Niezwykły majowy koncert cykad, który zdarza się raz na 17 lat

Jedni uwielbiają muzykę poważną, inni rozrywkową, część młodzieży woli Dodę lub Brodkę, inni zaś Jacksona, a jeszcze inni Stinga. Tymczasem mało takich, którzy potrafią zachwycać się muzyką przyrody. Są jednak tacy Amerykanie. W lasach Ameryki Północnej mają cykady, których muzyka potrafi zauroczyć nawet głuchych. Występuje tam wyjątkowy gatunek cykad, żyjących 17 lat w ukryciu w ziemi, ale w maju wygrzebują się na powierzchnię, aby zagrać najpiękniejszy koncert rozrodczy.

I to właśnie zdarzy się w tym roku. Cykady zaczynają już masowo wychodzić z ziemi. Bo tylko na powierzchni się rozmnażają. Samice złożą jaja i zginą. A samce także - kilka dni przed nimi. Wcześniej zjawisku temu towarzyszy niezwykły, porywający koncert "pieśni zalotnej", w wykonaniu genialnych, chwilami szalonych koncertmistrzów samców, uzupełnianej wspólną muzyką samic.

Wydawany celowo przez samce, charakterystyczny dźwięk ma pobudzić i przyciągnąć do godów samice. Grają, więc razem jeszcze silniejszy dźwięk - tak silny, że często przekracza 100 decybeli. Popularny amerykański piosenkarz, gitarzysta, poeta i kompozytor Bob Dylan, zainspirowany przed laty cykadowym koncertem na łonie natury, jaki usłyszał w maju 1970 roku w lasach koło Princeton, napisał wspaniałą piosenkę "Day of Locusts" (Dzień Szarańczy).

Oczywiście nie wszyscy Amerykanie są zachwyceni muzyką leśnych cykad. Niektórzy, zwłaszcza zamieszkali w pobliżu lasów, nie znoszą ponoć tego grania i na czas inwazji cykad, wyprowadzają się z domu. Dla miłośników cykadowej muzyki organizowane są specjalne wyjazdy do lasów. Bywa jednak, że takie koncerty muzyczne są odwoływane, z powodu ochrony słuchu słuchaczy, bowiem dźwięk owadów jest zbyt natarczywy.

Niezwykłe zjawisko muzyki cykadowej, oczekiwane jest w tym roku we wszystkich wschodnich stanach USA, wzdłuż wybrzeża oceanicznego, w tym również w Nowym Jorku i Waszyngtonie, gdzie szczytu godowych silnej emocjonalnie pieśni cykad, należy spodziewać się w drugiej połowie maja, o czym donosi Wp.pl - USA czeka koncert cykad. Fani tych owadów i ich muzyki, informują już z Północnej Karoliny i New Jersey, o rozpoczęciu godów cykatowych.

Każda samica, po koncercie i akcie zapłodnieniu, składa około 600 jaj. Potem cieszy się życiem jeszcze przez półtora miesiąca. Po ok. sześciu tygodniach, od dnia wyjścia na powierzchnię ziemi, wszystkie cykady (samice i samce) giną i lasy milkną od ich grania na kolejne 17 lat. W tym czasie larwy cykad pozostają około 20 cm pod ziemią, żywią się sokami korzeni drzew, aby przetrwać w zdrowiu do kolejnego cyklu rozrodczego.

Ten 17-letni cykl życia cykad jest w przyrodzie niezwykły i "absolutnie nadzwyczajny", bo przecież większość zwierząt i roślin żyje w cyklu rocznym, w dodatku zależnym zdecydowanym na wszystko przez zmieniającą się temperaturę i pory roku. Naukowcy nie mają i nie mogą znaleźć wyjaśnienia, dlaczego te właśnie cykady aż 17 lat czekają pod ziemią, aby wyjść na powierzchnię. Ale to nie jest przypadek, ani wyjątek. Istnieją, bowiem gatunki cykad wieloletnich, których cykl życiowy wynosi: 7, 13, i 15 lat.

Cykady wieloletnie różnią się od dorocznych. Przede wszystkim są mniejsze. Mają 2-3 cm długości, czerwone szeroko rozstawione oczy, przezroczyste skrzydła, a odwłok - żółty lub pomarańczowy. Nie gryzą nas i nie żądlą, stanowią zagrożenie być może dla młodych drzew, których sokami się odżywiają. Bywają natomiast wspaniałym przysmakiem (wprost ucztą) dla ptaków, węży, wiewiórek i myszy, zwłaszcza w okresie pierwszych dni po wylęgu, kiedy skorupki narodzonych cykad są bardzo miękkie.

Cykady, tym bardziej larwy, są bezbronne. Gatunek jednak nie ginie. Silną bronią gatunku przed wyginięciem jest ich ogromna liczba. Według biologów, na 100 metrach kwadratowych ziemi, może ich przebywać podczas okresu godowego nawet milion sztuk. Ciała milionów martwych cykad, po cyklu godowym, ze względu na dużą zawartość w nich wysoko wartościowe białka, w znacznym stopniu użyźniają ściółkę leśną.

Stanisław Cybruch