Nelson Mandela - przywódca doskonały

Istnieją rozmaite style przywództwa, związane z osobowościami liderów, narodami i kulturami. Każdy z nich może sprawić, że ludzie zgodnie podążą we wskazanym im kierunku.

"Z założenia jestem optymistą” – powiedział kiedyś o sobie Nelson Mandela. Cierpliwy, tolerancyjny, lojalny, posiadający silne poczucie sprawiedliwości. Przede wszystkim uosabia zaś dwie cechy: siłę woli i wspaniałomyślność. Łączy w sobie wiele cech niezbędnych każdemu liderowi – przywódcy. To w nim "kraj złota i diamentów" zyskał wielkiego męża stanu .

Laureat Pokojowej Nagrody Nobla z 1993 r. z ogromną determinacją starał się zniszczyć zło apartheidu. Usiłował pogodzić wszystkie zwaśnione strony zamieszkujące RPA. Jego życie przepełnione jest czynami świadczącymi o wyjątkowej odwadze moralnej, a zwłaszcza godności. Podczas procesu (oskarżony był o sabotaż, do którego się przyznał), cały czas zachowywał się jak na przywódcę przystało. Wspominał o demokratycznym i wolnym społeczeństwie, w którym wszyscy ludzie są równi i żyją wspólnie w zgodzie. Oświadczył wówczas:"To ideał, do którego będę zmierzał przez całe życie i mam nadzieję, że go zrealizuję. Jeśli zaszłaby taka konieczność, gotów byłbym oddać za niego życie”.

Po odbyciu 23-letniego wyroku więzienia napisał znamienne słowa: "te długie, samotne, stracone lata”. Trzeba przyznać, że wykazał niezwykłą "wielkość ducha”. Dla Greków i Rzymian charakteryzowała ona wyłącznie wybitnych przywódców. Cecha ta wywodzi się z dobrze pojętego wysokiego mniemania o sobie. Zaś ludzie odznaczający się nią są wspaniałomyślni. W obliczu kłopotów lub trudności umieją zachować spokój umysłu. Mandela to potrafił. Nawet wtedy, gdy nie mógł się zjawić na pogrzebie własnej matki i syna. W dodatku jego rodzinę stale prześladowano. Dzieci usuwano ze szkół, żonę napastowano, a policja włamywała się do jego domu o północy. Najbardziej cierpiał z tego powodu, że nie mógł nic zrobić, ponieważ siedział bezradnie w więzieniu.

Wielkoduszność przywódcy takiego jak Nelson Mandela zdjęcie, w najmniejszym stopniu nie podlega dyskusji. Człowiek Roku 1993 według magazynu "Time", ani razu nie wyraził swojej goryczy wobec białej społeczności z powodu tak okrutnych doświadczeń. Sprzeciwiał się jedynie ustrojowi, jaki zaprowadzili biali. W typowy dla siebie sposób, wezwał czarnych obywateli RPA, aby okazywali wielkoduszność. Jak chociażby w dniu wyborów 27 IV 1994 r., mówiąc o potrzebie okazania białej mniejszości – "zaufania i bezpieczeństwa”. Jego wrodzonej charyzmy nie kwestionuje nikt, kto go poznał. Jest niesamowicie kulturalny i życzliwy wobec wszystkich, bez względu na wiek czy status społeczny. Nawet kiedy Mandela spotkał Percy’ego Yutara, prawnika, który oskarżał go w procesie zakończonym wyrokiem skazującym, jedynie uśmiechnął się. Po czym objął ramieniem barki dawnego wroga. Były prokurator miał wówczas 84 lata. Mandela powiedział, że to co się stało przed laty, należy do przeszłości .

Właśnie taka wielkoduszność sprawia, że Mandela jest jednym z najbardziej liczących się przywódców moralnych. Jego postawa w sposób szczególny wyróżnia się w świecie tak często pozbawionym etyki w życiu politycznym. Pokazał światu wielkiego i odważnego ducha, szlachetność oraz wspaniałomyślność. Dzięki takiej osobowości lider spokojnie znosi kłopoty, gardzi małostkowością oraz żądzą zemsty. Gotów jest natomiast do największych poświęceń przy realizowaniu szczytnych celów. Takie nastawienie może nawet odmienić nastroje w społeczeństwie. Tak też się stało. Przywództwo polityczne Mandeli pozwoliło na stworzenie atmosfery, w jakiej RPA wyruszyła w podróż w nowe czasy.