Najlepsza opowieść w historii ludzkości, czyli pisz krótko

(Jerozolima) Bóg stworzył świat – Ziemię, niebo, Adama i Ewę – w sześć dni. Kiedy Stwórca ujrzał swoje dzieło, był bardzo zadowolony. Siódmego dnia więc odpoczął.
Świat, który Bóg stworzył, był dobry. Ale Adam i Ewa byli tylko ludźmi i wszystko zespuli. Chcieli stać się równi Bogu. Za ten grzech pychy Bóg wyrzucił ich do świata, który taki dobry nie był. Adam miał wiele czasu, by przemyśleć tę lekcję; żył 930 lat.
Dzieci Adami i Ewy z lekcji nie skorzystały. Ich pierworodny syn Kain zabił z zazdrości swojego brata Abla. Inni potomkowie byli jeszcze gorsi. Dlatego Bóg rzekł: „Żal mi, że ich swtorzyłem“.
Wtedy Stwórca zmył większość swoich pomyłek wywołując wielką powódź. Przetrwała tylko rodzina Noego, który za radą Boga zbudował wielką łódź. Bóg obiecał Noemu, że nigdy więcej już nie ześle podobnego potopu.
Jeszcze lepszą obietnicę Bóg złożył Abrahamowi, pra-pra-pra-…prawnukowi Noego. Powiedział, że uczyni z Abrahama i jego potomków wielki naród, który zasiedli ziemię od Egiptu do rzeki Eufrat. Bóg powiedział, że za pośrednictwem tego narodu pobłogosławi inne narody. Wszyscy ludzie Abrahama musieli wypełnić boskie przykazania. Abraham sam dał przykład posłuszeństwa: chciał zabić swojego syna Izaaka, gdy Bóg mu tak przykazał. Ale to był tylko test i Bóg odwołał ofiarę.

To naprawdę najlepsza opowieść w historii ludzkości. W czasie skracania wypadło kilka anegdot i fajnych cytatów, ale opowiedzieliśmy jedną czwartą Starego Testamentu (na podstawie „The Bloomberg Way. A guide reporter and editors“, New York, 1998 r.).