Na wariackich papierach. Z szatanem na serio

Używam słowa „rzekomy”, ponieważ nikt z pieklących się o jego obecność w telewizji nie wykrył żadnych innych przejawów uprawiania satanizmu, jak tylko wywleczona sprzed 4 (czterech!) lat scena darcia, czy też palenia Biblii na koncercie, o którym sąd, w wyroku uniewinniającym
mówi: "Darski nie działał w zamiarze bezpośrednim obrazy uczuć religijnych. Podczas koncertu był zakaz jego rejestracji i upubliczniania. Warto przypomnieć, że bezpośredni uczestnicy koncertu, którzy zeznawali w procesie jako świadkowie, deklarujący wiarę chrześcijańską, przyznawali, że zachowanie oskarżonego nie obraziło wówczas ich uczuć.”

Wyrok sądu stał się zapalnikiem do wybuchu protestów, obrad zarządów, komisji oraz publicznych dywagacji we wszystkich programach telewizyjnych, co znakomicie rozreklamowało muzyka, o którym znakomita większość oglądaczy nie miała pojęcia, a którzy teraz wreszcie sięgnęli do źródeł, obejrzeli sobie Behemotha na dostępnych teledyskach a nawet nabyli drogą kupna nośniki z muzyką tego zespołu.

W tym harmiderze rozległ się wczoraj głos jednego z najrozsądniejszych publicystów katolickich – głos ks. Bonieckiego, który w "Faktach po Faktach"powiedział miedzy innymi: „To jest takie nieodparte poczucie, że tu jest jakaś gra wyborcza, gdzie chodzi o to, żeby przejąć telewizję i powiedzieć, że trzeba zmienić dyrekcję”.

Słowa warte zastanowienia tym bardziej, że główne i najbardziej dramatyczne protesty wyszły z kręgów politycznie przykościelnych, a przejmowanie telewizji należy do najcięższych - chciałoby się porównać – heavymetalowych - rozgrywek politycznych. Oczywiście, dzisiejsze fora pełne są zjadliwych, kąśliwych, chamskich i obraźliwych uwag pod adresem ks. Bonieckiego, którego po tej wypowiedzi anonimowi (jakże by inaczej) forumowicze stawiają w jednym szeregu z satanistami: w ten sposób mamy już „satanistów” dwóch i telewizja pogrąża się coraz głębiej w piekielnych czeluściach.

Próbę wydobycia się z tych czeluści wykonał pan Meller, który w "Śniadaniu Mistrzów" zawołał był „Niech sobie Nergal pali Biblię na koncertach, ale w telewizji nie powinno go być”. Rzuciłam się więc na publicystykę pana Mellera, aby człowieka poznać nieco bliżej i natknęłam się na słowa, będące kontrapunktem do wczorajszego okrzyku.

„Pozytywnego coś” pisze pan Meller: „Nieraz mnie to zastanawiało: jak to się dzieje, że Polska w telewizji ma wykrzywioną, zapiekłą twarz, pełno w niej osobników, którym przydałaby się jakaś terapia, a przynajmniej valium, jak zaś człowiek pojedzie w głąb kraju, pokręci się trochę, to okazuje się, że żyjemy w całkiem sympatycznym miejscu, pełnym miłych ludzi..".

To wręcz urocze, że ten znakomity dziennikarz spotkał w głębi kraju samych miłych i sympatycznych ludzi. I aż dziw bierze, że nie trafił na zapiekłe, wykrzywione oblicze prawdziwych satanistów, buszujących na sielankowej prowincji, gdzie pomniki, miejsca pamięci, groby ze struchlałymi kośćmi ozdabiane są obelgami i swastyką.

Należę do ludzi, którzy skutki drugiej wojny, działań faszystów i esesmanów ponieśli osobiście i dla nich swastyka pozostanie na zawsze znakiem firmowym zbrodniarzy spod znaku – pozostając przy nomenklaturze - prawdziwego szatana. O tym pan Meller nie inicjuje intelektualnej dyskusji, o tym nie mówią oburzeni biskupi, nie wygłaszają kazań, nie publikują listów, nie zapowiadają egzorcyzmów nad neofaszystami, aby z nich szatana wypędzić. Szkoda.

Nikt nie wie w jakich okolicznościach zakończy żywot, kiedy i gdzie jego kości zostaną złożone na miejsce wiecznego spoczynku, ani kto ich groby splugawi w imię własnych przekonań. Nie wiedzą tego nawet ci, którym się zdaje, że pozostają w specjalnej komitywie z Panem Bogiem, a w niebie mają zaklepane najlepsze miejsca.

Do Wiadomości24 możesz dodać własny tekst, wideo lub zdjęcia. Tylko tu przeczyta Cię milion.