Nocne rajdy w głąb surrealizmu

Niewiele wiem o malarstwie, nie umiem czerpać przyjemności z obcowania z tego rodzaju sztuką, a jednak są obrazy, które mnie hipnotyzują. Przyglądam się dziełom Hieronima Boscha, Zdzisława Beksińskiego albo rysunkom Vanii Zouravliova i zastanawiam się, co sprawia, że nie umiem oderwać od nich wzroku. Wiem, że mają ten sam mianownik, który posiada proza Jonathana Carrolla. To atmosfera grozy, nierealności, choć zdecydowanie bliżej jej do frapującego snu niż do horroru, też potrafi wywołać dreszcze i niepokój.

„Kraina Chichów” to moja ulubiona powieść Jonathana Carrolla. Wędrując pomiędzy poszczególnymi książkami autora, można stworzyć mapę połączeń – bohaterów, miejsc, przedmiotów, a „Kraina Chichów” stanowi dobry punkt wyjścia do tej podróży. Główny bohater, Tomasz Abbey, wraz z przypadkowo poznaną lalkarką, Saxony Gardner wyjeżdżają do małego miasteczka, w którym mieszkał ich ulubiony, zmarły kilka lat wcześniej, twórca literatury dziecięcej. Poszukując śladów pisarza, chcą pracować nad napisaniem jego biografii. Ta niepozorna, zupełnie niezdradzająca kolejnych surrealistycznych zdarzeń fabuła mami i uwodzi przez wiele rozdziałów. Ktoś, kto nie zna charakteru twórczości Carrolla będzie zaskoczony, gdy maleńkimi krokami zaczną zbliżać się do niego irracjonalne fragmenty, które eksplodują z wielką mocą i w konsekwencji pozostawią czytelnika z poplątanymi myślami i niedowierzaniem.

Proza pisarza jest zdumiewająca. Nie lubię, kiedy przypisuje się ją do kategorii fantasy, to raczej realizm pomieszany z pewną dawką osobliwości, które razem dają efekt tworzenia alternatywnej rzeczywistości. Kolejnym atutem twórczości Carrolla jest uzupełnienie kreowanej historii sentencjami, które nawet wyrwane z kontekstu są niezwykle trafne i wartościowe. „Kraina Chichów” nie jest wyjątkiem. Polecam ją każdemu, kto lubi przewracać swoje myśli i uciekać czasami od logiki i racjonalizmu.