolorze morelowym, takim, jak szampon do włosów.
Żyjący w wirtualnej rzeczywistości Casanova ma już dość wszystkiego, co wiąże się z realnym światem, a najbardziej męczą go kobiety. Maciej Wizner bardzo plastycznie przedstawia zachowania swojego bohatera. W każdym ruchu, słowie, nucie, czy geście jest graną przez siebie postacią.
Na scenie wyróżnia się zdecydowanie Dorota Lulka. Szczególną uwagę przykuwają nie tylko jej wspaniałe umiejętności aktorskie, ale też wokalne. Chociaż jej doskonała figura, widoczna w seksownej spódniczce z wysoko rozpiętym rozporkiem, z pewnością zwróci uwagę męskiej części publiczności. Wykreowana przez nią postać matki-alkoholiczki to prawdziwa perełka.
Makabrycznie prezentuje się scena jej "zabawy" w zgadywankę z nie mogącą pogodzić się z odrzuceniem przez Miki'ego Agatą (Monika Babicka), podczas której okazuje się, że ta obcięła sobie język, a każdorazową nagrodą za zbliżenie się do rozwiązania zagadki, są wypijane kolejne kieliszki...
Dramat Pakuły nie jest łatwy dla reżysera. Nieco przesadnie pokazuje konsekwencje braku umiejętności komunikacji. Niemalże wszystkie sytuacje, które widzimy na scenie, wydają się sztuczne i zawiłe. Interesującym zabiegiem jest przedstawienie dialogów mówiących o zwykłych sprawach w formie śpiewanej. Czy jednak faktycznie jest to forma odpowiednia do poruszanej tematyki? Nie jestem pewna, czy nie za mocno spłyca treść niektórych wypowiedzi.
Ciekawie została przygotowana minimalistyczna scenografia, która wykorzystuje walory sceny Teatru, czyli przede wszystkim tylne oświetlenie. Uzupełniają ją projekcje po obu stronach sceny oraz doskonale przygotowana gra światłem. Plus również za kostiumy, które dobrze podkreślają charaktery i zachowania poszczególnych postaci.
Z całą pewnością jest to sztuka zdecydowanie odmienna od dotychczasowych propozycji Teatru Miejskiego, bardziej nowoczesna. Podziwiam odwagę Krzysztofa Babickiego (dyrektor artystyczny), który podjął się realizacji dramatu Pakuły. Być może jest to jakiś sposób na zdobycie nowej widowni, będącego w fazie rozwoju Teatru. Pozostaje życzyć, aby nie stracił przy tym zaufania części stałych bywalców, preferujących bardziej tradycyjne spektakle. Mam pewne obawy, czy Trójmiasto, a przede wszystkim Gdynia, jest gotowa na tak kontrowersyjną sztukę...
"W dramatach Pakuły odbijają się jak w szklanych wahadłowych drzwiach - motywy, tematy znane, resztki tytułów - tak szybko jakby ich nie było. Ledwo je dostrzegamy, na granicy zjawy. Tematy „wysokie” rozbite na drobne kawałki, z których nie da się złożyć pierwotnego obrazu, światy pogruchotane, w środku déjà vu. Analiza świata gorzka, język oryginalny, dramaty z nieznanej półki to cechy jego pisarstwa zachęcające do lektury, a przede wszystkim czekające na swoje miejsce w teatrze" - tak o sztuce mówił Jan Peszek.
Czytaj również:Jesień 2012 w Teatrze Miejskim w Gdyni
Obsada:
Monika Babicka
Olga Barbara Długońska
Marta Kadłub
Dorota Lulka
Agata Moszumańska
Maciej Wizner
m. bunio.s (gościnnie)
Reżyseria: Agnieszka Olsten
Scenografia: Joanna Kaczyńska
Wizualizacje: Karol Rakowski
Muzyka: Wojciech Orszewski
Choreografia: Tomasz Wygoda
Reżyseria światła: Bartek Nalazek
Asystent reżysera: Michał Labijak
Więcej szczegółów na stronie Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
