Nowy album grupy Muse – „Black Holes & Revelations”.

Brytyjskie trio Muse (Matt Bellamy – śpiew, gitara, pianino, Chris Wolstenholme – gitara basowa, Dom Howard – perkusja) jest jednym z najlepszych zespołów koncertowych, uhonorowanych wieloma nagrodami. Zadziwia krytykę i fanów różnorodnością instrumentów oraz popisami wokalisty, który często zmienia tonacje i niesamowicie „piszczy”. Piąty album zespołu miał swoją premierę w Polsce na początku lipca. Fani zespołu z niecierpliwością zacierali ręce. Szykowałam się na kolejną recenzję piejącą z zachwytu, ale się zawiodłam…

„Black Holes & Revelations” jest najsłabszym albumem Muse.
Ich alternatywny, mocny rock zmienił się w lekkostrawny, komercyjny, przepełniony elektroniką posiłek dla szerszego, mniej wybrednego odbiorcy. Poszczególne utwory zamiast porywać, nudzą! Wśród jedenastu kawałków można znaleźć zaledwie dwa, trzy, które stoją na przyzwoitym poziomie. A reszta? Może o gustach nie powinno się dyskutować, ale kiedy w pamięci tkwią takie perełki, jak „Showbiz”, „Muscle Museum”, „Uno”, czy choćby „Darkshines” (z płyt „Showbiz” i „Origin of Symmetry”), trudno powstrzymać się od krytyki.

Pieniądze wydane na zakup płyty zrekompensować może jedynie graficzne opracowanie opakowania – pomijając pomarańczowo-niebieską okładkę, chyba najlepsze ze wszystkich albumów. Wnętrze opakowania (digipack), tak jak powierzchnia krążka, jest czarne, matowe z połyskującymi pod światło, wijącymi się wzorami i napisami oraz elementami stonowanej czerwieni. Plus zdjęcie grupy na dokładkę.

Oby muzycy z Muse poszli śladami innej brytyjskiej grupy rockowej – Placebo – i po niezbyt udanych eksperymentach z komercją i elektroniką dodali do swej dyskografii kolejną, świetną płytę. Dyskografia: Showbiz (1999), Origin of Symmetry (2001), Hullabaloo (2002), Absolution (2003), Black Holes And Revelations (2006).