"Nie ma jak lata 20., lata 30." w Teatrze Muzycznym w Poznaniu

"Nie ma jak lata 20., lata 30." w reżyserii Artura Hofmana to spektakl muzyczny opowiadający o przedwojennej Polsce. Dwóch hochsztaplerów żydowskiego pochodzenia chce zrobić film w samym centrum Poznania. Nie mają odpowiednich funduszy, ale całą masę pomysłów. A scenariusz pisze im życie...

Podczas tego wyjątkowego wieczoru można usłyszeć wiecznie żywe przeboje skomponowane przez Artura Golda, Jerzego Petersburskiego, Andrzeja Własta, Henryka Warsa, Jerzego Gerżabka, Leo Daniderffa, Bolesława Mucmana, Romana Palestra i Mieczysława Miksnego. Piosenki prezentowane są w nowych aranżacjach Michała Łaszewicza, Zbigniewa Małkowicza i Macieja Szymańskiego. Na szczęście nie odbiegają one zbytnio od oryginałów. W dodatku przeplatane są skeczami z przedwojennych kabaretów.

Jeśli chodzi o warstwę artystyczną, to była na najwyższym poziomie. Wszyscy artyści byli wspaniali - zarówno pod względem śpiewu, jak i tańca. Jednak kilka wykonań szczególnie zapadło mi w pamięć. Najbardziej piosenka "To wszystko umiem ja" w wykonaniu Anny Lasoty. Umiem tańczyć. Umiem dzieci niańczyć. Śmiać się szczerze. Jeździć na rowerze. Łatać dziury. Smażyć konfitury. To wszystko umiem ja.

Bardzo podobała mi się także piosenka "Nic o Tobie nie wiem" Mieczysława Fogga w wykonaniu Anny Lasoty i Jarosława Patyckiego. Nic o Tobie nie wiem, skąd przywiał Ciebie wiatr. Nie znam Twoich zalet, ani nie znam Twoich wad. Jedną rzecz jedyną o Tobie tylko wiem. Że coś zrobiłaś z sercem mem. Wiem, że mi jest dobrze, gdy jesteś obok mnie. Ledwo kiedy pójdziesz, od razu mi jest źle. I gorzej wciąż i gorzej jest ze mną z każdym dniem. Bo coś zrobiłaś z sercem mem.

Kolejnym utworem była "Ballada o skodzie" w wykonaniu Lucyny Winkel. Gdzieś na parkingu stąd nieopodal. Naprzeciw dworca, przed barem Mors. Stały dwa auta - maleńka skoda i wielki czarny błyszczący rolls. On na nią rzucił reflektor czule. Osiem cylindrów przed nią zdjął. Zwolnił troszeczkę ręczny hamulec. I z lekka ją uwodzić jął.
Zabawna była piosenka "Mam już dość żony" w wykonaniu Wiesława Paprzyckiego i Arnolda Pujszy. Ona jest taka strasznie gruba! Ona ma takie nogi dwie! Ona ma profil Belzebuba, tylko co do ogona nie. Ona jest taki tran sercowy. Go się nie lubi a się je. Tylko od tranu jest pan zdrowy. A od niej to cholera wie.

Niezwykle zabawna była aranżacja piosenki "Sex appeal" w wykonaniu Macieja Ogórkiewicza, przebranego za kobietę. Publiczność śmiała się, gdy śpiewał: Sex appeal, to nasza broń kobieca. Sex appeal, to coś co was podnieca. Wdzięk, styl, charm, szyk. Tym was zdobywamy w mig, ooooo. Jeden znak, a już nie wiecie sami. Co i jak, wzdychacie godzinami. Ech, och, uch, ach. I męczycie się, że strach.

Niepowtarzalny był także Wiesław Paprzycki w utworze "Ach ten wąsik" Ludwika Sempolińskiego. Aktor nie tylko świetnie zaśpiewał, lecz także zagrał bohaterów tej piosenki -Charliego Charplina oraz Adolfa Hitlera. Ten wąsik, ach, ten wąsik. Ten wzrok, ten gest, ten dąsik! I wdzięk, i lęk, i mina. I fanatyków krzyk! Ten krzyk nad ludu mrowiem. Że krew, że gwałt to zdrowie. Świat z niego się, panowie. Wyleczył wzdłuż i wszerz!.

Warto wspomnieć także o skromnej, ale funkcjonalnej scenografii Mariusza Napierały - m.in. schody, biurko, łóżko, a także o kostiumach - m.in. eleganckich sukniach wieczorowych, smokingach, strojach marynarskich czy afrykańskich przebraniach.

To był bardzo udany wieczór pełen przedwojennych piosenek i skeczy. Polecam ten spektakl każdemu bez wyjątku.