O koniu, łabędziu, wrażliwości poetycko-pisarskiej i polityce

na rzecz literatury, prozy i poezji. Te dwa nurty twórczości, dziennikarstwo społeczne oraz poezję-pisarstwo porównuję do podkutego konia ciężarowego i białego wdzięcznego łabędzia, ssaka i ptaka, które trudno pogodzić ze sobą, choć na dobrą sprawę jeden potrafi zdrowo kopnąć a drugi zdrowo uszczypnąć, dając tym wyraz zwyczajnej ludzkiej zwierzęcości. Nie wszyscy może to pamiętają, ale ludzie też są zwierzętami, co może poświadczyć każdy weterynarz znający obydwie strony drzwi stajni i obory, oraz politykę, którą każdy znać musi, gdyż jest to nasz chleb powszedni.

Wyłożywszy trochę materii cięższej, wypada mi dla równowagi wygłosić kilka słów pozytywnych. Wczoraj byłem pogodny jak bezchmurny dzień. Zachowywałem się wzorcowo i sympatycznie. Rejestratorce w przychodni lekarskiej życzyłem tego, czego powinno się życzyć każdemu w takim miejscu, czyli dużo zdrowia, a po jej zapytaniu, „co mogę jeszcze dla pana zrobić” poprosiłem o błogosławieństwo na drogę. Otrzymawszy je, uniosłem się w powietrze i lekko jak ptak sfrunąłem ze schodów.

Niezależnie od tego cudownego doświadczenia, z radością dowiedziałem się, że członkiem Rady Nadzorczej Polskiej Grupy Zbrojeniowej zatrudniającej ponad sto tysięcy pracowników został pan Bartłomiej Misiewicz, osobnik niezwykle doświadczony i mądry mimo wieku 26 lat, odznaczony Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju przez zawsze uśmiechniętego Ministra Obrony Narodowej Antoniego Macierewicza, który ma wyjątkowy dryg do odnajdywania talentów militarnych w kraju zubożonym do dna przez poprzedzenie rządy.

Pan Misiewicz, mąż solidny na ciele i obliczu, jest z zawodu aptekarzem z licencjatem, i jak mało kto zna się na wojsku i uzbrojeniu. Jego koledzy i koleżanki farmakolodzy donoszą, że w aptece używał moździerza do ucierania prochów i to dało mu solidną wiedzę, jak funkcjonuje nowoczesna broń. Zawsze cieszy mnie, kiedy rząd wynajduje wśród milionów przeciętnych obywateli prawdziwą perłę wiedzy i umiejętności i osadza ją w narodowej koronie.

Równie bajeczna była wiadomość o pani Kępie, pozwólcie, że nazwę ją Beatką, bo jest to moja najulubieńsza aktorka sceny politycznej, największej sceny teatralnej w kraju, gdzie gra orkiestra pod batutą wybitnego kompozytora i dyrygenta, którego nazwisko wszyscy znają. Tylko ignorantom wyjaśnię, niech Bóg ma ich w swojej opiece, że jest to mąż wielce wpływowy, pobożny i utalentowany, lubiący używać wyrazów obcych, obficie podsuwanych mu przez leksykony i bujną wyobraźnię. Pani Beatka uzyskała ochronę BOR, ponieważ ktoś dybie na jej głowę. To akurat mnie nie dziwi, gdyż każdy chciałby mieć taką głowę na karku (pardon, karczku, skoro mówię o kobiecie niemałej urody językowej). W mojej ocenie pani Beatka jest bezcenna dla narodu i należy jej się ochrona; po nakręceniu potrafi odpowiedzieć na każde pytanie, zwłaszcza takie, na które nie zna odpowiedzi.

Kończąc, przyłączam się do modłów za pomyślność obecnego rządu PiS, znanego i poważanego w Europie, za Ministra Spraw Zagranicznych, Ministra Spraw Wewnętrznych, Ministra Obrony Narodowej oraz Ministra Rolnictwa, potrafiącego utrzymać w ryzach każdego konia stadniny państwowej, który chciałby być sprzedany na aukcji koni, aby wyrwać się za granicę, co można interpretować jedynie jako brak patriotyzmu.

Modlę się także za ukochanego przez nas wszystkich pana Prezydenta, który wspiera nasz dzielny rząd swoim mocnym głosem i bezkompromisowym podpisem.